insanı derinden üzen olaylar

komşumuz. 15 sene oldu ne onlar taşındı ne de biz aile gibiyiz birbirimizle. benimle yaşıt bir de çocukları var. geçen gün bir yerde oturup konuşurken çocuk dedi ki 'babam bana.birşey olursa reddi miras yapın dedi' dedi. adama çalıştığı şirket baya bir borç bıraktı battı. düşündüm bir baba tek varlığı olan çocuklarına bunu bırakırken nasıl canı yanar diye.

çok küçüktüm komşumuzun bir bebeği oldu en çok istedikleri şeydi uzun zamandır. bayada yakınız neyse işte ben hep gider bebekle oynardım öyle böyle değil yedi yirmi dört ordayim artık ablası sensin falan derlerdi bi gün çocuk ateşlendi hastaneye kaldırdılar yanlış teşhisten felçli kaldı bi kaç boyunca öyle yasadi ama hep gidip gelirdim yinede o yemyeşil gözleriyle beraber büyüdüm nerdeyse bir bir buçuk yaşına kadar yasadi. sonra okuldan çıktım yine onu görmeye gittim kapıda annesi ağlıyordu. çocukluk tramvam sayılır zaten ondan kalan yeşil bir battaniyeyide bana verdiler hala saklarim. mekanın cennet olsun safa'm.

dün gece bir sinir haliyle hayatımın sonuna sakladığım "tehlikeli oyunlar" kitabını oturdum ve bitirdim. sabahtan beri kafamı duvarlara vuruyorum ama nafile

beter ali'nin tunç gedikoğlu adlı bir romancı çıkması.....

doktorların hasta için masada kalma riski yüksek demesini. annemin 8. ameliyatında bunu söylediler. üzülmek ne demek. bildiğin yıkıldım. annem bile kabul etmişti bunu. acilde hasta yatağında bana kimlere ne vereceği var tek tek saymıştı. "karşı komşuya 2 yumurta, nuran ablaya 20 lira verin, boynuma borç kalmasın" demişti. büyük abimi ve yengemi arayıp "çocuklarım size emanet, hakkınızı helal edin" demişti. helallik istemişti. i̇nsan annesinin ölümün kendini hazırlar mı? telefon numarasını bile silmiştim, bir şey olursa elim gitmez silmeye diye..

birileriyle kıyaslanmak. (bkz: ruşen amcanın oğlu sedat)

aynı yatağı, yorganı, oyuncağı, aynı anne sütünü paylaşıp birlikte büyüdüğün kardeşin ölümü..

Acını paylaşacak birinin olmaması. Her yerde herkese karşı -mış gibi davranmak. Güçlüymüş gibi, mutluymuş gibi, kırılmazmış gibi, gamsız kedersizmiş gibi. Bu liste uzar gider. Sahiden yaşadığım şeyleri paylaşamıyorum kimseyle. Çünkü onlar da dinliyormuş gibi, anlıyormuş gibi, yanımdaymış gibi davranıyorlar. Her zaman kendi saçlarımı okşayan, kendi göz yaşlarımı silen, kendi kendime sarılan biri oldum. Anlatmak içimi dökmek gelmiyor içimden. Bu yüzden herkesin derdi de mutluluğu da benimkilerden daha sahici oldu her zaman.

Uzak mesafe... Abim Amasya’da ve aramızda 14 saatlik yol var. Bugün görüntülü konuşurken 2 yaşında ki yeğenim haya hadi gelşene, dedi. Üzücü ya işte.Yeğen Bey bal olsaymışsınız ama yol çok uzak kusura bakmayınız. (bkz: Burdasın dokunamıyorum çok saçma)

derinli başlık görüp geldim

En garibi ne biliyor musunuz? Tüm derinden üzen olayların tost gibi üst üste binmesi ve hangi olayın daha üzücü olduğuna karar verememek.

Sevdiklerimin bu dünyadan ayrılması

Arkadaşım var bir tane, kendisini çok sevip çok sayarım. Durumları pek iyi değil, işlek olmayan bir sokakta küçük esnafcılık yapıyorlar. Geçen konuştuk babası biraz rahatsızmış, daha doğrusu en sonunda hastaneye gitmeye ikna olduğu için öğrenmişler rahatsızlığını ve gırtlak kanseri imiş maalesef ki umarım iyi huyludur daha tam belli değil dedi bana da. Değinmek istediğim mesele babasının sigortası olmadığı için hep hastaneye gitmekten çekinirmiş yani sanırım o da yaşı ileri olduğu için anlamış olmalı hasta olduğunu. En son zorla götürmüşler tabi, bir iki yıldır pirim ödeyemediği için sigortasız kalmışlar. İlaç tedavisine bir süre sonra başlayabilirmiş ve 5-6 bin tl den bahsetti bana arkadaşım, ellerinde yok ve tanıdık kimseleri de yok çok çok üzüldüm cidden resmen dünyam başıma yıkıldı. Ama umarım ki bundan önce iyi huylu olduğu ortaya çıkar da iyileşir diyorum. Her halimize şükredelim, beterin beteri var. Tabi ki önce sağlık, dualarınızı da esirgemeyin ..

ciğerini bildiğin insan karşında dururken gidip sarılamamak. dün ne olduğunu anlatamamak. göz göze gelip geçip gitmek. beni neden üzdünüz? (bkz: dost kazığı)

Şurda can çıksa 80-90 yıl yaşayacağız onda da bu devire denk geldik.

Çocukluğumun ve gençliğimin hatta geleceğimin bile sikilmiş olmasına rağmen düzeltme hakkımın bile doğru düzgün elimde olmaması

Hayat böyle be. Değil mi, öyle. Her zaman iyi şeyler olmuyor. Her zaman mutlu olamıyoruz. Zaten öyle olsa, gerçek mutlulukların tadını alamaz, kıymetini bilemeyiz, değil mi? Şaka şaka. Sadece bir miktar üzgünüm. Azıcık. Ufacık. Ufacıcık. Evet. Merhaba, adım Eglog. Bilmem, kaç yaşındayım. Bana "İyi akşamlar Eglog'cum." demeniz beni mutlu eder.

Olmak istediği yerde olamamak beni çok fazla derinden üzüyor. Ama üzülmemek için verilmiş bir sözüm var. O yüzden siz de üzülmeyin. Hayat kısa mutlu olun, eğlenin

beni ve arkadaşımı üzen bir olayı anlatmak istiyorum, kimseye anlatamadığım için buraya yazma gereği duydum, bir beklenti içerisinde olmayın lütfen bu akşam saat 22'de, hastanede yaşan evsiz (çok yakından tanıdığım) alkolik 60+ birisini çaktırmadan görmek için arkadaşımla hastanenin acil kısmına gittik acil kısmından içeriye girip 2-3 defa ortalığa çaktırmadan göz gezdirip aradığımızda kendisini gördük fakat yüzümüzü ve kafamızı kapattığımız için bizi tanımadı dışarıya çıktık ve karnı doysun diye çözüm üretmeye çalıştık, para versek alkol alacaktı, döner tarzı bir şey yaptırsak ertesi gün bozulacaktı, son çare poğaça kaldı çünkü 2 3 gün geçse bile yiyebilirdi (dişleri kesmez diyerekten simit almadık), ben daha yakından tanıdığım halde arkadaşım çok etkilenmiş olacak ki yapacağı yardımı sayıca abartmaya kalktı aldığımız poğaça ve meyve sularını poşete koyup arkadaşıma verdim, arkadaşım kendisinin yanına yaklaşıp "amca bunları sana adamın birisi gönderdi" diyerek poşeti verdi, o da karşılık olarak "allah razı olsun, teşekkür ederim" dedi ve oradan uzaklaştık oradan çıktığımızda çok üzülmüştük, çünkü alkolün bir insanı düşürebileceği en kötü noktalardan birisindeydi o adam, yanımdaki arkadaşımın gözleri doldu çıkışta. boş zamanlarımızda bir süre sonra tekrar gitmeyi düşünüyoruz bunları anlatmamın sebebi "bakın ben iyilik yaptım" demek için asla ama asla değil, burada beni kimse tanımıyor ve kimseye anlatamadığım beni ve arkadaşımı derinden etkileyen bir olayı buraya anlatmaya karar verdim sadece hepsi bu kadar.

Bugün otobüs beklerken yavru bir kedi arabanın altında kaldı gözümün önünde. Hiçbirimiz görmedik, muhtemelen bir anda atladı yola. Araba geçince bir baktık topallıyor. Belki birkaç saniye. Sonra düştü olduğu yere. Hemen yola atlayıp diğer arabaları durdurduk, kenara çektik kediyi. Yaşıyordu ama çırpınıyordu. Öyle bir çırpınıştı ki... O minik orada gözleri açık can verdi ama saatler oldu, gözümün önünden gitmiyor o hâli. Uyumak için gözümü kapatıyorum, gözümün önüne geliyor yine.

ben sevdiğim pek çok şeyi kaybettim. yani şöyle sevmek benim tanımıma göre kalbinin attığını cidden hissedebilmek demek. milyon kez yaşadığımdan değil ifade edilebilir sayılar kadar yaşadığım için tarif edebiliyorum bunu. mesela geçen sene böyle minik, beyaz, masum, zıpır zıpır köpek buldum bakmaya başladım. ikinci günü küçücük civcivimi yedi itoğlu it. lise son gibi balık aldım. bir yıl kadar benimle oldu. evde olmadığım bir kaç gün içinde babannem şehzade mustafa gibi katletmiş yavrumu. öldü. ilkokulda en yakın arkadaşımı hatta o dönem küçük bir kan akıtarak moda olanı yapıpb kan kardeşi olduğumuz arkadaşımı taşındıkları için kaybettim. gitti. baktığın zaman bok püsür önemsiz detaylar ama ben de taş kalpli değilim aq beni de bunlar üzüyor. bu yüzden sanırım bir şeyleri aşırı sevesim gelmiyor, götümde patlar diye korkuyorum.