metrobüs kapısı açılınca bir anda otuz yaş gençleşen teyzeler

kapanınca da bi o kadar yaşlanmış numarası yaparlar

istisnaları tenzih etmekle beraber hayattaki tek başarısı metrobüste oturmak olan kişilerdir.

bir de yer kapamayınca sürekli yüzünüze bakarak psikolojik baskı ve ara ara tekrarlanan ve fısıltı tonuyla sizin ve etraftaki birkaç vatandaşın duyabileceği bir ses tonuyla (bkz: terbiyesiz) (bkz: hiç utanma kalmamış ) (bkz: insan bir yer verir) gibi birkaç kalıplaşmış kelime grubu tekrar edilerek sonunda sizi istediği yerden kaldırıp allah razı olsun evladım diyip sinsi bir gülüş atarak yerinize neşeyle otururlar