geçmişte yakın arkadaş olan kişiden nefret etmek

genelde arkandan konuşmasıyla başlar ki buda onun kalitesini gösterir

yakın arkadaşım değildi aslında, dostumun arkadaşıydı, tanıştırdı bizi. iyi de birine benziyordu aslında ama sonra tartıştık. sebep? ütopyasının ve sosyalizme olan "aşırı" (öyle böyle değil, ruslara ve rusya'ya tapardı. ilk fırsatta siktir olup gideceğini söylerdi) sevdasını eleştirmem. karşı görüşe saygı duyacağı yerde hemen "faşistsin sen, ırkçısın, hebele hübelesin" demeye başladı. sonrasında boş bi teneke olduğunun farkına vardım. (bkz: kutu güzel diye içi de güzel olacak diye bir şey yok)

nefret değil de kırılmak olabilir. tabii o kişi sizi yeni arkadaşlar edinir edinmez unutmuşsa. kimseden nefret etmeyin ya, değmez.

bir yanlışını görmüşsündür veya istemeden birşey yapmıştır o sende nefret hissi uyandırır. gerçek nefret bu değildir tabii ki. dostlarınızı iyi seçin.

arkamdan anneme kadar söven insanın gelip arkandan çok küfürler ettim diyip helallik istemesi cidden değişikti ama helal olsun be şimdi karşıma peygamber vasfında gelse suratına bakmam

hiç başıma gelmedi ve gelmez gibi. bir insanı ilk gördüğüm zaman ne hissetmişsem o öyle gidiyor maalesef. hislerim de kuvvetlidir. sevmiyorsam çıkar bir şey.

"düşman kör nişancıdır da, dost bilir nereden vuracağını"