ölümün varlığını hissetmek

bizim tanıdık benden küçük bi çocuk kan kanserinden öldü. 1 hafta falan oldu. odamda sessizce otururken bir an için öldüğümü ve toprak altına konulduğumu hissettim. o kadar gerçekciydi ki. sanki sorgulayıcı melekleri bekliyordum. bir an için kalkıp yemek yemicem, arkadaşlarımla gezemicem, hayallerimi gerçekleştiremicem en onemlisi ailemi bi daha göremicemi hissettim. bunun berbat olduğunu hissettim. bunlari yapamıcak olmanın. ama düsündüm ki asıl mesele arkamda biraktığım insanlar, hayaller değildi. oraya girdiğimde allah ın merhametinine ulaşamıcak olmak korkusuydu. merhametini hakediyor muyum bilememekti. iyi insan olmak lazım. ölümü hep unutuyoruz

"ölümle yüzleşmek iyidir, sağlıklı düşünürsün." diye bir şey okumuştum

insan en yakınlarından birini kaybettiğinde veya ölümle sonuçlanabilecek bir durum ile karşılaştıdığın da iliklerine kadar hisseder ölümü. bir yandan kendine çeki düzen verir. bir yandan da bütün bir hayatı sorgular.

19 önce anannemi 2 gün önce halamı kaybettim ölüm öyle soğuk ki insanı koca bir boşluğa hapsediyor...

ölümün varlığını ancak yakın birisini kaybedince anlıyoruz maalesef...

küçükken kafam açik araba kapısı ile diregin arasına sıkıştı. ölümün nasıl bir şey olduğunu anladım sanki. kafam orda sıkışırken kafamdan gelen çat sesini duydum. yere düştüğümde yüzüm gözüm kan içindeydi. ayağa kalkmaya çalıştım hareket etmeye yok kımıldayamıyorsun. soğukluk çöküyor üstüne kulakların sanki boğuk duyuyor. lan bunlar bir şey degilde o boğuk sesleri duyarken annenin haykırışı aniden geliveriyor ya kulağına işte o zaman diyorsun ' lan heralde öldüm'

her gün görüp selam verdiğim pazardan gelirken poşetlerini taşıdığım aynı apartmanda oturduğum yaşlı teyze dün vefat etmiş. bugün cenaze aracı gelip helallik isteğinde oluşan duygunun tarifi yok. çok üzücü allah ailesine sabır versin. bir kez daha anladım ki hayata sıkıca sarılıp affetmeyi, sevmeyi ve sevilmenin değerini bilmeliyim.