bir insana inanmak

ve aslında inanmaman gerektiğini ögrenmek

zordu. daha da zorlaşıyor. sanırım olmayacak böyle bir şey.

Bana zor gelmiyor esasında ama son günlerde okuduğum kitaplar, konuştuğum insanlar hep bunu tembihliyor. Herkes bir hikaye anlatıp sonunu da buna bağlıyor. Bu endişeyle yaşayarak onlar mı daha verimli bir yol seçiyor, yoksa risk alsam da şimdilik içim rahat olduğu için ben mi doğruyu yapıyorum, bilmiyorum.

Bak olaya teeeee afyonda ki dinlenme tesislerinden bakıcam. Bence din ilk böyle oluştu. İnsanın içgüdüsel olarak birşeye yada bir kimseye inanma ihtiyacı var. Bunun insan olamayacağını anladığında. Görmediği, duymadığı, hissetmediği bir şeye inanmayı seçti. Bu da Tanrı Allah yada Baba ne derseniz artık. (bkz: Müslümanım)

Ben artık herkesin yalancı olduğunu düşünüyorum

Yani inan ama karşındakinin de adı üstünde insan olduğunu unutma. Yeri geliyor insan kendi doğrularından şaşıyor karşındaki senin doğrularından neden şaşmasın ki

bir insana destek olmanın başlangıcıdır. - (#4009410) morpheus'un neo'ya olan inancı da buna örnektir, hz. ebu bekir'in peygamber efendimize şüphesiz bağlılığı da.

hayatınızda yapıp yapabileceğiniz en yanlış şeydir

-inanmıyor musun? +en çok ordan vurdular be! İnanıcak bir şey bırakmadılar..

İnanmamaya başlayana kadar inanmak yanlış değil bence. Aldığınız derslerden yediğiniz kazıklardan sonra akıllanıp herkesten her şeyi bekler duruma geliyorsunuz. Bu yüzden tek inancınız kendinize olsun. Kimse size sizden fazla destek olmayacak.

En sık yaptığım hatadır