otobüste yer veren insan

bugün okula giderken şansım yaver gitti ve bindiğim otobüs boştu. koltuğa oturdum elimde notlar vizeye son hazırlıklar dahilinde okuyorum. beş altı dakika sonra otobüs yavaştan dolmaya başladı,boş koltukların yerini insanlar aldı. biraz ilerledikten sonra otobüse bir kadın bindi,ben de nezaket gereği yerimi ona verdim. teşekkür etmek bir yana yüzüme bile bakmadı. sanki yer vermek zorundaymışız gibi. kalktım arkada tutacaklara tutunup yoluma devam ettim. bu kez önümde oturan 20li yaşlardaki gencin yanına bir kadın geldi. ayakta durmaya başladı ancak ters bakıyordu. gözleriyle "oradan kalkacaksın ve ben oturacağım" mesajı vermeye çalışıyordu. o çocuk da kalktı yer verdi ve yine bir teşekkür edilmeden bu durum son buldu. bakın sevgili insanlarımız,kimse size yer vermek zorunda değil. medeni bir şekilde yer verdiyse meymenetsiz bir biçimde yerinize oturmaktansa bir gülümsemenizin bile çevrenizdekileri mutlu edeceğini unutmayın.zor bir işlem değil,gülümseyince 17 somurtunca 43 kasımız çalışıyor. gün geçtikçe insanlığımızı kaybediyoruz. daha duyarlı olmamız dileğiyle...

çok yaşlı ayakta duramayacak halde olan veya hamile / çocuğu olan kişiler haricinde asla yer vermem istediği kadar ters baksın sikimde değil

banada çoğu zaman yer verenler oluyor teşekkür ediyorum ama içimden kaç defa o insana dua ediyorum inanın ben bile sayamıyorum çünkü çoğu zaman zor durumdan kurtarılıyorum ama haklısınız kimse yer vermek zorunda değil verende bir teşekkürü hak eder

üniversiteye başlayana kadar bu konuda gayet hassastım. üniversitedeki kızlar sağolsun onlara yer verdiğimizde bize yukarıdan baktıklarını görünce yer vermez oldum. yaşlı insanlarımız ve hamile ablalarımızın başımızın üstünde yeri var tabi. ama benim yaşımda bir kız ben yer verince havaya girip bir şeyler ima ettiğimi düşünürse ayakta gidecek bunun kaçarı yok kbakmasın.

sadece hamile bayanlara ve çocuklu ailelere

bazen okul çıkışı öyle güzel insanlarla karşılaşınca mutlu oluyorum.

kendimden küçüklere bile yer veriyorum o minnettar bakışlara o derece bağımlı oldum

bence iyi, hos ve kibar biridir. ama ben bir kadin olarak cok istisnai durumlar haricinde yer vermemeyi yegliyorum. buna da kabatas'ta ilk duraktan tramvaya binip benimle ayni hizada oturan 3 beyefendi oldugunu gore gore bana donup 'anneme yer verir misiniz?' diyen kadin, kadikoy minibus duraklarinda (kendisi de ilk durak olur) ayakta yolcu cagiran minibuse binerken 'teyze sen bekle bos gelecek simdi' diyen muavine 'bineyim bana nasilsa yer verirler' diyen kadin ve kendisine birkac cocugu oldugu icin yer verilmis olmasina ragmen kendisi oturup cocuklari yine ayakta diken pek cok kadin (ne anladik bu isten?) ve benzeri ornekler sebep olmustur. o yuzden gercekten ihtiyaci olanlar haric, ozellikle ilk duraktan binip yer bekleyenlere ve ise gidis/donus saatlerinde toplu tasima kullananlara ben sahsen yer vermiyorum. erkek olsam belki verirdim, orasini bilemeyecegim.

her gün olduğu gibi bugün de okuldan çıkıp otobüsle metrobüse geçicem bindim otobüse biri diğerinden 10 yaş falan daha genç olan 2 teyze bindi yaşlı olana biri yer verdi sonra teyzeler yok gerek yok inicez 3 durak sonra falan dediler ama oturdu teyze sonra diğeri yanıma yaklaştı (onlarda bende metrobüste inicez) yer vericem diye kalkarken tuttu omzumdan oturttu otur oğlum otur dedi şimdi yer verirsen kendimi kötü hissederim dedi, ama bide metrobüse bindim herkes atladı boş metrobüse teyzeler ayakta gidiyo 25-30 yaşında adamlar oturuyo tabi adamlığı tartışılır

artık vermiyorum. yaşlı maşlı banane aq. adam sanki ona vermek zorundaymışım bile yüzüme bakmadan kuruluyor mekana sanki süleyman çakır haraç kesiyo. hayır en üzüldüğüm nokta ben adama yaşlı diye yer veriyorum 2 durak sonra pezevenk genç bir kadına kalkıp yer veriyo. ulan bi gözün toprağa bakıyor hala sırtlanlık peşindesin ibneeee. yaşlıya yer yok. kadına hiç yok benle yaşıt dursun ayakta çok zor değil.

doğruyu yapan insandır. ben her zaman yer veririm. yaşlıların tökezleme, hamilelerin çocuk düşürme, türbanlı bayanlarımızın tacize uğrama ihtimallerini aklıma getirir ve centilmen kişiliğim ile bu insanlara yer veririm.

ben yer vermeyi çok seviyorum ya o gülümseleri insanların teşekkürleri o kadar değerli ki her şeye bedel.

hakiki bir kraldır

eninde sonunda gözümün içine bakılıp, sözle söylenmesede bakışları ile yer isteyen olacağı için, otobuse bindiğim zaman alışkanlık olmuş ayakta bekliyorum.

yer verirsin şoförün drift yapası gelir.

ben bu otobüste yer verme konusunda bir şeye değinmek istiyorum. lütfen kimse yalandan artistlik yapmasın bu konuşmam yüzde 95lik bir genel kısmı kapsıyor. yaşlılara , gazilere , hamilelere , engellilere yer vermeliyiz eyvallah. fakat yer verecekler kategorisine nedense yüzde 95 oranında erkekler giriyor. 15 yaşındaki kız yer vermiyor,30 yaşındaki adam kalkıp yer veriyor(bu arada şehrim ankara için konuşuyorum). yanına ayakta durmakta güçlük çeken yaşlı gelse bile kızlar ben mi yer veriyim sen versene tavrına bürünüyor. yapmayın etmeyin allah aşkına bu kadar saygisiz , bencil , rezil olmayın. kadını el üstünde tutmaya çalışma çabası erkeğin üstün olduğunu savunmaktır. gerçek feminizm kadını erkekten üstün tutmaz eşit kılar. herkes eşit. lütfen ben kadınım diye kendinizde yaşlılara yer vermeme hakkını bulmayın. bu yeri verenler sadece erkekler olmak zorunda değil. tekrar belirteyim ,sözüm yer verenler meclisinden dışarı.

günümüzde az rastlanılan terbiyeli insandır

aptaldır.

Bir gün Fatih'ten Beşiktaş'a gidiyorum. Unkapanı durağından ya da o durağın adı her neyse o duraktan bir amca bindi, etrafımda bilindik milletlerden yabancı ve genç insanlar vardı ama ne bileyim ezelden beri yaşça büyük gördüğüm insanlara otobüste hep yer veririm. Neyse o amcaya da yer verdim. Görünüşü cool ve entelektüel normalde dönüp asla konuşmayacak bir adam tüm otobüse yüksek sesle, bu zamanda hâlâ değerlerini kaybetmemiş iyi niyetli insanlar olmasından ötürü bu memleketi de şehri de seviyorum deyip beni alkışlamıştı, o kadar utandım ki her utanmamda olduğu gibi sakarlık yapıp bir frenle önümdeki demire kafayı attım, amca inatla yok efendim ben o kadar yaşlı değilim zaten bir iki durak sonra ineceğim deyip verdiğim yere oturmadı, inat ettim ben de oturmadım o inene kadar, sonra o cool kişi Barbaros Hayrettin paşa Türbesinde dua okuyup kalabalıkta kayboldu. Buda böyle bir anımdı

Aptal, saf ve salak değildir dostlar. Öyle düşünüyor olabilirsiniz ancak bir görgü kuralıdır. Kişiden kişiye değişebilir. Ancak benden yaşlı biri ayakta zar zor duruyorken o koltuk bana batıyor. Ölmeyiz ya genciz 5 dakika ayakta gitsek hiçbir şey olmaz. En fazla bir hayır duası alırız ki şuan en çok ihtiyacımız olan şeylerden biri..

Artık vermiyorum çünkü otobüsler dolmuyor ahah.