birinin sevildiğinin anlaşıldığı an

aşktan bahsetmeyeceğim. bi hafta önce deli gibi sinir eden abilerimi yolcu ettim demin. nefret ettiğimi felan düşünüyordum. sevmeseydim içimdeki boşlukla beraber ağlamamı tutmaya çalışmazdım heralde. kaldık gene bi başına.

başını yastığa koyup istemsizce gece saat 2'ye kadar onu düşündüğün an. en azından ben böyle farketmiştim ve saatin 2'ye geldiğini görünce derin bir "hassiktir sıçtık" demiştim. ki sıçtık da. (bkz: sevdik de ne oldu)

çok basittir. eskiden onu gördüğünde zaten çalışan durumdaki kalp, artık sadece onu görünce çalışmaya başlıyormuş gibi atmaya başlıyorsa aşıksın

ankaralıyız biz o da bende..13 mart ankara patlamasının olduğu gün o kadar korktum ki allah korusun orda olsa onu kaybetsem diye düşündüm bi an. bu düşünce bile canımı yaktı. o gün çıkma teklifini kabul edip çokca sarıldım ona. o gün anladım onu ne kadar sevdiğimi. (bkz: patlama da ölen herkesin mekanı cennet olsun )

sevgili anlamında demiyorum boyle o kişiden ayrılacağım vakit bi garip olduğumu farkettiğimde bi sey olduğunda direkt ona kosasim geldiğinden karşı şahsi sevdigimi farkediyorum anlamam çoğu zaman uzun sürüyor o ayrı

üst üste 3 gün rüyanda görüp,uyanıp uyduğunda ve en olmadık zamanlarda arkadaşlarla eğlenirken dahi aklına onun gelip moralini yerle bir ettiği zaman

sonrasını düşünmeye hoşgeldiniz 👏🏼

böyle ayaklar yerden kesiliyor.bünyede bir heyecan kim ne derse hemen tamam cevabı filan.bana yaramıyor.

panik yapma sakın yavaşça yere çök hayat üçgeni kur ilk şoku atlattıktan sonra tabanını götüne vura vura koş yoksa kalıcı hasarlar alabilirsin

aslında benim için hep hüsran oluyor. ne zaman sevsem sonra tanıdıkça sevemiyorum. işte bu dediğim adam yok oluyor adeta.

onca kazık yedikten sonra "yine mi" dedirtmişti bana. kabullenemedim hiç sevdiğimi. sevgili olduk aradan 1 sene kadar zaman geçti yeni yeni kabulleniyorum. güvenmek zor zanaat vesselam.

benim için ameliyat olacağını söylediği andı. bankada az işim vardı annemde yanimdaydı mesajlasiyorduk. o hastahanedeydi. dediki ameliyat olacam annem gördü mesajı ne konuşuyorsunuz dedi. ameliyat olacakmış dedim gözlerim hafiften dolu bi şekilde. dedi ki güçlü ol ağlamaklı görünmeyi bırak. yanında ol gelinımın. o an anladım birisi ne kadar sevdiğimi ve o an birisinin beni ne kadar sevdiğini....

ben onu sevdiğimi anladığım sıralarda sevgilisi vardı. elimde olmadan sevdim kendime çok kızdım "onca erkek arasında bula bula sevgilisini olana mı aşık oldun mal insan" diye. onu sevdiğimi anladığım gün acılı günler gelecek diye ağladım. çocukta tam kafa dengimdi sohbetimiz güzeldi. ben uzaklaşsam o yakınlaşıyodu. şimdi de öyle aramız bozuk. konuşma benimle, mesaj atma, ben seni hayatımdan sildim der ama gel gör ki en fazla 2 hafta dayanır sonra saçma bahanelerle halimi hatrımı sorar

dinlediğin her şarkıda onu mu buluyorsun? herkeste ona ait bi özellik arayıp buluyor musun? istemsiz olarak sürekli ondan bahsediyorsun sonra kendini toparlayıp kendi kendine sus anlayacaklar diye kızıyor musun? tebrikler o an bu an ve boku yemişsin..

alakasız bir otobüste karşıdan gelip yanıma oturmuştu ve aptal aptal sırıttım

böyle düşünüyordum aşık olduğumu bilmiyorum tabi o zamanlar. bi gün annemle pazardan çıkıyoruz elimde dolu poşetler onu gördüm annesiyleydi uzaktan geliyordu kıpkırmızı oldum tabi haliyle heycanlandım yaşlı amcalar edası ile kafamı öne eğdim hafiften sonradan naptın lan sen dedim kendime. merhaba dedi falan bende merhaba dedim öyle geçip gittik ikimizde. o gün cumaydı akşamında allahım ne olur bir daha göster diye çok dua ettim. pazar günü kuzenin babası hacca gidiyordu tesadüfe bakın dayısıda gidiyormuş. yine onu gördüm tabi hafiften ağlamaklı olmuş annesi felan ağlıyor zaten içim gitti abi öyle görünce onu. gidip konuşsana lan diyorum kendime ama bi anda 1.90lık 100 kiloluk abisini görünce çekiniyor insan. konuşamadım kaldı öyle her sabah servis beklemeye 20 dakika erken çıkıyorum sırf onu okul servisinde 3 4 saniye göreyim diye. şimdi okul değiştirmiş. artık sabahları yirmi dakika daha fazla uyuyacağım ve belki bir daha asla göremeyeceğim onu. saygılar

abimin arkadaşları yolcu etmek için beni otogara kadar geldikleri zaman gözlerim doldu ve yutkundum. harbiden beni seven abilerim var allah razı olsun.

o anın aq dkcjkdjcjf

ankara'da amelyata girecektim sen nereden haber aldıysan sabah saat 4 de uçak biletini al kız başına şehrin ebesi kadar uzağındaki hava alanına bir şekilde yola çık gel. sabah ben ameliyata girmeden karşıma çık. toydum, salaktım o zamanları bu yaptıklarının değerini bilemedim allah beni affetsin o hep kırgın kalacak bana.

sürekli gülüşünü düşünüp lan harbiden ne güzel gülüyor derken içten gelen "hasssiktir şimdi sıçtık" sesi😁

derin bi hassiktir çek sonrası gelir zaten

kardesim deyip noktayi koydugumda icim ciz ettide oyle anladim göt oldum

okulda tesadüfen görüyodum bi var bi yoktu zaten pek sınıftan çıkmazdı. bi gece ders çalışırken birden yüzü aklıma geldi ve bütün gece yüzünü düşünmekten uyuyamadım.

ya beni kimse sevmedi,nasıl sevilir bilmiyorum ama kendime söyleyemiyorum sevdiğimi. nasıl yürüyor bu işler anlamadım gitti.

keşke karşılıklı olsa diye düşünürüm hep başında sonrasıysa... yok.

kendinden ödün vermeyi göze aldığın andır.gerek yoktur.

nası tarif ediyim bi bok yiyip kalbini kırmıştım tabi o sıra sadece arkadaşolarak gördüğümü sanıyorum sonra affettirmem için mesajlara aramalar şebeklikler yaptım en son okulda idi merdivende önünü kestim affetmezseniz bırakmam dedim kenardan geçmeye çalıştı suratıma bakmıyordu zaten neyse biraz inatlaştıktan sonra tam geçti kolundan tutum o an döndü ve sarıldı ve o an kalbimde ki sarsıntı, o çarpış... daha fazlasını ne yazı ile be de sözle anlatabilirim

önce bir hassiktir çekmiştim. sonra balkona çıkıp kendimi atma isteği dolmuştu içime. ama gel gör ki 'evim en alt kattaydı, atlayan ölmedi'

midem bulanıyor elim titriyor net

bildiğim bir şey varsa o da şu hayatta kimsenin vazgeçilmez ve unutulmaz olmadığı gerçeğidir. kimseye bağlanmadan yaşayabilme meselesi yani. bunu kim inkar ederse etsin, savunduğu düşüncenin yatağında yine bağlanmamak vardır. bağlanmamak, reddetmek değildir; tersine gerçeği temelden kabul etmektir. gökyüzüne bağlanmak filan onlarda saçma geliyor. işte bu düşünceler zincirlemesinin elinin kolunun bağlı kaldığı tek nokta sevgidir. yani birinin yokluğunun size için için koyduğu noktada sevginizden emin olursunuz. bunu daha önce söylemişmiydim bilmiyorum, yokluğunda içimin titrediği, çıplak hissettiğim, onsuz hayattan tat alamadığım biri olmadığı için işte bunca yalnızlık senfonileri.

böyle kalp çarpıntısı, hafif heyecan, salak bi mutluluk oluşur insanda.

alakasız bir anda aklına bir hareketinin gelmesi veya hoşuna giden bi davranışını hatırlaman ve gülümseyerek aklından "seviyorum bunu ya" diye geçirdiğin an.

yeter artık konuşmak istemiyorum seninle deyip tüm ipleri kopardıktan sonraki günler geceler boyu bir saniye bile aklından çıkmadığını gördüğünde, acaba şimdi ne yapıyor diye düşüne düşüne kafayı yemeye başladığında

karşıdan birbirinize doğru gelirken gördüğün andan itibaren gülümsersiniz ya hani işte o an diyosun ulan çok seviyorum be diye

özlediğimi hissettiğim an

kaybettiğini düşündüğün an

birini sevdiğimi düşündüğüm zaman ağlamaya başlarım

akşamüstü biraz moralim bozuktu arkadaşım fark etti sende bir dalgınlık var noldu hadi anlat diyor ama ben de moralimin neden bozuk olduğunu bilmiyorum. sadece konuşasım ve gülesim yok bir de suratım asık ama belirli bir sebebi yok yani. sonra karşıdan hoşlandığım kişinin geldiğini görünce hafif bir dirsek attı arkadaşım, çocuk da bize bakıp iyi akşamlar dedi (dönem arkadaşım bu arada sevdiğim bey, muhabbet oradan yani) ben tabi kanatlanıp uçacağım sanki. sokağın ortasında birkaç saniye dans ettim. başlıkla çok alakalı olmadı sanırım ama onu sevdiğimi ve onu sevmenin bana kıskançlık getirdiği kadar mutluluk da getirdiğini bir kez daha görmüş oldum.

ameliyata girmeden hemen önce. duygularımı saklamanin bir anlamı olmadığını, girdiğim ameliyattan bir daha cikamayacagimi düşündükçe bazı şeyleri ertelememem gerektiğini farkettim. ertesi gün ayildigimda bütün hissettiklerimi söyledim. bazı şeyleri ertelememek gerek sanırım...

telefon seslideyken mesaj atmış mı diye baktığın andır.

kirli çoraplarına dokunduğun andır.başka türlü onlara el süremezsin

bilin bakalım ne eksik? ajwksjwjs

evlilik hayali kurduğun an. öyle günübirlik ilişkilerde geleceğe yönelik hayaller yoktur genelde. adama çocuklarımın baba dediğini düşlüyorsam, vurulmuşumdur.

1-2 yıl hiç görmemene hiç konuşmamana(engellemiştir) rağmen sana küfür edip engellemsine rağmen her gece ağlıyarak dua edersin ya,anlarsın ki sevmişsin...

daha 8. sınıftı yeni okula geçmişim yeni sınıf yeni arkadaşlar derken sınıfa bir girdim tek başına köşede oturmuş o telefona bakıyor ben ona (tabiri caiz ise öküzün trene baktığı gibi ) böyle bi beş dakika sanırım ne kadar süre öyle kaldığımdan emin değilim bekledim öylece izledim ulan bir insan bu kadar mı güzel olur sonra diğer çocuklar falan geldi bende oturdum biryere derste falan hiçbirşey düşünemiyorum kafam olmuş allak bullak tabi bende o zaman baya baya tipsizim suratımı gören kaçıyor o kadar (şu anda pek bir fark yok ama konumuz bu değil) ilk haftalar böyle geçti sınıftakilerle iyi kötü tanıştım falan kız hala aklımdan çıkmıyor direk gitsem konuşsam ağzıma vurur gönderir beni geri birde sınıftakilerden linç yerim dedim boşver be olum sana başka kız mı yok (yok) diyerek kendimi teselli ediyorum böyle böyle diye diye 8'i bitirdik bende kızın numarası falan hiçbirşeyi yok diyorum ulan sen ne gerizekalı bi adamsın koskoca bir sene sınıf arkadaşlığı yaptığı birinin neden numarasını alamaz böyle isyan dolu bir yaz tatili geçirirken bir anda whatsapptan bildirim geliyor sınıf grubu falan açmışlar (numaramı nerden buldukları hakkında en ufak bir fikrim yok) dedim ulan fırsat bu fırsat aldım numarasını gruptan hemen kaydettim ama mesaj atmaya korkuyorum bu seferde neyse günler böyle geçerken kız mesaj attı bana dedim allah'ım sen nelere kadirsin halbuki gelen mesaj şu "ömer (ben oluyorum o) clash of clans oynuyormuşsun sen nasıl oynanıyor bu oyun " dedim olum allah'tan daha ne işaret gelmesini bekliyosun yürümek için yine yap(a)madım yaz tatilleri geçti biz baya iyi arkadaş olduk sadece ikimiz sinemaya bile gittik ama ben bir türlü açılamadım daha doğrusu o hiç fırsat vermedi her seferinde " kanka,kardeşim " gibi rezil ithaflarla beni kahretti her unutmaya çalışıp sadece arkadaş kalmak istediğimde o mesaj attı ben dağıldım sonra artık mesaj atmaya korkar oldum anlarsa bırakıp giderse diye üstüne üstlük sınavdan sonra karşılıklı liselere düştük aramızdaki mesafe sadece bir yol genişliği kadardı 4 sene boyunca o her gördüğünde gülümseyerek el salladı benim ciğerim yandı şimdi mi hala kankayız (!)