insanın kendini yalnız hissettiği anlar

hiç unutmam üniversiteye yeni başladığımda tek başıma avmye gitmiştim yemek yemek için.gittiğim restorantta 20 tl ve üzeri yemek yemede ücretsiz sinema bileti veriyordu.23 tllik yemek yedim.muhtemelen lokanta sahibinin iyi yanına denk geldim bana dedi ki eğer arkadaşin varsa sana iki tane bilet veriyim sinemaya arkadaşınla dedi. bir anda boğazım düğümlendi bi beş saniye kaldım böyle mal gibi.yok abi gerek yok bana bi tane yeter dedim. çok kötüydü...

her anım.

gece 1 le 5 arası. mesaj atın bence dertleşelim çok iyi dert dinlerim.

iş sebebiyle ailemden uzakta bir yerde çalışıyorum pislik içinde bir çatı katında yaşıyorum. o yüzden yalnız hissettiğim anlar değil yalnız yaşadığım bir hayatım var ve bu oldukça can sıkan boyutlara ulaşıyor. ve bide konuştuğum mesajlaştığım herkes geri zekalıymış gibi geliyor bu da tamamen yalnızlığa itiyor beni.

koskoca masa,çekirdek,kola ve ben

dün hastahanenin acil kapisindan girip orada geçirdigim kabus gibi bir 28 saat boyunca sürekli duydugum tek bir soru oldu “ulasabilecegimiz bir yakinin var mi?” simdiye kadar hic kendimi bu kadar yanliz hissettigimi hatirlamiyorum. elim o kadar cok telefona gitti ki. benden kilometlerce uzakta olan annemi aramak istedim. cok bencilce ama, kizin hic iyi degil demek istedim, ben oyle yanliz hissederken biri tarafindan merak edilmek o kadar cok istedim ki. “seni alicak biri var mi?” diye sordular çikarken, insan cidden kendisine en kotu aninda kimseyi arayamayacak oldugunu farkettiginde kiziyor. taksiciye bir aciklama yapma gereksinimi duydugu zaman kiziyor. geri donup, okuluna, isine, insanlarin içine girdiginde ve herkesin hayati normal akisinda oldugunu farkettiginde kiziyor. o kadar yanlizim ki kizacak birini bulamiyorum, belki de kendime bu yuzden bu kadar kizginim.

her zaman hissediyorum. i̇stisnasız her şeyden fedakarlık yapıp zaman ayırdığım kim varsa benim için kılını kıpırdatmadı. baya salağım müstahak bana.

önceden kendimi yalnız sanırdım. yanıldığımı, kızgınlığım ve kırgınlığıma hak ettikleri değeri verecek kimsem kalmayınca anladım. yalnız hissettiğim an, tam da bu an.

mesela benim tam da şu anda. i̇çimde iki gündür kocaman bir huzursuzluk var ve ben sebebini bir türlü bulamıyorum.

24 saatte hayatın tepetaklak olur. o 24 saati 6 asır gibi yaşarsın da gün bittiğinde 350 kişilik rehberde arayıp da anlatabilecek, anlayabilecek, ağlanabilecek, hiç yoksa bunlardan sadece birini sağlayabilecek tek bir kişi bile bulamazsın ya. i̇şte öyle anlar.

birçok yalnızlık tanırım ama bunların arasında; üniversite yemekhanesinde yüzlerce kişinin arasında tek başına yemek yemenin bambaşka bir hali var. millet arkadaşı, sevgilisi ya da flörtüyle ana anlam katarken, sen o yüzlerce kişi arasında bir başınasındır. hem sakin, hem de huzursuz hissedersin. iştahın da bu yüzden ilk fırsatta kaçar. geriye ne kalır bilinmez..

ay tuvaletteyken ya... çok yalnız hissediyorum orda bokların içinde :( keşke bi arkadş... (bkz: mal mıyız) (bkz: malız abi)

i̇çimdeki sıkıntıyı tek insan bile görmediğinde

cs de takım arkadaşların ölünce