sevilen kişinin kokusunu unutmaya çalışmak

teorik olarak imkansız gibi birşey çünkü her türlü koku, özel bir kodlamayla beyindeki koku belleğinde arşivlenir. ona yakın bir koku duysan bile beyin onu o kokuya göre yorumlar.

ne kadar çabalasan da yürüdüğün yolda burnuna değse kendi etrafında 360 derece dönmene sebep olur sevdiğinin kokusu.

kokusunu değilde sesini unutmaya başlamak en kötüsü be

tam hatırlamıyorum bi yerde okumustum, görüntüsünü, sesini falan unutabilirmişiz ama kokusunu unutamıyormuşuz :(

aslında hiç bilmiyorum kokusunu. o kadar yakınlaşmamıştık hiç, ve hiç yaklaşamayacağım ona..hep uzaktan sevmek zorunda kaldım. en zoru bu olmalı, yada ben zayıfım ki bu bile beni ölüme yaklaştırdı..

olum mal mısınız noye unutmaya çalışiyorsunuz? ben bi kere duysaydım kokusu nefes almazdım sırf benimle kalsın diye. yapmayın böyle şeyler.

(bkz: yok öyle bir şey çıkar onu aklından ) çünkü zaten birini bir süre görmedin mi ilk kokusunu unutursun, sonra sesini, en son yüzünü unutursun..

neden unutasın? sen unutmak için mi her sana yaklaştığında cigerlerine son nefesi alırmışcasına o kadar güçlü cektin içine? unutmayın. kokusunu , sesini , gülüşünü, huylarını. emek verin. her emeğin bir karşılığı mutlaka olur mutlaka.

koku unutulmaz. yüzler,isimler unutulur koku unutulmaz. edebiyat için demiyorum genel olarak unutulmuyor o kokular.

ulan be.. hala burnumun ucunda kokusu, keşke son kez içime çekseydim de öyle ayrılsaydım. madem unutulmuyor..

bi kokusunu hatırlamaya çalışmak değil:/

unutursun için yanaa yanaaaa

okurken burun direği sızlatan başlık yapmışlar

bir insan neden kendine böyle bir eziyet eder anlamıyorum..

bir ara fark ettim hiç koklamadığımı onu, arkasından bıraktığı anıları eşyaları kokladım, onun saydım o kokuları onları özledim hasretimde, onları kokladım her acılı gecemde tekrar, tekrar kokladım bana verdiğin o nottaki, her mürekkebi seni her özlediğimde