cüzdanında vesikalık fotoğraf taşıyan insan

canı sıkılınca, içindeki özleme söz geçiremeyince, bir şeylere tutunma hissi had safhaya ulaşınca cüzdanındaki fotoğrafları tek tek ortaya döküp çocuk gibi sevinen, kadirşinas, saf ve temiz duygularla yüklü bir kalbe sahip güzel kişi.

köylüdür, benimdir, anadolu'dur. yiğit insandır vesselam, temiz ve masum da sever resmin sahiplerini. bir çay ocağına oturup cüzdanı kurcalarken bazen rastgele bir resim bulur ve bir sigara yakıp hem hasrete küfreder hem de maziydi anardım.

mirastır bazen babadan oğula. bir büyüdüm nişanesi bir vekalettir belki. yada sahiplenmedir. kanıtır bazı hislerin, ilacıdır hasretin kimi. velhasıl güzeldir.

güzeldir, ben de yaparım ama suyunu çıkarmamak lazım. cüzdanı açıp "ulan bu kimdi" diyorsanız olmaz yani

genelde cüzdan taşımam. ama cüzdanimdaki tek vesikalık fotoğraf kimliğimdeki fotoğrafım.

muazzam olay. en üstte babamın fotoğrafı var. ne zaman saçma bir şeye para harcayacak olsam veya saçma bir iş yapacak olsam cüzdanımı açıp, fotoğrafa bakarım. sonrasında babamın o sihirli cümlesi kulağımda yankılanır; "para kazanmayı kolay mı sanıyorsun pezevenk?"

tüm ailem var. benimki de yatılı okuduğum için alışkanlık olarak bulunur

günümüzde delikanlılarımız cüzdanlarında sevdiğinin fotoğrafı yerine kondom taşıyor, devir çok değişti çok..

tüm canım gibi sevdiklerimin fotoğrafını saklarım cüzdanımda. demin bir tanesini yırtıp atmisken bu başlığı görmek de çok manidar oldu

zarar gelmez ondan

her an lazım olabilir diye bulundurmak lazım kenarda. istanbul kart çıkarmak hiç aklımda yoktu mesela kafama esti diye çıkarmıştım.

babamın yıllar önceden kalma bir vesikalığı,kardeşlerimin lise mezuniyet vesikalıkları,annemin ve dedemin de siyah beyaz birer vesikalıkları mevcut. şimdi ulan deli misin be adam niye fi tarihinden kalma vesikalıklar taşıyorum diye iç geçirenlere verecek bi cevabım yok.belki de bu vesikalıkların tek ortak noktası herşeyin çok çok güzel olduğu,dünya'nın gözüme toz pembe geldiği dönemlerden kalma olmasıdır.

teknolojiye bağımlılık bir gün biterse (en basitinden şarj bitmiş olsun) diye sevdiklerinin fotoğrafını yanından ayırmadığı bir eşyada taşıyordur. içinde para olmasa bile kimlikleri ve gerekli küçük şeyleri de onda taşıyor çoğu insan(ben gibi). 19 yaşındayım 2 yıl önce başladım cüzdan kullanmaya içinde şeffaf olan kısmın üstüne güzel bir yazı koydum altına da sevdiceğimin fotoğrafını koydum. ilk kez birinin fotoğrafını taşımaya başlamıştım garip bir heyecan olmuştu içimde ilk o fotoğrafı kendi eşyamın içine yerleştirince. durur açar açar bakarım dayanma gücüm azaldıkça, telefondan da görünür illa ki de o fotoğrafı eline alıp kalbinin üstüne koymak çok daha baskın çıkar duygu dünyanda. bir de sevdiceğin uzağındaysa da özlem aşırı ağır basıyorsa, nadir görebiliyorsan ona sıcacık sarılıyor gibi hissettirir bazen. edit: harf hatası

önceden taşırdim şimdi tasiyamiyorum

hala değer verdiğim insanların resimlerini ,küçük hatıralarını saklarım cüzdanımda. güzel bi günden kalan market fişi, gidilen kafenin şekerlerinin paketleri,değerli biriyle gidilen sinemanın biletleri gibi şeyleri de saklarım hep cüzdanımda. i̇çinde para olmasada cüzdanım hep dolu duruyor bu yüzden. edit :imla

annemin kardeşlerimin veeee psikoopandaaa nın var. sürekli açıp bakmıyorum tabi ama sürekli yanımda olduklarını biliyorum ^^

benim bu kişi. baya resim var bende. yurtta kalırken ailemdeki insanların resimlerini almıştım. sanki haftasonu koşa koşa gitmiyormuşum gibi özlemden yataklara düşen bir insan gibi davranıyordum. yurttan ayrılırken de oda arkadaşlarımın vesikalıklarını almıştım ve fotoğraflarım daha da çok güzelleşti. onlar da benim bir ailem çünkü. geçenlerde açtım baktım. baktıkça değişik oldum. seviyorum bu eylemi. çok güzel şey vesselam.

cüzdanım yok

aile bireylerinin , arkadaşlarımın, ilkokul çocuğu poturcukun, lise öğrencisi poturcukun, üniversite öğrencisi poturcukun vesikalıkları her daim benimle ama en ön hala sahibini bekliyor edit: vesikalıkların arka tarafı yüze tamamlanmaya çalışılıp vazgeçilen şıpsevdi koleksiyonu içerir

benim o insan. i̇ki sene önce aldığım fotoğrafını yanlardan katlanıp yıpranmaya başlayınca pvc yaptırdım öyle koydum cüzdanıma. artık daha rahat öpebiliyorum kırılmasından korkmadan

(bkz: ben) fakat geçenlerde aile fertlerinden birisininkini düşürmüşüm, aradım fakat bulamadım artık bir daha eve gittiğimde o eksikliği tamamlayacağım.

biyometrik olanı taşıyordum, otobüsü polis durdurdu, kontrol falan aldı beni otobüsten indirdi. terörist mı sandı ne sandı. sorguya gidiyordum amk.

ben. anneanneminkini hiç eksik etmem. arlasında da anneminki durur.

ben. sürekli hastanelere is başvurusu yaptığım için lazım oluyor.

o da bir şey mi? saç telini saklıyorum cüzdanımda.

ben. elimde cv sürekli iş başvurusu yaptığım için lazım olur diye taşıyorum yanımda.

ben. 9 tane fotoğraf var, hiçbiri kendi fotoğrafım değil. cüzdanımızda fotoğrafını taşıdığımız insanların önemi büyük bence

bu kişi benim.. kardeşimin ve babamın resmi var.. bi ara annem beni aradı ben cüzdanını caldirdim bütün fotoğrafların gitti diye ağlıyordu. kalktım kendi cüzdanimdaki resimleri kargo ile yolladım ona. daha sonra fırsat bulunca fotografçidan cogalttim o fotolari tekrar cüzdanıma koydum. her gördüğümde içim acır ama yine de güzeldir..

üniversiteye ilk geldiğimde yani senenin başında nereye gitsem lazım oluyodu artık cüzdanımda 10 tane falan taşıyorum,kesin bir yerlerde lazım olur

tanışıp samimi olduğum tüm insanlardan vesikalık fotoğraflarını alırım. eğer cüzdanımda yer aldılarsa benim tarafımdan aramızda ne geçerse geçsin unutulmaz insanlar olurlar o kişiler. hoş bi alışkanlık bence samimi üstelikte.

burnuma annanemin evindeki naftalin kokusu geldi, güzel hisler, yaşatılmalı

kimsenin cüzdanında taşıdığı vesikalık resim olamadık arkadas ya

kardeşlerimle olan küçüklük fotoğrafım var, akbil basmak için cüzdanın iç kısmını ne zaman açsam yüzümde garip bir tebessüm oluyor. sevgi insanın hayatına anlam katıyor.

sadece kendi fotoğrafım var. yani normal insandır. her boka farklı kılıf uydurmayın lan.

tedbirli insandır. ne zaman lazım olacağı belli olmuyor

cuzdanimda ben haric 7-8 kisinin vesikaligi olabilir. lisede ozellikle, ani olsun diye her sene zorla cektirilen okul kart fotografini birbirimize paylastirirdik. ama bu konuda beni en cok etkileyen sey babaannem, nenemin cuzdaninda sadece benim fotografim var 😍

onları sevin onlardan zarar gelmez

annem taşıyor ya o kadar çocuğu içinden bir tek ablam ve eniştemi taşıyor (bkz:hayır canım ne kıskanması)

benim cüzdamında annemin, halamin, en yakın arkadaşlarımın, babanemin ve kız kardeslerimin. kisacasi en sevdigim insanların resmi var. uzağa gitsem hemen bakarim. ozler hasret gideririm.

ara ara sıkıldıkça bakıyorum. küs olduğum insanın bile fotoğrafı hala var skdjdndn

benim, abimin fotoğrafını taşıyorum. hastalanmadan önce ve vefat etmeden 1 ay önce çekilmiş fotoğrafları var.

saftır, masumdur, sevecendir... anadolu insanırdır

3 yakın arkadaşımın fotoğrafı var yaklaşık 7-8 senedir bendeler...

bu sözüm kendi vesikalığını taşıyanlara: bu kadar çok seviyor musunuz ya hayatı

rahmetli dedemin resmi var bana güven veriyo orda olması

yeni kimliği çıkartacağımda çekildiğim var, unutmuşum cüzdanda.

açtığında göreceğin fotoğrafla suratında oluşan küçük ve samimi tebessüm için taşınması gerekir.