yaşanılan en kötü anlar

lise birde 20 saatlik mesafede başka şehirde okuyordum. ilk aşkım da benim yan sınıftandı. ben bu çocuk için sevgilimi terk etmiştim ve tüm üst sınıfların gözünde ben bir peynir çeşidiydim. sömestr tatilinde memlekete geldim. bir iki gün mesajlaştık ama sonrası yok ulaşamıyorum. arıyorum açmıyor mesajlarıma dönmüyor, aklıma kötü kötü şeyler de geliyor kaza mı oldu hasta mı oldu başına bi iş mi geldi. bir hafta böyle paranoyayla uğraşırken bende baş ağrıları başladı, biraz takıntılı biriyimdir de. en son annemler beni beyin polikiliğine götürdü o kadar ağrıyo ki başım. mr derken temiz çıktı sonuçlarım psikolojik dediler antidepresan verdiler. annem kullanmamı istemedi prospektüste intihar falan diyodu. neyse bir hafta da öyle derken benim okula gitmeme bir gece kala mesaj geldi beyfendiden ben ayrılmak istiyorum. arkadaşını arıyorum ne saçmalıyo bu diye, ondan öğreniyorum işin aslını ben hastanelerde sürünürken kendisi kuzeniyle beni aldatıyormuş.

ya ben birini seviyorum falan ama böyle hani baya baya seviyorum. çocukluk aşkı işte bilirsiniz daha önce anlattım sanırım ama en kötü anım oydu.. biz bi çocukla çıkıyoruz kendisi hastalanıyo beyninde tumör çıkıyor, ben tabi ağlıyorum falan 25 ağustos gecesi yani saat on iki'yi geçincr ameliyata girecek biliyorum ve 26 ağustos benim doğum günüm.. beni arıyor diyor ki "ne olursa olsun seni seviyorum bunu unutma ve lütfen bana bir şey olursa doğum günlerinden nefret etme" ben daha çok ağlıyorum falan neyse bu giriyo aneliyata 3 saat geçiyo tık yok kimse bir şey demiyor arıyorum arıyorum kimse açmıyor. en son ağlayarak uyuya kaldığımı hatırlıyorum telefonun çalmasıyla uyandım saat 5.30 falandı sanırım açtım hemen seni çok seviyorum dedim annesiymiş arayan ağlamaklı bi sesle özür dilerim dedi. bende film o an koptu, işte en kötü anım..

otobüste hemen yanımdaydı, en arka 4lü boş oradayız.öyle güzel konuşuyordu ki hiç bitmesin istedim ..bi ara şakasına benden uzaklaştı diğer köşeye ama altında yatan gerçeği hissettiğim an otobüs havaya uçsun istedim. indiğimde sigaraya başladım.

tam da şu an. gidip biraz daha ağlayacağım. edit: peki ya hayatımın en kotu anında sözlüğe girdiğimde karşıma çıkan ilk başlığın bu olması ?

rakı masasında arkadaşımla oturuyoruz. birkaç kadehten sonra tabi herşey daha net söylenmeye başladı . eski sevgilim iliskimizin 2. ayından itibaren beni aldatmış aylarca. arkadaşım bunu biliyormuş benim üzüleceğimi düşünerek söylememiş (ne saçma) bunu bana söylemeyi tercih ettiği zaman ise acılarımın yavaş yavaş azaldığı nadiren güle bildiğim zamanlardı . rakı kadehi elimde eski dostuma baktım ve gece boyu susup sadece içtim..

ailemle ilgili olanı anlatayım benim annem tiroit kanseriydi ameliyat olmasına rağmen gözden kaçan ufak nodüller boğaz çevresindeki tüm lenflere sıçramıştı. tekrar ameliyat olacak hasta bakıcısı da benim üniversiteye ikinci kere hazırlanıyordum o zaman. ameliyattan çıktı annem odaya aldılar ertesi gün pansuman sırasında iç kanamayı önlemek içün takılan vakumu söktü bi intörn uyardım bi ses geldi dedim umursamadı 20 dakika ve annemin boğazı şişti iç kanamadan hemşireler denedi düzeltmeyi olmadı doktoru çağırdılar olmadı profesörler geldi ameliyat dedi o an asla silinmedi gözümde 2 yıldır oda doktor hemşire dolu müdahele etmeye çalışıyor telaşla ordan oraya gidiyorlar anneannem odanın dışında dizlerini dövüyor yavrum ölüyor diye ağıt yakıyor odanın kapısında babam mahzun mahzun bakıyor önünde de 12 yaşındaki küçük kardeşim ağlıyor bağıra bağıra annemin gözlerine baktım hayattan vazgeçişini saniye saniye izledim şimdi iyileşti normal hayatına döndü ama ben annemi o vazgeçişinden dolayı hala affedemedim

şimdi biri çıkar yazar , recep tayyip erdoğ'an' gerek yok ben yazayım yazmasınlar.

onu en son gördüğüm an en acısıda bir daha göremeyeceğini biliyor olmam

benim hayatımda çok acıtasyon yok ki yav öyle dramatik şeyler yazamam ama bir keresinde dükkana gelen müşteriyi dilenci sanıp "allah versin teyze." demiştim. :(

2 aydır okuduğumuz bölümle ilgili çok samimi olmadığım bir arkadaşım sürekli soru sordu bana.her sorusunu araştırıp emin olduktan sonra uzun uzadıya cevapladım.nerdeyse hiç birinde teşekkür etmedi.aklı karışıktır dedim çok takmadım.1 haftadır mesaj atmıyordu.ben mesaj attım bu sefer.halini hatrını sordum,cevap vermedi.daha da gururumu çiğneyip oo cevap yazmamalar ehehehe dedim yine gördüğü halde cevap vermedi.şu an kendimi türk usulü kullanılmış ıslak mendil gibi hissediyorum.ne yazayım da içine otursun şimdi bunun acil taktik :/

en yakın arkadaşımın ben küvette can çekişirken üstüme ekşili pilav ve votka kusması herhalde

söözzzlüük sözlük, bugün doğum günüm ama ailem bile unuttu.

çocuktum tam yaşımı hatırlamıyorum . işte bi gün kapının önüne cıktım bi baktım pantolona fermuarım acık . amk cocukluk işte iç çamaşırı giymemişim bende ne bileyim cükümün fermuara sıkışacağını bi çektim fermuarı aman allahım o acı ne ölüyom sandım bi parça et takılı kaldı sıkıştı lan aşağıda indiremiyorum acıdan bi şekilde indirdim kıpkırmızı olmuş . o günden sonra iç çamaşırı boxersız dolaşmam...

5 6 yaslarindayken kurban bayramin da sabah uykumu almisim yataktan ziplayip mutfaga gitmisim bir de ne goreyim kovanin icinde yanmis bir kafa bana yakiyor. annemin babami kesip kafasini pisirdigini dusunup aglamistim

okul çıkışı kavga var. bildiğin fight club ortamı var. ağzımda da sigaram.sigarayı attım bebeyle göz göze geldik. üzerine yürüyüp tam saldırıcağım ki bi anda pederle göz göze geldik. elinde sopa vardı. sigara içmeme sinerlenmiş olmalı ki herkesin içinde beni kovaladı. en rezil olduğum anlardan biriydi.

bundan 6 ay önce falandı. bi teyze mendil satıyordu bende para uzattım ama mendili almak istemedim. oda bana dilenci olmadığını ve mendillerin hepsini satabilirse bugün karnını doyurabileceğini söyledi. içimden helal olsun teyzeme ya dilenmiyor alnının akıyla çalışıyor diye düşündüm ama bi yandan da üzülmedim değil. neyse teyzeyle oturduk dertleştik bana eşini kaybettiğini ve çocuklarının da ona bakmadığını söyledi. napabilirim diye düşündüm gittik bi cafede yemek yedik falan baya tanıştık. cafeden çıktık teyzeyle vedalaştım hep buradayım istersen gel yine dertlesiriz dedi tamam dedim arkamı döndüm yaklaşık 30 metre kadar yürüdüm. bi fren sesiyle geriye baktım. sonrası malum kan ve gözyaşı. kimseye anlatamadığım şeyleri ona anlatmıştım. o sırlarımda onunla birlikte toprağa gitti sözlük. bu da kötü bi anımdır.

iyi bir an var mı ki aq hayatında. depresif sözlük açıcam en sonunda

her geçen gün büyüyorum

derste uyuyakalmışım baş ısrarla dik asla düşmüyor. ama gözler kapalı. hani bi anlık oluyo bazen zıplayarak kendine geliyorsun bi baktim hoca dahil herkes bana bakiyor. derinlerden de kikirdeme sesleri geliyo tabi. o an kırmızıyı en güzel tarif eden şeydi yanaklarım. ama olsun şimdi olsa yine uyurum.

her şeyiyle kabul ettiğiniz yeri geldiğinde aile olduğunuz birinin aslında hiç değmediğini gördüğün an.

ilkokul 3'e kadar tek biri ile arkadaşlık kurmuştum buse diye biri.çok severdim onu.zamanımı hep onunla geçirirdim.3. sınıfın sonuna doğru ailesinin şehirden ayrılma kararı aldığını söyledi.üzüldüm haliyle ama birşey yapamadım haliyle.neyse araya yaz tatili girdi ben düşünüyorum ki buse bana veda etmeden gitmez.4. sınıfa başlayacağım o heyecanlı gün geldi çattı.buruktum da çünkü bizim eve yakın olan okulu yıkmış bizi başka bir okula vermişlerdi,sınıflar karışmıştı,buse gidiyordu.gittik okula ama ben buseyi arıyorum gözlerimle fıldır fıldır.ama yoktu.hani düşünüyordum ya buse bana veda etmeden gitmez diye aynen öyle yapmıştı.ilk gerçek hayal kırıklığım ve güven sarsıntısını o 4. sınıfın ilk günü yaşamıştım.o bu değil de bunları yazarken aklım hep önüme buse ile olan anılarımızı seriyor.ne kadar kırıkta olsam onu özledim.onun ile ilgili bir gram şey hatırlayamıyorum yüzü hariç.onu da hatırlamasam keşke.