derdini kimseyle paylaşmayan insan

insanları sıkmaya gerek yok, herkesin kendi derdi var. ben ağlarım kendi içime.

derdini kimseyle paylaşmayan insan derken derdini kendiyle bile paylaşmayanları unutmayalım.arkadaşlarım bundan çok yakınır.ya hiç derdini bizimle paylaşmıyorsun gibisinden sitem ederler.aslında haklılar ama buradaki temel sorun ben derdimi kendimle bile paylaşmıyorum.yani derdin düşüncesi kafama girdiği an hemen başka şeylerle uğraşmaya başlıyorum,kafamı dağıtacak şeylerle.insanlarda bir vakit sonra ya onları derdinizi anlatacak kadar sevmediğinizi düşünüyor ya da derdiniz olmadığını.dert anlatmayan insan kendisi de dertten bıkmış olabilir.ya da sizi çok seviyor ama derdini sizinle paylaşmak istemiyor olabilir. ve yahut anlamayacağınızı düşünüyor olabilir.ama kesinlikle bu onun derdi olmadığı anlamına gelmiyor.dertsiz insan mı olur lan? anlatmıyorsa bi bildiği vardır.

arkadaşlarımın dertlerini dinleyip her zaman onlara destek olmaya çalışırım ama sıra bana gelince çok kötü durumda olsam bile derdimi kimseye anlatamam niye bilmiyorum (bkz: bu da benim serseri sebest stilim)

anlamayacaklar. zaten paylaşmak çok zor birde anlaşılmamak olunca..

artık dinleyene de dinlemeyene de anlatıyorum. anlamayınca çeşitli mide hastalıkları baş göstermeye başlıyor bir süre sonra stresten. kendinize yazık etmeyin herkese anlatın. bırakın onlar stres olsunlar.

böyle insanlar nasıl rahatlayacak diye düşünüyorum. ben mesela herkesi dinlerim kendi derdim gibi sahiplenir ona çözüm bulmaya çalışırım. bence korkmayın biri sizi anlamayacak diye. anlatın anlayacak biri elbette vardır. içine at at nereye kadar.

içi içini yiyen insandır derdini anlatıp karşısında ki insanın acımasını istemeyen insandır derdini kendine anlatan insandır dışarıya gülen için kan ağlayan insandır

benim. dökmeye niyetim yok içimi, zira zor sığdırdım.

paylaşmıyoruz çünkü sidik yarıştırır gibi dert yarıştırıyorlar, adam gibi dinleyen oldu da biz mi paylaşmadık.

ben o kadar dert anlatıyorum içimi döküyorum adam gelmiş boşver diyo amk.ne anlatıyım ben buna

özelimi insanlarla paylaşmayı sevmiyorum. ne zaman paylaşsam bir zararı dokundu. mutluluğum da mutsuzluğum da bana kalsın. ben dertlerimle mutluyum.

onu gerçekten dinleyen insanlar olmadığını farketmiş ve paylaşmaktan vazgeçmiş insan olabilir ya da kendini paylaşmadan daha iyi hissediyordur. bilemeyiz

kazık yemiştir kendi kendine birdaha kazık yemıcem amk diyendır.

"çok mu dertsiz duruyorum uzaktan bakınca? çok mu kalender sandınız dert anlatmayınca?"

bence olmasi gereken insan modeli budur. baskalarinin derdini dinle ama sen anlatma cunku bi gun o anlattiklarin karsi tarafinin gozunde zaaflarin oluyor ve sana kendi silahinla ates ediyorlar

niye paylaşıyım ki? şimdiye kadar paylaştıklarımda hiçbir fayda görmedim, herkesle arada bir kaç duvar olması iyidir. (bkz: iki kişinin bindiği tır tır değildir) (bkz: acını yaşamayanla durmak zaman katliamı zaten)

bazen ağır geliyor, ulan diyosun ben yapamicam. hiç tanımadığın birine anlatıveriyosun en derin yaralarını. seni anlamasını beklediğinden veya yaralarını sarsın diye değil artık kaldıramıyosun. sustukça hicran oluyo içine. o yüzden ben yapamam, anlatırım. ama eğer anlatamıyorsa bir insan, o çok ayrı bir yara çok ayrı bir efkar.

yalnız olan insandır

önceden her şeyini anlatan ama insanların onu anlamadığını farkedince anlatmayı bırakan insan.

paylaşamayan diyelim biz ona. vakti zamanında nasıl bi kazık yediyse artık, güven problemi yaşıyordur muhtemelen. en azından kendi şahsımca öyle. kişiliğin getirdiği bir şey de olabilir.

bazen kendim bile unutuyorum bu derdimi. kimselere anlatamıyorum. biliyorum benden daha kötü durumda çözülmeyecek geri gelmeyecek dertleri var. benimkisi sadece maddi bir dert ileride olur gider diyorum dua ediyorum. dusunuyorum dünyalar benim olsa sağlığıma ellerime gözlerime değişir miyim, değişmem. benimkisi dert bile olmamalı.

içten içe acı çekmeyi seven insandır. acıya alıştırılmış ve artık kimseye güvenemeyen insandır. insanlara bişeyim yok diyip kendi kendini delirtmektir. dışardaki insanlar tarafından duygusuz hissiz sessiz biri olarak görünür, ama arkadaşlar o sessiz insanın içindeki fırtınayı, yaşadığı acıları bi bilseniz inanın uzaktan seyredersiniz.

belki çareside kendindedir. ondan anlatamıyordur. çaresi imkansız olduğundandır belkide, kimbilir..

belki de çaresizliğin en dibindedir

ne söylersen söyle illaki o veya çevresinde birisi daha kötüsünü yaşamıştır o yüzden s*kseler dert anlatmam

tam da benden bahsediyoruz. sebebi çoktur bunun korkarız be aga insanlar senin açığını buluyo aran kötü oldun mu o konudan vuruyolar seni yaralanıyosun aslında kimse takmiyo seni sikine ayıp olmasın diye dinliyo samimiyetini siktiklerim sen iki dakika dert yandın ya elini verdin kolunu kaptırdın oluyo hemen konuyu kendi dertlerine alıyorlar senin konun kayniyo zaten kafan mallaşmış 2 saat onu dinle aman be takma sende kafana diye geçiştiren tayfa var bi de sizin ben aq ulan dertliyiz kafama takmasam niye sana anlatim aga bi de yalnızız ya ondan bence yalnızlık o kadar ruhumuza işlemiş ki kimseden medet ummayı öğrenmişiz tırnağın varsa kafanı kaşı lafını kendimize felsefe edinmişiz işte bundandır derdimizi kimseye anlatmamız

benim bu. kimsenin benim duygularımı anlayabileceğini sanmıyorum. daha doğrusu empati yapıp, beni anlayıp, doğru yönlendirebileciğini, tavsiye verebileceğini sanmıyorum.

kimseye kolay kolay guvenilmedigini bildigi icin anlatmayan , bir o kadar guvenilir insandir. derdin ne oldugunu bilir cunku, dedikodu malzemesi yapmaz.

umduğum tepkiyi,anlayışı bulamadığım için bende onlardan biri sayılırım.

niye anlatayım ki.

çünkü paylaştığımda dahi insanların çoğu "boşver, umursama, geçer" gibi kalıplar kullanıyorlar. öyle olacağının garantisi olsa ben niye size anlatiyim. bu yüzdendir kimseye anlatmam hiçbir derdimi.

tam olarak ben oluyorum bu kişi. şöyle düşünüyorum; ben derdimi anlatırken tekrardan o anları yaşıyormuş gibi hissediyorum ve beni bir miktar üzüyor bu durum. bu yüzden neden tekrar anlatıp boşu boşuna kendimi üzeyim diye düşünüp atıyorum içime. benim durumumda kötü bir yandan çünkü içim şişti artık. arkadaşlarım ne kadar ısrar etseler de ağzımdan çok bir şey çıkmıyor maalesef. siz böyle olmayın ya anlatın gitsin, ayrıca çok iyi dert dinleyicisiyimdir. anlatamasak da dinliyoruz bir şekilde.

ya derdine çare yoktur ya da derdini anlayacak insan

götüne soksun o zaman

araştırmalara göre derdini anlattığın insanların yüzde 80 ı seviniyor yüzde 20 side pek umursamiyomus .

dertler ruhun yaralı ve savunmasız yerleridir. insanlar böylesine acımasızken neden tek darbede öleceğin yeri gösteresin ki onlara? derdini neden anlatmıyorsun diye soranlara hep şunu derim: dost dediklerimin gün gelip bana ters düşeceği zaman ilk olarak "bak burası acıyor." dediğim yerden vuracaklarını bildiğim için. insanlar zayıf noktanızı görmeyedursunlar, bir bakış veya bir cümleyle orayı deşmeyi o kadar iyi biliyorlar ki.. bu yüzden yapraklarını kapatan bir çiçeğe dönüyorsun. fakat bu durumda da başka bir sorun ortaya çıkıyor. özenle taşlarını dizdiğin, dışarıdan yıkılmaz bir kale gibi duran ruhun; dertlerini içine atmandan sebep içten içe çürüyor, harabeye dönüyor. duvarların küf tutuyor, nem tutuyor ve sen alenen bir ruhun ölümünü yaşıyorsun. peki ne yapmalı? kağıda yazın, eskimiş bir defterin sayfalarına dökün karanlığınızı. sonu ne olur, nasıl biter diye düşünmeyin hiç. yazın. herkese anlatmış gibi ama kimse bilmemiş ve hiç kimse görmemiş gibi.. anlattığında derdinle dalga geçilmediğinden, kimseye anlatılmayacağından emin olarak yazın. çünkü unutmayın, bir ağaç cenazesi size asla ihanet etmez.

birkaç kez deneme sonucunda yine kendime döndüm. yapacak bir şeyim yok, herkesin derdi kendine.

derman olmayacaklarını bildiği içindir. boşuna yorulmak neden. aynı dertleri tekrar açmak açtıkça hatırlamak üzülmek. yeri geldiğinde yeniden ağlamak hemde içli içli. zor şeyler bunlar azizim zor. derman yoksa çekilen dert kutsaldır. anlatılmaz, paylaşılmaz.

belki de paylaşıcak kimsesi yoktur

= kolları aşağıya bakan garip bir parabol

paylaşmıyorum. aynı zamanda bu başlık altında artı alma düşüncesiyle yazılmış içi prim dolu entry de yazmıyorum.

paylaşalım da ağzımıza sıçsınlar

kendimden başkasına güvenmiyorum demenin kısa ve güvenli yolu

etrafındakiler bir şey yap(a)mayacağını bilen insandır.

paylaşsanda kimse anlamayacağı için boşuna kendimi yormuyorum

anlatınca çözülmeyeceğini bilen insan

derdini kimseyle paylaşamayan insandır.

paylaşıpta faydasını görmeyen insandır