dışarı çıkmak isteyip çıkacak birini bulamamak

iki gündür içinde bulunduğum durum. :)

3 senedir yaşadığım sorun. evet, asosyal olmak bunu gerektirir!

bildiğin dışarı çıkacak kimsei bulamadığım için odada açlıktan öleceğim galiba. bi abimiz bana yemek gönderse olmaz mı lan.

akşam yaşadığım olay ve düşündüm ki kimseye ihtiyacım yok. aldım kulaklığımı çıktım dışarıya. eve dönerken de bi kokoreç gömdüm ohh mis.

ben aylardır çıkmıyorum bu sebepten, banka hastane vs hariç. bu durum sıktı mı evet çok, ama ne yapalım.

ben de tek başıma çıkıyorum bazen bir dal sigara alıp içerim böyle alışkanlıklarım yoktu benim sigaranın tadı da bok gibi zaten

bu kişi ben oluyorum ışte .. bi pazar günü iznim var onu da ede yalnız film izleyerek geçiriyorum çünkü benimle dışarı çıkacak arkadasim yok tam 3 aydır işe gelip gitmek dışında hiç bir yere çıkmadım :-(

bayadır kimseye tabi değilim özgürüm yani kimseye yetişmek veya kimseyi beklemek zorunda değilim canım ne istiyorsa onu yapıyorum tek sorun gün ışığıyla sıkıntım var ve hava kararınca herşey bitiyor bu biraz dezavantaj fakat kişiler inlerine çekiliyor buda avantajım kendimi yarasa gibi hissediyorum gündüzleri oyuğumda saklanıyor geceleri çıkıyorum yaşayım ben

kişiyi dışarı çıkmaktan alıkoymaması gereken durum. tek başına dışarıda iyi vakit geçirmeyi öğrenmek önemlidir

ne zaman evde oturmak istesem herkes dışarı çıkmak için mesaj atar ne zaman dışarı çıkmak istesem herkesin işi olur (bkz: abe tüküreyim böyle şansa)

insan elbette tek başına da çıkabilir, dolaşabilir ama bazen yanında iki güzel laf eden biri olmasını istiyor, ihtiyaç duyuyor. ben mesela bugün o iki laf eden birini bulamadım, kime desem işi vardı.. neyse canları sağolsun ne diyelim.

bugün hava çok güzeldi, biraz yürüdüm.. yürürken tam da bunu düşündüm. yaşadığım yer de pek kalabalık bir yer değil aslında ama şöyle oturup biraz muhabbet etmek güzel olurdu. bu konu sadece benimle ilgili değil, yine de güzel havaları ve güzel zamanları boşa harcıyor gibi hissediyorum..

Küçük şehirlerdeki en büyük sorunlardan biridir. Birini bulsan hemen sevgili zannederler, tek başına çıksan akşam ezanından sonra ne işi var dışarıda derler...

Benim arkadaşlarımın numaralarını sizlere vereyim isterseniz:) telefonu açar açmaz nerede buluşuyoruz diye soruyorlar, planlama yapmadan anlık çat çat buluşabiliyoruz +Gürpınara gidelim mi -ne zaman +1 saate -tamam, kumpir siparişi veriyorum o zaman +X,Y,Z de gelir onlara da sipariş ver, ben şimdi onları arıyorum . . .

Ya o kadar boktan bi durum ki canımı sıkıyor artık. Tamam bi şeyler yapmak için birilerine ihtiyacımız yok kendimiz da yapabiliriz falan filan ki yapıyorum da bunu ama bazen de birileri ile bi şeyler yapmak istiyorum ya. İstek değil ihtiyaç resmen ama zaten az öz arkadaşım var hepsi de ya meşgul ya da çok uzak. Yeni arkadaşlar yapıcam onu da yapamıyorum. Kendi kendime kızıp oturuyorum evimde sonuç olarak. Yarın da öyle olacak kesin

Daha kötüsü vardır. Dışarı çıkmak için ya da bir aktivite yapmak için sözleşirsin, kendini o ana hazırlarsın. Sonra gelir o an ve bir haber gelir "ya işte şöyle oldu gelemiyorum" işte tüm hayatı sorgulamak için bir sebep daha.

Bir süreliğine yaşadığım yerden kalkıp istanbul'a geldim şu an tam olarak bunu yaşıyorum, tek başıma çıkıyorum ama nereye kadar...

kendime bir gezibuddysi bulmam lazım. gezecek bir yer bulduğum zaman arkadaşlarımın bir kısmının işi oluyor, bir kısmı üşeniyor, bir kısmı yürümeyi sevmiyor. şuraya gidelim mi dediğimde hadi gidelim diyen biri lazım. ya da bana hadi şuraya gidelim deyip hemen doğaçlama gezmek isteyen biri lazım. tek başıma gezmeyi alışkanlık haline getirdim, keyifli de. ama yine de yolda aklıma komik bir espri geldiğinde içimden gülmek yorucu

dısarı cıkacak birini aramazsak böyle bir sorunumuz da olmaz. kendi basıma gezmeyi, kulaklıgımı takıp yürümeyi, kitabımı alıp kahve icmeye gitmeyi cogu insana degisirim. he tabiki arada istisnalar olabilir ama ne demis bi abimiz istisnalar kaideyi bozmaz.. :)

ne dertler var anam beee. tek başımıza bir şeyler yapmayı öğrenmeliyiz bence.

Olay tek başına bir şeyler yapamamak değil. Tek başına vakit geçirebilmek kadar vaktini başkalarıyla paylaşmayı istemek de bir ihtiyaçtır. Tek başımıza da bir şeyler yapabiliyoruz yani.