telefonda konuşmak

daha ciddiye alınan bir eylem. önemli işlerimin çoğunu arayarak hallederim çünkü nedense insanlarda mesaj atarken daha az ciddiye alıyorlar ve biraz daha bol keseden atmaya yatkın oluyorlar

uzun zamandır yapmadığım şey. başlığı görünce özlediğimi anladım. vay be! :(

dakikam olduğunda kimseyi bulamadığım, ama cidden konuşmam gerektiğinde de 1 dakikam olmadığı gerçeğini bana hatırlatan eylem. 1000 dakikam var 1 kişi yok. gidip akrabaları arayayım da annen baban nasıllar okul bitti mi gibi klişe muhabbetler yapsınlar.

hem saatlerce konuşulmuş hem buluşma ayarlanmış hemde sosyal medyada bu paylaşılmış lan ben o kadar konuşsam adamın yüzüne ni hafta bakmam helal olsun

nefret ettiğim bir eylem

bir nevi spor benim için. o telefonu kulağa koyunca götüm yer görmüyor. şuursuz şuursuz geziyorum.

bizde isterdik dakikalarca konuşacağımız bi partnerimiz olsun ama yok işte napalım yani i̇nterneti için paket yaptırıyoz ama ne dakika ne de sms bitiyor. kahrolsun bu sistem. kahrolsun bizi öcü olarak gören orusbu çocukları.

uzun uzadıya asla katlanamadığım şeydir. kız arkadaşımla bile konuşurken kısa kesiyorum lafları, yüzyüze konuşuyorum genelde söyleyeceklerimi çünkü hiç sevmiyorum ve yapmacık geliyor bana. karşımdakinin surat ifadesini, gerçek duygularını, o an ne yaptığını bilmiyorsun göremiyorsun. velhasıl sonuç olarak insanların bakışarak anlaşması daha cüzi.

ödemeli atarak hayatımı devam ettirmeye çalışıyorum

ortalama otuz saniye sürüyor benim konuşmalarım. on saniyesi karşılıklı sessizlik.

sanırım ülkede sadece benim sevmediğim hatta nefret ettiğim olay

yüzyüze konuşmak varken bu eylemi hiç sevmiyorum açıkçası

sesim çok çirkin oluyor bir kere. hem de evi bin kez tavaf ediyorum.

her şeyi geç karşılıklı konuşmanın yerini tutmuyor. severim ama çok yazıyor.

s e v m i y o r u m. çünkü karşıdaki bir şey dediği zaman genelde “ne? anlamadım? hı?” gibi şeyleri çok fazla söylüyorum. kendimi aptal gibi hissetmeme sebep oluyor. bu yüzden mesajlaşmak favorim. ama gelin görün ki biri var telefonu kapatmaya kıyamadığım...

bazen mesaj yazmayı işkence olarak gördüğüm için telefonla konuşmak sevdiğim favorimdir.

kendimi kaptırıp baya yürüyorum sonra buraya nasıl geldim diyorum

hiç sevmediğim aktivitedir ayda toplam 15 dk felan konuşurum

Hayatta nefret ettiğim şeyler sıralamasında ilk üçe girer. Allahım normal insanlar için bu kadar kolay bir olay ben de niye bu kadar sorunlu anlayamıyorum. Telefonda konuşurken kızarıyorum, utanıyorum, dilim dolanıyor, kalbim güm güm atıyor baya panik atak krizi geçiriyorum sanki. Ismarlama telefon görüşmeleri hele daha da kötü. Bayramlarda, kandillerde kimseyi arayıp konuşamıyorum. Senaryo yazar gibi önceden konuşacaklarımı kafamda yazıyorum. Karşı taraf repliği bozunca tüm senaryo ve benim replikler birbirine giriyor. Asla başkasının telefonuna cevap veremiyorum. Evde kimse yokken çalan telefonları açmıyorum. Varsa bunun tedavisi lütfen söyleyin çıldırmak üzereyim çünkü.

Annelerin dahice fikirler bulduğu eylem. Telefonu tutma problemini çözüş şekliyle takdir etmiştim. Yazmasını çenesinin altından kafasına dolayıp telefonu da kulakla yazma arasına sıkıştırıp saatlerce konuşabiliyor. Benle konuşmak için şu kadar çabalayan arkadaşım olsun bana yeter :) :).

mesajlaşmaktansa daha etkili bulduğum yöntemdir. ayrıca ses tonlamasından neyde ciddi neyde ciddi olmadığını anlamam açısından oldukça kolaylık sağlamaktadır.

(#3887301) Bu entryde yazdığım her şey hâlâ devam ediyor. Hatta biraz önce annem birini arayıp konuşmama istedi, yapamam dedim ve kıyamet koptu. Bazı insanlar için çok kolay olan şeyler neden benim için bu kadar zor bilmiyorum. Altı üstü telefonda konuşmak ama yapamıyorum. Herkes gibi olamamak beni çok yıpratıyor. Ben farklı olmak istemiyorum.

Bunu yapacağıma bulusurum daha iyi

Hiç sevmiyorum. Birisi beni aradığı zaman Allah'ım nolur çabuk kapatsın diye dua edip açıyorum ajnasjnah. Sadece belli zamanlar yakın arkadaşlarım ile uzunca konuşurum o kadar.

bayram da yaklasiyo baslasin evin icinde dört dönmeler

niye abartıyosunuz anlamıyorum. yapacağın tek şey alıp cevap vermek yani istersen amuda kalkarak istersen yattığın yerden konusabilirsin. gerçek hayatta konuşmak daha sıkıntılı bir şey olması lazım sizin bu mantığınıza göre.

muhabbet iyiyse dört saat bile konuşurum.

annem kardeşim dışında ilerlemiyo abi

Hiç sevmiyorum. Engin GEÇTAN' ın yaptığı bir röportajda okumuştum bu konu hakkında ki düşüncelerini. Benim de duygularıma düşüncelerime tercüman olmuştu. .......... alıntı.......... "Dalay Lama diyor ki, günde bir süre yalnız kalın. Ama öyle bir durumdayız ki, bir kesimin yaşayış şekli şu: "Annem nerede?" Bebeklikten çocukluğa geçildiği dönemde, çocuk, ilk bağımsız denemelerini yaparken, bir taraftan da annesinden uzakta olmasına rağmen onun evin neresinde olduğunu sürekli denetler. Şimdi bu durumu hatırlatırcasına cep telefonu devreye giriyor. "Yerinde mi telefonları" diyorum ben ona. "Security check" yani. Sevgilisinin, eşinin dostunun nerede olduğunu bilmek istiyor. Kendini öyle güvende hissediyor. İyi ama ben sürekli sizin nerede olduğunuzu biliyorsam, siz de benim nerede olduğumu biliyorsanız, hababam telefonda anlamsız konuşmalar yapıyorsak, bir araya geldiğimizde birbirimize anlatacak hikâyemiz olmuyor! (bakın burası çok önemli !!!) Bunda aynı zamanda insanların o anda kendileriyle ne yapacaklarını bilememelerinin de payı olabilir. Bir hikâyesizliktir gidiyor. Bazen bana "Siz dünyayı nasıl böyle olduğu gibi kabul edebiliyorsunuz?" diyorlar. "Cepten yiyorum" diyorum. Kendi kuşağıma bakınca şunu görüyorum: Bizim hayatlarımız kendiliğinden akmış gibi. Telaşsız bir biçimde. Halbuki şimdi bazı genç insanların ki ya akmıyor ya da dişli çark gibi duruyor. Bir dinozor olduğum için de böyle görüyor olabilirim tabii! Ama hayatı kendimize ısmarlamak için debelenmediğimizde hayat bize gelir... Aşk da öyle midir? Çağırmayınca mı gelir? Zaten çağırsanız ya kimse gelmez ya da yanlış kişi gelir!" .......... alıntı...........

pek konuşkan insan değilim. sevmiyorum. yazarken veyahut yüzyüze iken daha seri ve samimiyim.