veda konuşması

aklıma önce veda hutbesi geldi. her okuyuşumda içlenirim. hüzünlü. sonra annemle 4 yıl boyunca yaptığımız, daha doğrusu yapamadığımız konuşmalar.. genelde ağlarım ben, yada ağlamamak için konuşmam. beylik laflar edemem vedalaşırken. ve aklıma hep kolera'nın "sevemedim vedaları" cümlesi gelir. iki kelime ama benim hayatımın özeti gibi. ne o otobüsün penceresinden bakmak kolay gelir bana ne de dışardan el sallamak. veda işte adı üstünde.

sanki çok normal gibi hergün konuştuğumuz gibi konuşmuştuk bugün seni gördüm dedi olabilir dedim.son olduğunu bile bile sanki ertesi gün tekrar konuşacakmışız gibi davrandık.elvedasız hoşçakalsız her zamanki "iyi geceler" mesajıyla son buldu.4 ay önce.silmedim arşivde durur hala bakarım ara sıra "iyi geceler" e.dünyanın en saçma hoşçakalı gibi gelir bana. (bkz:bir veda etseydin)

Sevgili ahmet kaya ne güzel söylemiş: Kalacak tüm izlerin hayatımda Gözümden bir damla yaş aktığında Bir yer bulabilsem seni hatırlatmayan Kan tarlası gelincik şafağında. Tam olarak surada

senelerin anısına hiç saygı duymadan "sen zaten beni hiç mutlu etmedin ki" cümlesiyle insanı yıkan ve yaşarken ölmeyi anlamanızı sağlayan olay.

çoğu vedada ağlarım be erkek adam ağlarum demeyin eğer veda edenler değer verdiği insanla ise ağlar.

bu dünya gerçekten güzeldi, istediğim gibi yaşayamamış olsam da bu kadar yeter bence görüşmek ya da bazılarımızın inancına göre görüşememek üzere, mutluyum huzurluyum fakat bu ilk ölüşüm değil elveda

sevmiyorum,veda edemiyorum

hüzünlüdür ama ortada bariz bitmiş bir durum /duygu olduktan sonra iki tarafın yollarına bakması için gereklidir