ait olamamak

hiçbir yere, hiçbir şeye ve hiç kimseye ait hissetmiyorum. bu çok garip geliyor. bildiğiniz yerimi yadırgıyorum. sanki başka bir yerde olmam gerekiyormuş ama yanlışlıkla bulunduğum yere düşmüş gibiyim. mutsuzluğum bundan mı değil mi bilmiyorum. çok uzun zamandır onu da tam hissedemiyorum. ya alıştım ya da boşverdim. emin değilim, dedim ya hissedemiyorum diye. boş sanki içim, kurumuş. dünyaya son anda gelmişim, yer bulamayınca bu da buraya geçsin bari demişler gibi...

ait olmadığın bir dünyada yaşam mücadelesi verirsen ya yok olursun ya da hickimse olarak hayatına devam edersin

at olamamak diye okudum ve işin tuhafı öyle olduğu halde girdim başlığa konuya bu kadar uzağım ama at olamamak konusunda uzun uzun konuşabiliriz tabi ki

Neyin ne olduğunu anlamaya başladığım günden beri her ortamda içimden atamadığım his. Ne yaparsam yapayım sökemiyorum bu hissi içimden.

(bkz: Yumurtalıkta duran yarım limon) Dostoyevski’nin de dediği gibi “ Dünyanın en zor hissi; kendini ait hissetmediğin bir yerde bulunma zorunluluğudur. “

yayımlanacak üçüncü kitabım yok'ta bu duyguyla ilgili şöyle kısa bir bölüm mevcut; "ait olamamak, bir insana verilebilecek en ağır ceza. seni asla tamamlamayacak bir insanla birlikte olmaksa, atılmış en yağlı kazık. ilkine yapacak bir şey yok. ikincisini ise geri çıkarsan bile acısı bir ömür dinmiyor. sırf bu yüzden çocukken gördüğü altın günleri ve gittiği kadınlar hamamı görüntüleri bilinçaltından silinmeyen tüm erkekler olarak yine kadınlar tarafından büyütülen bir erkeğin ömrünün tamamını bir kadınla geçirip mutlu ve huzurlu olması; veya tam tersi, bir kız çocuğu olarak dünyaya gelip erkek egemen toplumun nezaketsizliğiyle ve baba baskısıyla büyüdükten sonra kadınlığa adım atıp mutluluğu ve huzuru başka bir erkekte aramak, bana o denli büyük bir ütopya olarak geliyor ki, insana evliliği ilk kim kabul ettirmişse, mezarını bulup, üzerindeki toprağı tırnaklarımla kazıp, çıkardıktan sonra kuru alnından öpüp, sonra yeniden toprağa gömüp üzerine çiçek ekmek istiyorum. çünkü ikili ilişkilerin büyük bir çoğunluğunda zaman geçip duygular laçkalaştıkça karşıdakini elde etme içgüdüsü yüzünden yitirilen her şey kabusa dönüşüyor. ve uyanık olsanız bile o görüntüler asla zihninizden silinmiyor. bu sebeple, insan başka bir insanın hayatına bodoslama daldığında ya da bir başkası onun hayatına boylu boyunca uzandığında kendini, kendi hayatına bile ait hissedemiyor."

Hiçbir yere ait değildim sana kadar sen de beni bıraktın.Şimdi her yer benim ,ben de her yerim ama bir tek sen edemeyen her yere sahibim.

Dünyanın en kötü hissidir hiçbir yere ait olamamak.

Sahip olmayı istemekten ait olamadık.

Boş hissettiriyor. Bazen kendimi sorunlu hissediyorum hatta. Acaba bende mi bir sorun var, beklentilerim mi fazla, neden ayak uyduramıyorum diye düşünüyorum. Tek başımayım gibi.

bugün dibine kadar hissettiğim his. bir yere ait olduğumu düşünüyor ve deli gibi hisler besliyordum oraya karşı. rüyalarımda yaşıyor, gerçekliğine inanamıyordum bazen. sonra yüzleştim. hayallerinin somutlaşması gibi bir şeydi. karşımda duruyordu o an tüm çabalarım tüm heveslerim. sonra anladım ki ben ona aitmişim de o bana ait değilmiş. ben sadece oraya sonradan dahil olmuş bir parçaymışım. "bir yere uyuyor olmanız, oraya ait olduğunuzu göstermez." diye bir söz vardı meğerse o sözü yaşıyormuşum ben. hâlâ deli gibi sevsem de kiracısı olduğum eve bağlanmamam gerektiğini öğrendim artık. ben orada sadece barınıyorum. orası benim değil. her ne kadar sevsem de.

bugün iliklerime kadar hissettiğim berbat his. ait olamamak... kime? neye? dünyaya mı? yoksa aitlik hissetmediğin yer evin mi? sanırım hepsi. sanki tanrı şu koskoca dünyada beni bir yere sığdıramamış gibi. benim de cezam buymuş gibi. nasıl halledeceğiz? klişe teselli cümleleri fazla baydı artık ve benim sessizliğe ihtiyacım var birazcık. ama sahiden, nasıl halledeceğiz? kendimi çok güzel kandırıyorum ben, kandırmazsam deliririm biliyorum. hallederiz ya bir şekilde :)

Aidiyet hissim kaybolmuş gibi. Az önce wp gruplarına baktım. Ailemle olanlar haricinde hepsinden ayıp olmasın diye çıkmadığımı aslında ait hissetmediğimi fark ettim. Kendi arkadaşlarımdan uzak ve ayrışmış hissediyorum. Bi süre sık sık görüştüğümüz, sonra bi anda her şeyin kesilip en son ne zaman konuştuk hatırlamadığımız bir noktadayız.

Dünyalar kadar umudu içime sığdırdım ve her seferinde hüsrana uğradım. Yaşamakla, ölmek arasında ince bir çizgi üstünde yürüyorum. O kadar yorgunum ki... Anlaşılmamak, yarım kalmak, başarısızlık, sevgi eksikliği... Dönüp durup Nilgün Marmara'ya hak veriyorum. Oğuz Atay gibi kafamın içinde cam kırıklarıyla yaşıyorum ve nihayet hep sonunda sevgim acıyor. Bende acıyorum kendime... 20 yaşında ki erkek kardeşim başarısızlığımı sorguladı bu gün... Bende bilmiyorum abicim.. Ama senin sorgun kırdı en çok beni... Belki senin gibi rahat yetişsem bende özgüvenli olurdum, şimdi sadece özgüvenli görünüyorum. Yoruldum... Bu ince bileklerim ile dünya kadar şeyi içimde taşımaktan yoruldum.

Kaç şehir gezdim, nice insanlar tanıdım fakat ne zamanda ne de mekânda bir aidiyetlik duygusu hissedemedim. şehirlerden insan sohbetlerinden uzak