kendini hayattan soyutlamak

bazen kimseyi görmek istemiyorsun, kimseyle konuşmak istemiyorsun. sadece rakını viskini biranı artık her neyse almış yudumluyorsun bir sahilde. sonra her şey bitiyor ve arkadaşlarını arıyorsun ''napıyorsun?'' diye.

kulaklığı takıp son sesi açıp gözleri kapatmak

şu sıralar yapmak istediğim tek şey.

ciddi ciddi bunu yapmayı düşünüyorum. i̇nstagram sil gitsin, twitter sil gitsin, sözlük uç git, whatsap sil gitsin. i̇nstagram'ı silmezsem sürekli onu takip etmeye devam edeceğim. twitter'ı silmezsem onu takip etmeye devam edeceğim. dahası artık twitter'da yazmaya meyilliyim. bunun olmaması gerekiyor. whatsapp'ı silmeliyim çünkü bir aptal gibi, sanki bir anlamı varmışcasına girip son görülmesine bakıyorum. sözlükten uçup gitmeliyim çünkü burda olduğum sürece yazmaya devam edeceğim. yazdıklarımda hep onun hakkında olacak. böyle devam edemem. etmemeliyim.

gün boyu kulaklıklarımı müzik falan dinlemesem bile kulağımdan çıkarmadım

herkes bir mağaranın içindedir aslında. kimisi "biri gelsin çıkarsın" diye bekler; kimisi "aman kimse gelmesin" diye. bir perşembe gecesi radyo sunucusuna bu cümleyi kurdurtan ne varsa aslında, kendini hayattan soyutlamadığına inanan herkeste de aynı duygu kökünden besleniyordur. insan kaçtığı duygunun esiri olurmuş. o hesap; aslında hepimiz bulunduğumuz konumda ya bir şekilde kaçıyoruz ya da bir şekilde aldanıyoruz. kaçmadan yüzleşebilecek cesaret değil mevzu; mevzu buna değecek bir değer bulabilmek dostlarım. velhasıl açın radyo dinleyin; spontane düşüncelerin ani ve sonsuz keyfine varın.

hayat mı lan bu

ne var ki sessize alınmış bi hayatta herkes daha mutlu olabilirdi sevdiği her şeyden uzaklaşmak değil mesele sevdiği bi şeyin kalmaması bırakmamaları.