sokakta ağlayan insan

çok acı bir şey. yaklaşık bir ay oldu. bilen bilir, eski emek sineması'ndan valiliğin oraya çıkan o yol pek kullanılmaz. kız arkadaşımla toplu taşımaya giderken o yolu kullanırız hep. saat iki civarıydı, balıkesir'de yeni yapılan katlı otoparkın orada genç bir kadın vardı. oturmuş kaldırıma, elinde külü uzamış bir sigara ve başını bacaklarının arasına almış. titreye titreye, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. dönüp yardım etmek istedim kadına, yanına oturup konuşmak istedim ama nedense yapamadım. kim bilir ne derdi vardı.

çok dolmuştur yarası derindir faydayı ağlamakta bulmuştur

çaresizliği ondan görebilir ve dinleyebilirsiniz

sarılın abi. ihtiyacı vardır

derdin ne zaman nerden geleceği belli olmuyor, sokakta da ağladığım oluyor otobüste de.

kimsenin yanında aglamayan ben sokakta defalarca usul usul süzüldü gözlerimden yaşlar .. kimin umrunda ? akmasına sebebiyet veren nerde ? yok . . o yuzden bosverin . aglayin gitsin..

son birkaç gündür çok fazla karşıma çıkıyorlar. 5-6 kişi gördüm son 3 günde. herkes ağlıyor lan. ne oldu size?

bilmediğim bir yere gideceğim kayboldum o kadar yanlız hissetim ki kalabalik bir semtteydim tuttum tuttum sonra bir ağlamaya başladım enson biri bana sarılmıştı kim olduğunu dahi hatırlamıyorum ne kadar zaman geçti bilmiyorum kendime geldim o zaman bir kere daha türk insaninin ne asil olduğunu anladım

iki gün önce gerçekleştirdigim fakat tanidigim birine rast gelip lafa tutulmam üzere yarım kalan fiil:(

sokakta nasıl gülünebiliyosa aglanırda yani normal bence üzgün insan görünce üzulürüz falan diyoruz da belki bir başkası bizim yüzümüzden bir kuytu kösede agliyordur bunu da hiç düşünmüyoruz buda böyle gercek

sokağın ortasında terk edilince ağlıyor insan. olabilir yani yadırgamam.

sevgilimle kavga ettiğim gündü. bırakıp gitti beni hem de hiç bilmediğim bi yerde. saatlerce orda oturdum ağladım belki geri döner diye. gidemedim de başka bi yere hani bi umut ya döner dönmedi. yoku bilmeden ağlaya ağlaya rastgele bi otobüse bindim. bir saat boyunca yolculuk yaptım ağlayarak hem de bide insanlar görmesin soru sormasın diye kafanı kaldırmıyorsun içine arıyorsun hıçkırıklarını. sonra yine beni bıraktığı yere döndüm ona yakınım diye belki yanıma gelir diye. bir daha hiç gelmedi.

bir kere ağlamıştım sokakta. çok kötü bir akşamdı ve ağlaya ağlaya en yakın arkadaşımın evine gidiyordum. o an gerçekten birinin sarılıp her şeyin geçeceğini söylemesine ihtiyacım vardı. kimse sormadı, insanlar garip garip baktı. bir de sinirden ağladım. sokakta ağlayan insanlara usulca sokulup her şeyin geçeceğini söyleyin. o anki sinirle dayak da yiyebilirsiniz ama mesuliyetini almam.

çok yaşadım bu durumu, evde gizli gizli ağlamaktansa sokakta elalemi takmadan düşe kalka ağlamak daha çok rahatlatıyor sizi belki o yada onlar anlamasada, kaldırımlar anlıyor.

ygs ye geç kalan çocuk geldi aklıma lan

yer zaman hiç farketmez aklıma düştüğü her an beni güçsüz kılar

ağladıktan sonra, ağlayacak duruma geldikten sonra nerede ağladığının ne önemi var ki? mutluluktan da hem evde hem sokakta ağlayabilirsin, acıdan da üzüntüden de..

paramparça olmuş insandır. yanından tedirgin halde geçen insanların bakışlarına aldırmadan, düşüncelerinin içerisinde boğulurken sadece ağlar. gözünden akan yaşlara engel olamaz ve bazen nefesi kesilecek kadar derin hıçkırıklar yapışır boğazına. çocuktan farksızdır o an. kocaman adam da olsa kapatır yüzünü elleriyle. ellerine düşen sıcacık yaşlar dünyalara meydan okuyan sözde korkusuz yüreğinin mağlubiyetini anlamasını sağlar. ve gerçekten sevmişse eğer, ağlayan taraf kendisi olduğu için sevinir, o mağlubiyetle mutlu olur hatta. erkekler ağlamaz derler ya hani, en güzel erkekler ağlar çünkü yılları biriktirmiştir içerisinde. hele bir de bir erkek sokakta ortasında ağlıyorsa eğer, sebebi o hüznü anlatmaya kelimelerin yetmemesidir.