rainer maria rilke

alman lirik şiirinin en önemli temsilcilerinden biridir. 1875-1926. (bkz: leben und lieder) ''insan, meyvanın çekirdeğini taşıması gibi ölümü kendi içinde taşımaktadır.'' ''evet, yazmak zorundaydım, yoksa çıldıracaktım!'' ''parçalanmış hayatlar ancak parça parça yazılabilir.''

saatlerdir içimde yürüyorum, henüz kimseye rastlamadım.

"kalbimi nasıl tutsam da seninkine değmese.."

"kalbinde çözülmeden kalan her şey için sabırlı ol. cevapları şimdi arama. şuan da cevaplar sana verilmez çünkü sen henüz onlarla yaşayamazsın. bu, her şeyi o an yaşama meselesidir. şuan da soruyu yaşaman gerekiyor. belki daha ileride farkına bile varmadan, günün birinde kendini cevabı yaşarken bulacaksın."

''düşte olup biten ne varsa, daha önce içimizde olup bitmiştir.''

altına imza atılacak bir söz; "i̇nsanların çoğu, yaşanmamış bir hayattan ölüyor." #rainermariarilke

Mezar taşında; "gül, ey saf çelişki nice gözkapağının altında hiç kimsenin uykusu olmamanın sevinci." Yazıyor.

Bu vedayı, anlamaktan yoksunuz. Ölüm pazarlık yapmaz bizlerle, Ne bir hayranlık, ne bir özlem, yada nefret sergilemek zorunda değiliz. Matem ve Trajedi dolu, Sahte maskesi bizi aldatıyor. Dünya sahnesi, oynamakta olduğumuz rollerle dolu, ve eğlendirme endişesiyle çırpınırken biz, Ölümde kendi rolünü oynar,alkış beklemeden. Oysa ki sen terkettiğinde, değersizleşti bu sahne, Yeşil, Hep taze ve gün ışığına doymuş hakiki ağaçlar; Gerçekliğin görünüşü zayıfça sergiledi kendini, yokluğunda. Devam ediyoruz, hala çırpınıyoruz, rollerimize gerekenleri vermekten aciz bir şekilde; ama varlığın, tam ortasında kayboldu oyunumuzun. Ama zamanla, hakkımızdan geliyor, gerçekliğinin anlamı; o kadar boğulmuşuz ki, alkışlamayı unutup kendi hayatlarımızı yaşamışız, rollerimiz yerine.

"korkunç zordu beni sevmek. ve ben, buna yalnız birinin gücü yeteceğini seziyordum. ama o biri, istemiyordu. henüz."

ben bu adamın malte laurids brigge'nin notları kitabını okumuştum hevese gelip, hatta okuyamamıştım. sonra okuduğumu anlama yetimi kaybettiğimi zannedip tribe girmiştim, mal mıyım ben diye. o kadar allak bullak etmişti ki kafamı. sardıra sardıra tamamladım sonra. zaten kasvetinden de içim şişmişti aman.

Duino ağıtları kitabını okumuştum diğer entrylerde bahsedildiği gibi neden bilmiyorum ama (çeviri kaynaklı da olabilir) anlamakta zorlandım cümleler bazen çok ağırlaştı bağlamdan çok kez koptum okurken

“gerçeği söylemek gerekirse, tarifsiz yalnızlıklar içinde yaşayıp gidiyoruz, özellikle en derin ve en önemli konularda hepsinden çok büyüyor yalnızlığımız.” (bkz: genç bir şaire mektuplar)