insanın içine dokunan anlar

arkadaşlarla beraber sokak aralarında yürüyerek güle oynaşa alışveriş merkezine gidiyorduk. hava bulutlu ama ara ara güneş kendini gösteriyor anlicanız hava serin güzel bir gün. bir sokağa girdik arkadaşlar biraz önümde kalmıştı sokağın yanında belediye çöplüğüne elini atmış 1.65 boylarında üzerinde eski püskü çamur içinde bir mont olan adam. bana arkası dönük kafasında hafiften esen rüzgar içinde bir bere. biraz hızlı yürüyüp arkadaşlara yetişmeye çalışıyorum yanından geçerkende bir yandan adama bakıyorum. bir iki adım attım adam kafasını çevirdi, gözleri masmavi sakalları bembeyaz 65 yaşlarında belkide daha genç ama öyle gösteriyor. 2-3 saniye gözgöze geldik nasıl anlatsam öyle bir işlediki içime 10 senedir unutamadım o gün gözlerim dolmuştu yatarken. o dizilerde, filmlerde oynayan insanlardan hiçbir eksiği yoktu ama o orda bizim çöp diye baktiğımız şeylerle hayatını geçiriyordu..

onu özlediğim ve derin bir iç çektiğim zamanlar.

ben defactoda part time çalışıyorum, genelde erkek reyonunda olduğum için bayanlarla çok uğraşmıyorum. arada eşlerine kıyafet alacak kadınlar çocuklarıyla geliyorlar ve alışverişe öyle bir kaptırıyorlar ki sürekli çocukları kaybediyorlar. çocuk mağazayı yıksa umurlarında olmuyor. geçenlerde yine böyle bir aile geldi, çocukları iki ya da üç yaşlarında dünya tatlısı bir kız. çocuğu saldılar mağazaya, ürün bakıyorlar, çocukta saklambaç oynuyor, annesine bir şey demeye çalışıyor ama çok tatlı ve uysal bir şekilde yapıyor. annesi sanki çok yanlış bir şey yapıyor gibi kıza bağırmaya başladı. "sus diyorum sana sus, konuşup durma, işimiz var burda" diye bağırıyor. kız dondu kaldı, tek laf etmedi, yanıma geldi, askıda tshirt vardı, üstünde bir yüz resmi olan tshirt. ona dönüp sus artık konuşma diye azarladı, annesinin sözü o kadar dokundu ki gücü yeten yetene. kız tshirtü azarlaya dursun, çocuklar ne görürse onu yapar. o masum çocuk annesi yüzünden bir canavar olmaz umarım.

benim dayım vefat etti geçen sene. 3 yaşında kuzenim yanımda oturuyo bende kardeşimle konuşuyorum bir ay önce filan. bi konu açıldı babam gelmedi dedim. kuzenim dönüp dedi ki senin baban varmı benim babam öldü. bir aydır kendimde değilim.

kasada aldığı keke parası yetmeyen masum çocuk baktım geri onu yerine koyuyor . hemen fazladan alıp çocuğun arkasından koşarak verdim .icim acımıştı

mendil satan çocuklar varya işte geçenlerde birisinden mendil aldım sanırım 12-13 yaşlarında her gördüğümde gülümsüyorum ona oda bana gülüyor mutlu oluyorum ama içim eziliyor her gördüğümde kız arkadaşım yanımdayd halini hatrını sordum biraz konuştum onla bana dikti gözlerini napyosun sen der gibi baktı sanki kötü birşey yapmışım gibi her ne olursa olsun o daha bir çocuk o hareketi içimi ezdi ama vazgeçmiyorum her gördüğümde hala gülümseyip halini soruyorum ve tebessümü kat kat artarak geri geliyor bana elimden başka ne gelir bilmiyorum ama hor görmeden gülümsemeye devam ediyorum dizinde eksik olmasın tebessüm yüzünüzden

bayramda kuzenler, amcalar, yengeler hep birlikte mezar ziyaretine gittik. kuzenim hiç tanımadığı babasının mezarında ağlarken ona gidip sarılıp beraber ağladığımız an. unutmam, unutamam.

amcamın gözümün içine baka baka amcan gidiyo kızım diye ağlamasıdır. haftasına kalmadı toprağa verdim arkamda duran dağı.

bir gece uyku tutmadı, televizyonu açıp izlemeye başladım, önce haberlere bakayım dememle bir çocuk çıktı karşıma. çılgınlar gibi bağırıyor, savaşta vurulmuş beş yaşında bir çocuk. beni gömmeyin diye bağırıyor, birkaç gün yaşayabildi, sonra gömdüler.

annemın her defasında "seni sevdiğimi söylüyorum ama sen inanmıyorsun" demesi .

doğum gününün ilk dakikalarında aldığın bir kutlama mesajı altında yazan şu satır ve üç seçeneği : gönderen, kişi listenizde yer almıyor. -spam olarak bildir. -engelle -kişilere ekle. kimi zaman hayatın sunduğu seçenekler çok sığ. hiçbiri durumu karşılamıyor, kimse halden anlamıyor. söylenecek çok fazla şey varken insan bazen söyleyebileceği hiçbir şey bulamıyor. i̇lk defa bir doğum günü mesajına teşekkür etmedim. nasıl ve neden bu kadar kaba bir insan oldum biliyorum. ancak nasıl birisinin, bir zamanlar çok sevdiğim birisinin, olası kastla canını sıkan hissiz birisi oldum bilmiyorum.

yataktan ayrılma anı

şu saatte hala uyanık olmam ve yalnızlığım.

arada hastanede yatan kanser hastası çocukları ziyaret ediyoruz. birkaç kere ziyaret ettigim çocuklardan biri son ziyarette saçları tekrar çıkmaya başladığı için boynuma atladı ve incecik tüy şeklinde dikkatli bakılmadığında fark edilmeyen o saçlarını gösterdi. ben o an kalakaldım

kaç senelik arkasaşının yapmadığını 5 aylık arkadaşının yapması, neyse buna da susarız.