kimsenin sizi sevmediği hissine kapılmak

bunda da hep haklıyımdır. kimse değer verdiğim kadar değer vermiyor. bu da beni daha aksi, sinirli, vurdumduymaz yapıyor. keşke birisi biraz olsun, çekirdek kadar sevse.. diye düşüncelere gark eder..

çok oluyor bende sonra amaaan siktiret diyip yoluma bakıyorum ne yapalım yani sevmiyorlar diye yaşamayı mı bırakıcaz değişmeye mi calışcaz bu saatten sonra

bana hep oluyo bi sigaradaha yakıyorum

verdiğin değerin karşılığını bulamayınca girilen durumdur. olgunlaştıkça yalnızlığın değeri anlaşılır.

şu bir gerçektir ailenizden başka kimse sizi sevmez

(bkz: aşağılık kompleksi) sanki herkes sevse bir halt olacak.

her insanın kapıldığı histir. sebebi de insanın sevdiğinden emin olduğu kadar sevildiğinden emin olamamasıdır.

size diyo asosyaller.

ne olmuş yani sevilmediysek. sevgimize ihanet etmedik ya

ben severim sizi üzülmeyin

sabah uyandığında, gün içerisinde yapılacaklar düşünüldükten sonra ve bir de gece uyumadan önce tavanı izlerken göğüs kafesinizin içini yavaşça kaplayan küçük ama etkili, daraltıcı bir acı ile günün veya geçenin berbat geçmesine neden olan his. bir nevi cehennemi içinde taşımak.

sonra siz kimsiniz beni sevmiyonuz deyip o moddan çıkmak

onu bunu boşverin ben sizi seviyorum. benden herkese demli çay, çay sevmeyene oralet.

histen öte bendeki hakikaten yok

uzun bir süredir var çözemedim galiba öyle

tam olarak böyle değilde, bazen insanların benim onları sevdiğimden daha az sevdiklerinin farkına varıyorum. o zamanlar anlık bir herkesten elimi eteğimi çekesim geliyor. (bkz: çok ayıp ediyonuz çok)

(bkz: bilemiyorum altan bilemiyorum ) (bkz: en azından hayattayız be abi ) bu aralar depresyondayım canım he almiim. ahahah (o sırada yazar şafak sezer ağlaması ile ühü ühü ühüü)

şu an tam böyle hissediyorum ve ağlamaktan uyuyamıyorum. i̇nsanlar için o kadar iyilik yaptım ama ya tek bi hatamda beni sildiler ya da sadece işleri düştüğünde geldiler. bi gün olsun kimseden doğru düzgün iyilik görmedim, her şeyi kendi kendime halletmeye çalıştım. halledemediğim zamanlar başkalarından yardım istedim ya kimse elini uzatmadı bana. arkamdan laf söyleyenler bile oldu. ağıza alınmayacak hakaretler edilirken bana, ağzını açıp savunan insanlar hiç olmadı.. zoruma gidiyo artık, yemin ederim sinir hastası olmak üzereyim. günlerdir sağa sola dönüyorum uyuyamıyorum, uyusam da 1 2 saat. gözlerim kan çanağına döndü. dert etmeyim dedikçe üstüne başka bi sorun geliyo birikiyo. bi zaman sonra istemesem de dert ediyorum. bıktım gerçekten. her gece yastığı ısırarak ağlamaktan, her gün başka bi kazık yemekten usandım.. yeter ya

nedene gerek duymadan da sevebilirdin insanı, bende insanım ya neyse

hiç kapılmadığım his. beni kim niye sevsin ki zaten?

daha yeni yeni kendimi sevmeye başladım kendime alıştım bir de bir başkası beni sevmedi diye uzulemem 19 yıldır kendime yeni adapte olmuşken bir başkası neden beni sevsin ki çok mu zekiyim çok mu güzelim veya çok mu başarılıyım çok da iyi espri yapan biri de değilim o yüzden neden beni sevmedi diye üzülme gibi bir sansim yok

amaan ben beni seviyorum ya. yani umarım. galiba öyle.

hisse kapılmak falan değil, açık açık ortada.

umrumda olmayan durum. ben kendimi seviyorum,bu bana yeter.

o an içimden siktir et bu zamana kadar kim vardı/sevdi ki diyip kendimi teselli ediyorum. yalnızlık güçtür.

e yani ben kendimi seviyorum annem de seviyor yeter

kişinin sevdiği kadar sevilmediğini anladığında içerisine düştüğü hissiyat..

tam bir aydır telefona tl yüklemedim. bir aydır telefonum galiba yanlış hatırlamıyorsam 7 kere falan çaldı. çok yalnızım be sözlük..

bir beklenti içerisinde değiliz de hani ara sıra hatırlanmak istemiyor değil insan.