çocukken bir defasında bir yere misafirliğe gitmiştik. (okula bile başlamamıştım o zamanlar, hayatımın en güzel yıllarıydı...) elime bir tepsi tutuşturdular, içinde bir sürü su dolu bardak var. dediler götür bunları içerdekilere ikram et. tamam dedim, aldım suları götürüyorum. ama olay çok anlamsız geliyor. ulan diyorum insan çay verir, gazoz verir, meyve suyu verir. su ikram etmek ne?
tüm suları dağıttım, baktım bir tane su da bana kaldı. alllaaahhh dedim beni de düşünmüşler. önce seviniyorum, sonradan da kızıyorum ama; alt tarafı su amk, bir zahmet düşünsünler hajshfjagfsah
çünkü şeye gıcık oldum, o kadar tatlı, kuru pasta, kuruyemiş, meşrubat vs. getirdik, biri bile hâlâ ikram edilmedi. dalga geçer gibi su veriyorlar. nasıl sinir olmuştum anlatamam. fakat benden başka bu duruma sinirlenen yok diye de çaktırmıyorum asabiyetimi.
(bkz: var bir fırıldak)
suları dağıtmam biter bitmez, henüz hâlâ salonun ortasında ayaktayken herkesten önce davrandım, salonun ortasında çökertme oynayan efe misali çöktüm dizimin üstüne, shot bardağını tekte zıkkımlayan pavyon karısı gibi tekte içtim suyu. ben daha ohhh çekmeye kalmadan herkes bana gülmeye başladı. meğerse zemzem suyuymuş o, oturarak içilmezmiş, kıbleye dönüp ayağa kalkıp içmek gerekirmiş. biz de zaten bu ziyareti bir nevi o suyu içmek için yapıyormuşuz. bendeki bu taşlar henüz yerine oturmadan baktım oradan tatlı tabakları, meşrubatlar, kuruyemişler geldi. kuruyemiş tabağına bakıyorum içinde hurma da var. bu sefer de ilk hurmayı yedim ertesi günü düşünmeden.
velhasıl; zemzem harici yapılması gereken eylemiş. öyle diyolla. ben onların yalancısıyım. ama ücreti mukabilinde sizin de yalancınız olabilirim. (dm pls)
(bkz: bu da böyle bir anımdır)