ağlayamayan insan

ben de bunlardandim, bilirsiniz bir de erkek adamin aglamasi ayri bi olay zaten. serde yigitlik var, anadolu erkegiyiz. ardindan cok aglattilar beni, aylarca alkol komasi ve goz yaslariyla bogustum. hic guclu hissedemedim, adabinca mi aglayamiyorum yoksa?

gözlerindeki pınar kurumuştur belki. babamın öldüğü gün elli senelik ihtiyacımı karşılayacak kadar ağlamıştım herhalde. şimdi bir şeyleri ciddiye alıp, ağlamayı geçtim, üzülemiyorum bile.

en son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum.ağlamamak iyidir,güzeldir.

(bkz: gülen adam) (bkz: kemal sunal)

insanı güçlü hissettirse de acınılacak durumdadır bana göre.

gözyaşları hayata o kadar akmıştır ki artık ağlayamaz. koca denizler akmıştır gözlerinden bir zamanlar, ne yağmurlar yağmıştır kalbine. şehri ıslanmıştır, insanları eriyip gitmiştir. koca şehri sular altında kalmıştır, hayatı okyanuslara karışmıştır. hayatında gözyaşı yoktur artık, bitmiştir hayat onun için. acı hissetmez, gözyaşı dökemez. ve bir hayat daha çekilir sahneden.. ama ağlayamayan insandan korkun efendim, gözyaşlarını kaybetmiş bir insan başka hiçbir şeyi kaybetmekten korkmaz.

ota boka ağlanmayacağını öğrenmiştir, sahte değildir.

benim o

ya ben eskiden hic aglayamazdım sonra hayatımın darbelerini yedim simdi ota boka aglıyorum

acıya alışmıştır

abi bu ben ya yemin ederim ağlayamıyorum en son 10 yaşında felendim galiba ağladığımda hatta ağlayan insanları garipsiyorum bana ağlanan nedenler o kadar basit geliyor ki bazen anlatamam size oysa onlar sevdikleri birini hiç kaybetmemisler kaybetselerdi eğer ne için ağlanılırdı anlarlardı söyleyeceklerim bu kadar....

babam

zamanında çok ağlamış , hislerini yitirmiş aynı zamanda acıya alışmış insandir.

o anda her ne yasadi ise onceki yasantilarindan daha agir gelmiyodur. tecrubelidir

geçen gün annem işten gelmeden önce yatağının üstünü güllerden kalp yaptım, hediye aldım, mektup yazdım, yemeği hazırladım, evi temizledim, gelmeden önce her şeyi hazırladım yani. siteye girerken hemen babamın parfümünü sıktım odaya, geldi girdi eve. odasına girdi, kapattım arkasından kapıyı, 2 dakka geçti girdim odaya, elinde mektubumla üstüme yıkıldı, hıçkıra hıçkıra ağladı kadın. yemin ediyorum çocuk gibi ağladı dizimde. çöktük yatağın dibine, kapattık kapıyı. içini iyice boşalttı. sarıldı, ağzını açamadı, en az 5 dakika ağlamıştır ama. sonunda kalktık ayağa "insan mutluluktan da ağlarmış bak" dedi. "sen mutlu değilsin anne, unutmuşsun her şeyi" dedim. öyle hakkaten. tüm duygularını yitirmişti kadın. akşam balkonda müzik açtığımda bile donup kalıyordu. ihtiyacı vardı yani içini boşaltmasına. iyi oldu. neyse aradan 4 5 gün geçti. daha demin esnerken gözlerim yaşardı. soğuktan hafif kurumuş sağ elimin avuç içiyle eze eze sildim gözümü. yerimden doğrulup ana caddeye doğru yürüdüm. baktım balkonun birinde kız telefonla konuşuyor. ağlıyor hem. belli ki içinde kalmış çok şey. ulan dedim ben niye ağlamıyorum hiç anasını satayım. çok dertli olduğumuzdan filan değil, şöyle bi etrafıma bakınıyorum. kimisi dayak yediği için, kimisi terk edildiği için, kimisi çıkmazlarda kaldığı için, kimisi özlediği için, yani herkes bir şekilde ağlıyor tamamda ulan oğlum majezik sen niye sadece esnerken döküyorsun yaşlarını diyorum. cevap yok. dişleri sıka sıka çenemiz ağrıyor artık ama yok lan yok içimi bir türlü boşaltamıyorum. insan derin derin nefeslenirken hiç beli kütler mi ulan? yemin ediyorum o raddedeyim. duruyorum şöyle sokağın ortasında. bakıyorum herkesin bir telaşı var. durduruyorum zamanı, yutkunup izliyorum insanları. hepsi bi koşuşturma hepsi bi kaçamak yaşayış içinde. hepinizin hayatını sikiyim diyorum. kimsenin oturup duygulanmaya zamanı kalmamış usta. ben de sanırım öyle oldum. ruhsuzlaştım böyle, tiksindim artık yani. lan insanın annesi kucağında ağlarda gözğ dolmaz mı hiç, tüğleri irkilmez mi, yok abi olmuyor işte. güzel ve itinayla sikildi duygularımız. emeği geçen herkesin ellerinden öperim, tebrik ederim sizleri yani gerçekten ruhsuz sikten boktan biri yarattınız.

gülemez de... en azından ağlayabilenler gibi olmaz.

en son böyle hıçkıra hıçkıra bundan 7-8 sene önce ağladım. o günden beri düzgünce ağlayamıyorum. nasıl ağladığını unuttum. ağlanacak o kısma geliyorum esasen. boğazdaki yumru gözlerin kızarması hafif yaş akması ama o kadar. kuru kuru gözyaşı olur mu? bende öyle oluyor işte. sanki sonsuz kere esniyormuşum gibi. ha sorarsanız bunu kaç kere yaşadın diye. bu süre içinde 3 4 kere. çocukken çok pis ağlardım. yırtınarak bağırarak değil böyle hıçkırarak iç çekerek. saatlerce ağlardım. o kadar da içerlerdim ki geceleri uykumda bile hıçkırmaya devam ederdim. sonra bir gün yaklaşık 7. sınıftayken annemden ilk kez uzun süre ayrı kalacaktım umreye gidiyordu. babam öncesinde 2 kere hacca gitti ağlamadım hem de daha küçüktüm ama yine de ağlamadım. herhalde 8 yaşında olmama rağmen ailenin reisi olmam gerektiğini güçlü durmam gerektiğini düşündüm ama annemden ayrıldığım o gün saatlerce ağladım. annem otogarda otobüse bindi başladım sonra eve gittim bir sürü misafir falan var ama ben girdim odama sızana kadar hıçkırıp ağladım iç çekerek çeke. o gün bu gündür düzgünce hakkıyla ağlayamadım. belki annemden ayrı kalmak kadar üzülmeye değer birşey bulamadım belki de o gün büyümeye karar verdim. bilmiyorum. tek bildiğim ağlamayı unutmuş olmam. ne yalan söyleyeyim musmutlu bir hayatım yok. en son terkedilişimin üzerinden unutmaya yetecek kadar vakit geçmedi. her gün hüzne boğan şiirler okuyup şarkılar dinlerim ama bir yerel kadar. o boğazıma düğümlenen şeyi çıkartıp atamıyorum. ortalığa öyle bırakamıyorum. bak mesela bunu yazarken de çok üzgünüm ama ağlamak seçeneği olası bile değil. i̇şte delikanlı tavırlar, hayata karşı sert durmaya çalışmalar, herşeye rağmen yıkılmıyorum rol kesmeleri ve ohooo unuttum ben tavırları sizi ağlayamayan, gülemeyen, güvenmeyen, üzülmeye, mutlu olamayan, bazıları yaşadığını bile hissedemeyen bir insana dönüştürüyor. siz böyle olmayın. hele yanında ağlayacak biriniz varsa ağlayın. benim yanımda ağlayacak kimsem de yok ailem dışında gözyaşlarımı gören de. siz böyle de olmayın. bize ağlamak çocukluk dendi, erkek adam ağlamaz dendi, güçlü dur lan dendi. biz de öyle yaptık. böyle yaparsak düşündük ki herkesi koruruz. böyle yaparsak düşündük ki gözü yaşaran yanımıza gelir. biz de gözyaşını silen taraf oluruz. ne gözyaşını silebilecek kadar güçlü olabildik ne gözyaşı dökebilecek kadar insan. siz böyle olmayın.

ben ağlayamam yani ağlayamadigimi dusunurdum.gecen yil anneannem vefat etti.cok severdim beni o buyuttu diyebilirim.yaşli insan gece kalkar düser kalkamaz bisey olursa sesleneceği biri olsun diye ayni odada kalirdik.neyse iste malum cenaze olaylari köye falan gittik ben bi hafta eve gelmedim.bu aradada hic ağlayamiyorum boğazimda bi yumru dolaniyom avel avel.sonra geldik eve ben yatmak icin odaya bi gectim odaya bi baktim aga çesmeler acildi resmen araliksiz belki birbucuk saat aglamisimdir salya sumuk tutamiyorum kendimi engel olamiyorum. o an neydi beni ağlatan bilmiyorum ama ağlayamadığımı sanirdim anneannem vefat edene kadar ama oyle degilmis.

beni bulun ağlatiyim.

ne imiş sorun iki damla mı? o kadarı muslukta da var ama her gün işini de görüyor. ben her şeye ağlayan insanı da gördüm. koşulsuz böyle. sonra sadece acıyınca yaraları gözü dolanı gördüm. sadece bir iki kesik. bir de yanınca içten içe canı hıçkırıklara boğulanı gördüm. hepsi de zamanın da gülüyorlardı ağladıklarına. hepsini çeksen kenara sorsan tek tek senin 1 küçük derdin etmez gibi. sen bağıra çağıra ağlasan umursuz insanlar. bırakın iki damlanın muhabbetini. önce içinizde ki şu cam kırıklarını toplayıp kalan küçük parçaları süpürün kenara. yanmazsa canınız süzülecek yaşa da üzülmüyorsunuz...

bu geceye kadar yaklaşık 2 yıldır ağlayamıyordum. kuzenle babam ve oğlum'u 27362772.kez izleyelim dedik, son sahnelerde öyle bir ağladım ki son 2 senenin acısı çıkmıştır heralde.

aslında ağlayamamak değil de hissedememek koyuyor be. üzülmem gerektiğinde üzülemiyorum, mutlu olmam gerektiğinde mutlu olamıyorum, sinirlenmem gerektiğinde sinirlenemiyorum... hissettiğim şey sadece nedensiz bir hüzün ve karmaşa. bazen düşünüyorum. acaba bir insanın üzülmesi için ciddi bir sorunu mu olmalı? allah'a şükür önemli bir derdim yok fakat o zaman neden böyle hissediyorum? giderek hissizleşiyor muyum?

ben sinirlendigim gibi ağlarım bişey olduğundan da değil yani sinirlenince ağlıyorum .

hep özenmişimdir böyle insanlara. ben kaşlarımı hüzünlü çatsam, dudak büksem istem dışı otamatık gözlerim doluyor. hatta saniyesinde yalandan ağlatabilirim kendimi. bak yazarken, denerken bile gözüm doldu. kötü yanları çok bu durumun. çoğu zaman sinirden ağlarım mesela. tartışmaya girmeyle sinirden titremeye başlarım sonra dolup ağlarım, konuşamam. bu durum için (bkz: bele vaziyyetin içine soxum) cuk oturuyor. (bkz: böyle bir şey olabilir mi ya )

(bkz: kenan doğulu) (bkz: ağlayamam)

ağlamayan insan la ağlayamayan insan farklı şeylerdir. ve ikincisi hiç hoş bir durum değildir. bazen kendini psikolojik olarak çökmüş hissedersin. o an bütün dünyanın yükü omuzlarındadır. bir ağlasan hafifleyeceksindir. bilim adamları bile kanıtlamış bunu. ama sen ağlamazsın.. (bkz: ağlama sonrası gelen rahatlama) yı yaşayamazsın mesela

göz kuruluğu olabilecek insanıdır. bir arkadaş vardı ve asla gözünden yaş gelmezdi göz kuruluğu da sıkıntılı bir durum batma ve acı oluyormuş. pek bilgim de yok doğrusu.

ağlayacağı şeyle karşılaşmamıştır henüz hayat her insanı ağlatır

ağlanması gereken şeylerde kendini sıkıp sıkıp saçma sapan bir sebepten göz yaşlarına boğulması kuvvetle muhtemeldir

Olmak istediğim insan. Ota boka agliyom en nefret ettiğim huyum.

hiç iyi bir şey değil, onu söyleyeyim. annemin göz yaşı pınarları kuru, ağlayabilmek için damla da kullansa işe yaramıyor. ağlamaya çalıştığında sadece yüzü düşüyor ve hıçkırıyor. hep kendini kastığı ve göz yaşlarını sakladığı için olmuş bu. onun yerine ben bolca ağlıyorum. umarım ki kimsenin başına gelmez, hissedebiliyorum dünyanın en boktan duygusu bu. gözyaşları dökülünce insan dertleri de dökülüyor gibi hissediyor. tüm sıkıntınızı göz çukurlarınızda sakladığınızı düşünsenize. kimsenin gücü yetmez buna. rabbim kimseyi sınamasın bununla.

Çok kötü bi durum, içimde fırtınalar kopar, o acıyı fiziksel olarak da göğsünde hissedersin ama ağlayıp rahatlayamazsın, önceden insan içinde ağlayamazsın şimdi kendi başıma bile ağlayamıyorum.

404 Not Found yok öyle bir şey, onu bi geçin.

beni bi ağlatın ya