çocukluğa duyulan özlem

herkesle ortak noktan, peki düşündün mü neden? çünkü sen aslında yaşadıklarını değil kendi saf ruhunu özlüyorsun. o ruhla hersey güzeldi, çünkü kalbinle bakıyordun herşeye,cüzi aklınla değil. hayatı suçlamayı bırak.artık uyan. bir kalpten tövbe ile çocuk ruhuna dön. işte ancak o zaman büyümeye başlayacaksın.

ne güzeldir o günler dedirttiren başlık. iyisiyle kötüsüyle çok güzel zamanlardı. hala çocuk kalabilenlere selam olsun.

oyundan ve eve geç kalmamaktan başka sorumluluğumun olmadığı dönem. ne yalan ne dolan ne riyakarlık vardı çevremde, yani en azından bilmiyordum böyle şeyler olduğunu. kazanmak ya da kaybetmek bizi bölmüyor ertesi gün oynanacak oyunlar için düşmanlaştırmıyordu. hasılı kelam daha bir sürü şey yazılabilir ama işte ne gerek var, özlemediğim tek gün yoktur çocukluğumu, vesselam.

ne zaman oyun hamurunu koklasam çocukluğumu özlüyorum.

yolun kenarında kaldırımın üstünde taso oynamak, okulun önündeki bahçede akşam ezanına kadar top oynamak, ramazanda fırından aldığım pideyi eve gelene kadar koklayıp yiyememek, bilyeleri şişelerde saklamak... hüzünlendim lan

az önce yine geldi. birlikte büyüdüğümüz biriyle şuan görüşmüyoruz. eksikliğini sadece böyle zamanlarda hissediyorum. hep beraber ne güzel anılarımız vardı. çocuğu olacak birkaç ay sonra. benim en büyük hayallerimden biriydi onun çocuğunu sevmek. hep iki abim var diyordum, biri hiç olmamış.

yalnız olmama rağmen güzel zamanlardı. atari oynamak, buz dondurmalar ve meybuz yemek, büyüklerden harçlık almak, doğum gününde gelen peluş hayvanlar, arabalar, silahlar ve boya kalemleri. not: evet erkek fatmaydım. pantolon giyer, silahlarla ve arabalarla oynardım. hiç barbie bebeğim olmadı. erkek kuzenle büyümenin faydaları.

eskiden kapının önünde oynadığımız istop, yakan top, saklambaçı o kadar çok özlüyorum ki. eskiden kapı çalardı birileri aşağı oynamaya çağırırdı koşa koşa inerdim hava kararınca birimizin annesi seslenirdi sonra diğerleri daha eve çıkmıyor diye yarım saat daha izin alırdık. daha 20 yaşındayım ama sanki yapyaşlı yapppppyaşlı olmuş gibi hissediyodum bunlar aklıma gelince. bir de şey geldi aklıma sizin var mıydı bilmiyorum ama bir tarafı çizgili bir tarafı kareli ödev defteri... ya da şey ödev verilen yerleri kitapta sayfaları yarısında katlayarak işaretlerdim. nereden geldi şimdi aklıma bunlar bilmiyorum ama sanırım ders çalışmamak için beynimin bana oynadığı oyunlardan... yine kandırıldık....

fenerbahçe'nin şampiyonlar ligi'ne duyduğu özlemin yanında bu ne ki?

bu kadar özleyeceğimi nerden bilebilirdim ne güzelmiş herşeyin tek derdimin oyun olduğu günler

Yağmurlu günlerde dışarı çıkamazdım ikindiye doğru annem evi süpürürken süpürge ve yağmur sesiyle uyuyakalırdım meğer en mutlu tasasız zamanlarımmış şimdi özlemle anıyorum benim gibi düşünenlere geç vakitlerde düşünmekten uyuyamayan kardeşlerime bunu bırakıyorum

okuldan geldiğimden zaman annem evde olurdu genelde bişeyler hazırladı. her zaman olmuştu bu. kışları oda da sobanın yanında olurduk, yazları genelde balkonda. çocukluğuma dair özlediğim en güzel şeylerden biri bu belkide. biri de ev müstakildi hoş hala duruyor ama ben yokum. aşağı kattaki ilgimi çeken şeyleri kurcalamaktı. babaannem hep kızardı bana ama hiç iflah olmazdım. nerden düştüm ben bu girdaba amk ya.

babam akşam seni döve döve geberteceğim dese bile o top oynamaya gitmeyi , sabahın 8inde kalkıp beyblade izlemeyi , şerefsiz tom’un tweety’i yakalamaya çalışması , pembe panteri ..... okulda oynadığımız kovalamaç dediğimiz oyunu , karne günü gittiğimiz cs’ yi , bayram arefe’sinde mezarlığa gidip şeker topladığımız zamanları , misket oynamayı , ataride kuş avlamayı , top oynarken acıkınca eve gelip salçalı ekmek alıp gitmeyi , maaş günü verilen 5 milyon (eski para ) ile mutlu olduğumuz onunla da gidip cips aldığımız ve onu tek değil arkadaşlarımızla paylaşarak yediğimiz günler ne ara bitti sözlük ?????

bina giriş katinda oturan fatma teyze hakkini helal et az suyunu içmedik mavi tasınla

bu kadar özlüyor olmamız hayatımızın şu anki halinden memnun olmamamızdan sanırım. bugününü istediği/hayal ettiği gibi yaşayan kimsenin geçmişinden bir şeye özlem duyduğunu henüz görmedim çünkü.

çocukluk arkadaşlarıyla görüşüldüğünde daha iyi anlaşılır yeni tanıştığınız kimseden o samimiyeti alamazsınız

dert yok düşünce yok uyku var huzur var geri gelin ulan.

sabahları , otobüs durağına giderken ilkokulumun önünden geçiyorum . oradan geçerken her ders zili çaldığında bir garip olur , keşke o zamanlara dönebilsem diye iç geçiririm

okuldan çıktığım ve yurda geldiğim her an özlüyorum eski günleri. ah ulan nasıl da değerini bilemedik senin.

bazen o kadar anlamsız anlarda çocukluğumu hatırlıyorum ki kendimi çocukken bisiklet sürdüğüm yeni dökülmüş asfalt yolu överken buluyorum.

anne babaniz calisiyorsa ve siz ya bakicida ya da baskasindaysaniz pek ozlemezsiniz. hangi cocuga sorarsaniz sorun, sabah annesi babasi tarafindan bir baskasina birakilirken aglar- ya da bir sekilde cikarir uzuntusunu. aksam cikis saatine dogru yol ozler bazen. belki bazen bakici teyzesiyle fasulye kirar, belki bahcede toprakla oynamaya dalar, belki televizyonda gozu takilir, unutur bazi seyleri. ama diger cocuklara anneleri yemeklerini veriyorken ona baskasi veriyorsa ve bunun farkindaysa kotu hislere kapilabilir. bunlari yasamis insanlar da cocukluga pek ozlem duymaz. baskalarinin ozlemlerine bakip neden cocukluguna uzak oldugunu sorgulayip ufak bir buruklukla yoluna devam eder.

küçükken kandil günlerinde sokakta teyzeler, amcalar, ablalar sürekli çikolata, gofret, şeker dağıtırlardı bizde elimize poşetlerimizi alır gelen geçenin verdiği yiyecekleri poşetimize doldurdur akşam ezanı vaktinde de evlere dağılırdık. bugün de geçmişte ablalardan, teyzelerden yiyecek toplayan ben, bu defa toplayan değil dağıtan oldum. gözümün önüne çocukluğum geldi anladım ki çocuklar o yiyecekleri toplarken ne kadar mutlu oluyorsa, dağıtan biz ablalarda en az çocuklar kadar mutlu oluyoruz.

bir buçuk iki ay önceydi ortaokul arkadaşımla konuşuyorduk. 10 yıllık arkadaşım o 10 yılın 1 yılını beraber geçirdik sadece ama hala beraberiz hala kopmadık. neyse işte her zamanki gibi konuşuyoruz nasılsın dedi iyiyim dedim hayır ciddi soruyorum dedi nasılsın dedi bilmiyorum dedim. o uşakta yaşıyor ben ıspartada. geleyim mi dedi sen bilirsin dedim. 2 gün sonra aradı yoldayım dedi geldi aldım onu işte bir yerlere gittik biraz kafa dağıtıp konuştuk baya bir sürü şeyi konuştuk. en son vedalaşırken eski sen olsaydı bunlar sorun olmazdı sana dedi. zaten eski olmasaydısonumuzböyle kendine böyle şeyler de yapmaz yaptırtmazdı dedi. önceki neşemi hatırlattı en üzgün günümüzü nasıl en mutlu güne çevirdiğimizden bahsetti. o günlerdeki dertlerimizle şimdikiler arasındaki farkları farkettik. en son huzurumuz vardı be diye konuyu kapattık. i̇şte çocukluğa duyulan özlemin temelini bunlar oluşturuyor galiba huzur, neşe. neyi kaybettik de bu hale geldik bilmiyorum tam. neyse işte gitti arkadaş o gece düşündüm baya. ne kadar uğraşsam da bu halden kendimi kurtaramayacağım. eski olmasaydısonumuzböyle olamayacağım hatta aklıma eski olmasaydısonumuzböyle olsaydı ne yapardı sorusunu bile getiremeyeceğin. çünkü çok uzakta kaldı. çocukluğuma selam edeyim burdan. kıymetini bilememişim kral.

"liseye başlayınca ilkokul yıllarını özlersin" dediler, özlemedim. "üniversiteye başlayınca özlersin liseyi" dediler, özlemedim. üniversite bitti, özleyeceğimi sanmıyorum. ama... teletubbiesi televizyon karşısında, ayakta izlediğim; stresten bihaber olduğum; "oyuncanklarımla" oynadığım ve onları genelde pert ettiğim; keyifle çarkıfelek izlediğim ve bu vesileyle okuma yazmayı öğrendiğim; televizyonda çizgi filmlerin en güzellerinin yayınlandığı yılları çoook çok özlüyorum. bu entirinin şerefine şu şarkıyı şuraya iliştireyim