yalnızlık korkusu

insanı yiyip bitirir. --- spoiler --- link --- spoiler --- (bkz: gölge oyunu)

çok kötü hadiseler atlatınca bırakın korkuyu yalnızlığa siz kucak açıyorsunuz.

allah yaşatmasın ben de dahil

devamlı görülen, hissedilen şeyden korkarmısın aksine samimi olmaya başlıyorsun bş süre sonra

ne korkusu be alıştık biz

insanoğluyuz biz dünyaya yalnız gelip yalnız gidiyoruz bunun korkusu mu olur ?

su soğuk ama girince alisiyorsun

o kadar abartılacak bir şey değil yalnızlık. korkmaya gerek yok şikayetçi olmayın yeter her halükarda bir şekilde mutlu olursunuz

benim de tam tersi dostlarım yalnız kalmak istiyorum yalnız olmak istiyorum. kendimi hiç iyi hissetmiyorum. zaten bir süredir kendimi hissetmiyorum. ama geçecek elbet bir gün bu salak düşünce. bunu da biliyorum. tek istediğim en azından bir süre yalnız kalabilmek okula da işe de bir ara verebilmek. belki minik bir çadırla moğolistan da kafa dinlemek. tabi hepsi hayalde kalıyor. gitmek de istemiyorsun seni sevenleri bırakıp. nerde derler. gitme derler. ben de geleyim derler. bilmezler içinde ne yaşadığını anlamak da istemezler uzaklaşmak istediğini. onların yanında daha iyi olacağını sanarlar. ama vakti geldi herhalde. sağlıcakla kalın beyler bayanlar.

" benim korkum karanlık değil, karanlıkta yalnız kalmak. "

genelde yalnız kalma sebebidir.

hadi bi itirafta bulunayım bu konuyla ilgili. kaç senedir yalnızlıktan korkarım. kendimle başbaşa kalmaktan ve düşündükçe mutsuzlanmaktan korktuğum için hayatıma girmek isteyen herkesi hayatıma alıp merkeze koydum. ben,yalnız kalmıyorum birileri var çok mutluyum diye zaman geçirirken aslında zaman bana geçirmiş geçireceğini. yalnız kalmamak için çok yanlış insanlarla muhattab olmuşum ve bunlar beni zamanla psikolojimi bozacak şekilde yaraladı. yalnızlık dünyanın en rahat olayıdır. kendinizle kaldıkça gelişirsiniz güçlenirsiniz.

önceden bende korkuyodum şimdi yapayalnızim

Ailem beni kendi ayaklarım üzerinde durabilmem üzerine büyüttü. Bir şeyleri tek başına yapma isteğimi destekledi. Her eğitim modelinin kusurları vardır ya. Her şeye tek başıma yetemeyeceğimi fark ettiğim gün boy gösterdi. İkili ilişkilerim hep ya yüzeysel kaldı ya kısa sürdü. Birini hayatıma dahil etmem benim için öyle zor ki. Birine güvenmek, zorda kaldığında yardım istemek. Ama bu asosyal kişi olmak veya bundan hoşlanmak demek değil. Yalnız kalmaktan deli gibi korkuyorum, arkadaşsız kalmaktan, derdimi anlatacak kimseyi bulamamaktan, başıma bir şey geldiğinde telefon rehberine boş boş bakmaktan, yalnız ölmekten deli gibi korkuyorum. İşin ironik kısmı, birine yakınlaşmaya başlayıp bu korkumu belli edince de karşımdakini direkt arkasına bakmadan kaçırıyorum :)