her şeyin bomboş olması

valla şöyle az bir şey derinlemesine düşündüğümde "evet" diyorum, "her şey bomboş. bu telaş gereksiz, bu acele boşuna, bu mücadeleler manasız..."

oturuyorum mesela, birden aklıma "ulan niye?" diye sorular soruyorum kendime. "boş ulan her şey" diyorum geçiyor ama sonra gene geliyor bitmiyor:(

böyle diyip diyip ders çalışmıyom amk.

(bkz: öyle ya da böyle ölmek) (bkz: eninde sonunda ölmek)

bir şey hayal ediyorum eee sonra ne olacakki diyorum boşver diyorum her şey anlamsız geliyor depresyona mı giriyorum ne

şu aralar beynimde, ruhumda dönen nacizane cumledir kendileri. en ciddiye almam gereken şeyleri bile bu aralar alamiyorum bu cümle yüzünden.

bilmiyorum sanki boş gibi. öleceğiz.bitecek her şey. belki arkamızda iz bırakırsak birilerine faydamız dokunursa bir anlami olur ama o da bitecek.

anlamsızlaşması ya da ne bileyim benim bile bir önemim yok gibi. bu düşüncelere nasıl hangi yollardan geldim bilmiyorum ama çok yoruldum.

seni o kadar iyi anlıyorum kii. gel alnından bir öpeyim