utangaç olmak

ben bu bende hastalık oldu. insanlarla iletişime geçerken sıkıntı oluyor, yanaklarım kızarıyor falan. hele karşı cins ile olunca konuşamayabiliyorum.

kötüdür ama yüzsüz olmak daha kötüdür. Nerde ne konuşacağını bilen insan olmak da zordur.

bugün kulüple kafede otururken birinin kaldır şu başını da bir göz teması kuralım demesiyle bi kızarma oluştu bende. göz teması kurabiliyorum aslında ama alışmam gerek insanlara. diğer türlü samimi olamıyorum hemen. yapım böyle napim.

utanıp gaçmak eylemi

hem çok utangacim insanlarla göz teması kuramıyorum fazla konuşamıyorum hemde çok soğuğum ikisinin birleşmesi kara bela gibi bişey ilk defa konuştuğum insanlar beni dovucekmis gibi konuşuyorsun bakıyorsun senden çok çekiniyorum korkuyorum diyolar sonradan yakın arkadaş olduklarımda çok havalı bi tarafı kalkık sanmıştım çok sinir olmuştum sana diyolar arkadaşlar bu kapanmiyo duzelmiyo yapabilecek biseyim yok yani.. napak utangaciz soğuğuz diye ölek mi ?

daha çok bundan kurtulmanin yollarini konuşsak? var mı, tavsiye

utangaçlığımla birlikte asosyal bir yapım var. bu hallerimi insanlar çok cool bulduklarını söylüyor, bunu söyleyenin kafasını çamaşır makinesine sokup, dusuncelerinden arıtma isteğim oluşuyor. utangaclikla bu devirde elmas kadar değerli olan bir şeye sahip olursun, haddini bilmek. utangaclik iyidir efeniiiim.

ben küçükken acayip utangaçtım. yani öyle böyle değil. insan en yakın arkadaşının annesinden utanır mı? neyse, sonra bana bir şey oldu. bir özgüven geldi. evrim falan da geçirmedim. aksine büyüdükçe çirkinleştim ama bilemiyorum altan bilemiyorum. şimdi utangaçlıktan eser yok. ve utangaç olmamak ne hoş şeymiş.

peygamberimizin sünnetlerindenmiş bugün öğrendim, allah kimseyi utanma duygusundan etmesin

utanıp girmek zorunda olduğum yerde içimden görmezsem gerçek olmaz cümlesini sürekli tekrar etme sebebim.

oyle utangaçım ki gittigim evde acımdan ölüyüm yine bisey yiyemem.

utanınca konuşamama durumum var. tek iyi yanı kulaklarımın kızarması. o an hep 'yerin içine çekilebilsem keşke şimdi' diye düşünürüm.

eskiden yemek siparişi verirken bile konuşamayan bi insandım sonra bişey oldu değiştim iyi ki değişmişim

abi berbat birşey. bigün bi tanıdığın akrabası bizim memlekette görev yapıyormuş dediki memlekete gidince bi uğrarmısın birşeye ihtiyacı varmı sor tamam dedim gittim neyse kızı zar zor buldum ulan kızla konuşuyorum ama bana bir titreme geliyor sesim titriyor yutkunamıyorum içimden kendime sövüyorum en son ne dediğimi hatırlamadan ordan koşarak uzaklaştım 😂

konuşurum konuştuğumu yaparım ama galiba yanında biri bana destek vermeli tek başıma çoğu şeyi yaparken utanıyorum :)

sanırım birazdan kendi sınırlarımı zorlayıp yıkacagım durum

her insanda bir parça olması gerekiyor ama çok ta utangaç olursanız hayatın büyük ve zevkli bir kısmını yedek kulübesinden izlersiniz hep.

1 yıl öncesine kadar insanların gözlerinin içine bakamayacak kadar utangaçtım. üniversitede bambaşka biri oluyorsunuz. (bkz: kızın eskisi kadar masum değil anne)

zaten 1.60 boyum var utanınca iyice yerin dibindeymiş gibi hissediyorum, aşırı kötü bir durum

domatese dönmek ve sanirim aptal gibi sırıtmak

bir kızla sohbet ederken kafayı kaldırıp yüzüne bakamamak.

sanırım en nefret ettiğim huyumdur. esmer olduğum için allahtan pek farkedilmiyor fakat jest ve mimiklerim yine de ele veriyor beni. küçük bir iltifata bile suratımı kapatıp gülerek teşekkür ederim, çünkü üst düzey bendeki durum.

birine göre sözde çocuklukmuş. varsın öyle bilsin laleee

kesinlikle hiçbir sike yaramıyor. hatta ve hatta kişiye zarar.

ve bunun zaten elma gibi olan yanaklarımı iyice kızartması :(

malesef çoğu şeyde geriye atıyor insanı

sırf yakın olmadığım insanlarla samimiyetsiz diyaloglar kurmamak için kullandığım kaçış yöntemi. i̇nsanlar beni böyle tanır hale geldi artık. (bkz: ay kız bu utangaç, pek konuşmaz o. boş ver onu ) i̇şe yarıyor mu, yarıyor.

Bazı kızlara çok yakışan bir olay. Böyle ne biliyim utangaçlıkta bir ufak tatlılık var gibi.

Utan ama şehvetle.