çöp kutusu bulamayıp çöpü elinde taşımak

ben yapıyorum bunu. o çöpü her hangi bir köşeye-sokağa atmayı yakıştıramıyorum kendime.

adam gibi adamların yapacağı iş.

ne bileyim yere atmaya vicdanım izin vermiyor. (bkz: adamlık kokan hareketler)

mal mal etrafa bakınıp çöp arıyosunuz ya bide allah kimseyi düşürmesin o duruma

geçen sene bakırköy de atölyeye gidiyordum. minibüsten inip meydandan simit alıp atölyeye gidene kadar yiyiyordum. ulan atölyeye kadar hiç bir yerde olmaz mı çöp kovası. yerleri rengarenk boyayacağınıza 2 çöp kovası koyun şuraya amk.

istiklal caddesinde yaşayabileceğiniz durumdur. baktım çöp yok caddenin sonuna geldik, sikerim ya diyip yere attım. duyarlı olalım diyoruz onada pişman ediyorlar amk

bir gün çantamın içinde bir şey kayboldu neydi hatırlamıyorum onu bulmak için çantamı döktüm valla bi gözü full çöptü zorla temizledim at at bitmiyo

bir süre sonra çöp kutusu bulamayınca çantaya ya da cebe koymayla sonuçlanıyor.

çoğunlukla yaptığımdır. hatta bazen cebime koyar orada unuturum. çöp kutusu mu az şehirde yoksa bende mi bir sıkıntı var orası muamma.

sık sık başıma gelen durum. hatta kulakları çınlasın murphy bununla ilgili bir şeyler söylemeyi unutmuş ben ekleyeyim. üst düzey çevreci bi insan değlim öncelikle. yeri gelir elimdeki çöpü kıyı köşe bir yere sallarım. birkaç adım attıktan sonra da karşıma mutlaka çöp kutusu çıkar ve pişman olurum. bazen de çevreciliğim tutar derim ki atmayayım, eve kadar elimde kalır o çöp. uyanıklık yapıp atacakmış gibi kandırmayı denediğim zaman bile imkanı yok, çöp kutusu denk gelmez.

Yaptığım ve herkesin yapması gerektiğini düşündüğüm eylem.

“Neyse şimdilik şuraya koyayım, bi çöp görünce atarım ya” diye diye arabayı belediye çöplüğüne çevirmenin yaya versiyonu