yalnız olma nedenleri

Artık canımın yanmasını istemiyorum. Oyunlardan dışlanan küçük bir erkek çocuğu gibiyim. Sümüğümü çeke çeke kendi oyunumu oynuyorum. Dokunsalar ağlarım. Dokunmuyorlar. Erkekliğe de bok sürdürmüyorum hani.

tuttuğun takımı seçmek gibi, sevdiğin rengi seçmek gibi, tamamen tercih meselesidir. dünyanın herhangi bir yerinde, günün herhangi bir saatinde, var oluşu anlamlanmayan her şey sebebiyle, kendine ait hissetme hissidir aslında yalnızlık. senden başkasına güvenmenin yanlış olduğunu gördüğün o an, ya da aynadakini senden başkasının anlamadığını hissettiğin o an, hikayesini yazmaya başlarsın yalnızlığın. anlamlandırmak için kelimeleri yan yana getirişinin zorakiliğini, birbiriyle uyumsuz cümlelerin hiçbir anlam ifade etmediğini görürsün. gördükçe yalnızlaşırsın, yalnızlaştıkça ıssızlaşırsın, ıssızlaştıkça kimsesizleşirsin. önünü alamazsın önce, sonra önünü de almak istemezsin. kimsesizliğinle bütünleşirsin. sen en çok, yalnızlığına ait hissedersin...

Basta kendi istegimdi. Hayatıma birisi girsin ve hep o olsun istedim. Şimdi ise bu düşünce mantıklı gelmiyor bu seferde ortada kısmet yok. Gene mantıklı bi iş yapamadim.

İnsanlar oropsu olmuş orospu

yeni bir insan tanımaya üşeniyorum.

Şimdi edebiyata gerek yok Net çirkinim başka bir nedeni yok.

Tercih meselesi. Kimse benimle olmayı tercih etmedi.

Yalnızlığın tadına alışmış olmak

hiç. öylesine.

Beni beğeneni ben ben beğenmem benim beğendiğim ise beni beğenmez

"birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendine ait oluyor, hiç kimse o acıyı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde duydukları sevgi ne denli büyük olursa olsun, diğerlerinin bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti." il deserto dei tartari, dino buzzati.

Yaş ilerliyor herkes yalnız kalmak istiyor. Bide tahammül sıfır.

'Erkek gibi kız' diye bir tabir var ya,tam o olarak o sebeple. Çıtkırıldım değilim,naz yapmayı bilmem,karşımdakini darlamam, baskın karakterim var ama içten içe karşımdaki bana söz geçirsin isterim,bir sürü sorunu kendi başıma hallederim,hemcinslerimin erkeğin yapmasını beklediği işleri tek başıma yaparım... gibi pek çok özellik beni yalnızlığa itiyor.Ha bir de zeki erkeğe denk gelmemiş olmak,erkeklerin büyük çoğunluğu yönetilmeye alışmış,kendi sorumluluğunu alamıyor daha

o sikik beyinleriniz düşünemediğinden

son ayrılık etkiledi tabiki de. onun haricinde iş bulamama, parasızlık, değişen çevre. benimki tamamiyle içine kapanma.

Bağlantı eksikliği. Ama iki kişi arasında değil. Sevgili ya da bir başka ilişkide fark etmez. Kendinden menkul bir eksiklik.

Kimseyi beklemedim Kimseden istemedim Hiç kimseye soramazdım O beni bağlar, ben yine durmam Sor bana pişman mıyım

yalnızlık kime göre, neye göre? eğer arkadaş sayısına göre ise, sıkı 2 dostum var. ama asıl yalnızlık insanın anlaşılmaması değil midir? fikirlerim dolayısıyla yalnızım o halde.

Artik kimsede ciddiyet kalmadi da ondan. Herkes takil gec kafasında ve bu yüzden çoğu kişi yalniz. Tabi bunun altında kimsenin birbirini anlamadigi, anlasamadigi, kendine ve hayatına göre bir insan bulamadığı başka bir çok sebepleri de var

çünkü şerefsizim.

(bkz: kaliteli vakit geçirmek) insan yaşamı kıymetli, hele "an" ları, paha biçilemez. hak edene verilir bazı değerler, ve insan her değeri önce kendisi hak eder.

İlişkileri kalıplara sokmaya çalışmak, her davranış ve sözün altında bir neden aramak, herkes gibi olmaya çalışmak farklılığa tahammül edememek karşındakini dinlememek anlamamak, çözüm odaklı olmamak, sorun çıkarmak, bencilce davranışlar, sahte yüzler... Gibi gibi nedenlerden dolayı insan yalnızlığı daha makul görüyor. Çünkü ilişki -her anlamdaki ilişki- yoruyor ve yıpratıyor. İnsan zaten yorucu ve bunaltıcı hayatında sığınacak bir liman arıyor. Umduğunu bulamıyor ve insanlar bir sorun daha oluşturmadan kendi meselesini çözmeyi öğreniyor hayatta. Edit: YALNIZIM YALNIZSIN YALNIZIZ (Peyami Safa)

Kimsenin samimiyetine güvenmiyorum, kaldı ki vakti zamanında yanımda olduklarını iddia edenler için güzel bir ambalajdan ibarettim. Kim için bundan fazlası olacağımı bilmiyorum ama içimin de dışım kadar güzel olduğuna inandırmak için kalbimde sakladığım kaç iyiliği feda etmeliydim insanlar için? Eksilte eksilte bir ilk kalmamış gibi hissederken sana verebileceğim, hiçbir günahtan sakınmadığım bu beden öyle çıplak olacak ki sanki ilk kez soyunuyormuş gibi; öyle masum olacak ki ruhum, sanki bedenimin işlediği tüm günahların keçisiymiş gibi. İşlenen tüm günahların kefareti beynimdi, o da temizlenecek düşündükçe seni, tüm düşünceler sanki bir bebeğin anne, demeden önceki düşündükleri kadar saf fakat öyle bir saflık ki doymak için beyninde hiçbir şey düşünmeden çağıran bir bebeğinki gibi; çağırmadan zevki, açlıktan umursamadan ölmeyi, yalnızca arayan sevgiyi. Seni bir bebek gibi seveceğim günü bekliyorum. Seni acıdan zevk alamayan bir hasta gibi çağırıyorum hayatıma, açlık ilk defa zevk vermiyormuş da içimdeki şeytanı sevgisizlik besleniyormuş gibi bu defa. “Yalnızlık, seviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seni.”

Psikolojim yerinde, her an ne olacak diye diken üstünde de beklemiyorum, ansızın yasayabilecek olduğum kötü durumlarla ve tartışma krizlerine, duyabilecek olduğum hakaretlere de ayıracak vaktim yok. not: entry yazdıktan sonra şöyle bir düşündüm de, toksiklige nasıl alistiysak artık aklımıza olumlu bir şey asla gelmiyor ya... şaka gibi.

bunun nedeni mi olur usta