samimiyet

her insanda olmaz. olan candır.

her insan beceremez bazısı samimi olayım derken yavşaklaşır.

bugün bir müşterimiz menemen istedi. özellikle dedi ki içinde acı biber,soğan yada başka bir şey olmasın, sadece yumurta olsun bir tane dedi tamam dedim gittim mutfağa siparişi söyledim. 5-10 dakika sonra menemen geldi adam bir lokma aldı geri gönderdi meğerse bizimkiler acı koymuşlar içine. bende noldu niye geri gitti menemen diye geri götüren garsona sordum. onuda adam gördü kalktı yerinden yanıma kadar geldi ve sonra şu konuşmayı yaptı. '' kardeşim normalde yerdim acıyı affetmem ama basurum var aha böyle(eliyle değişik bir hareket yaparak gösterdi) çok zorluyor beni ondan geri gönderdim '' dedi, ben dondum kaldım tamam hocam sıkıntı yok yenisini yaparız dedim. 5 dakika önce tanışmış iki insan arasında geçebilecek en samimi konuşmadır herhalde.

fazla gösterince karşıdaki insan laubali oluyor genellikle

çoğu zaman gereksizdir. bu yüzden zıttı her zaman güzeldir. (bkz: samimiyetsizlik)

hadi gel yemek yiyelim dediğinde bende para yok diyen insana sana para soran oldu mu demektir bana göre

hani ilkokulda defter kapları olurdu. okulun ilk haftası bütün defter kitaplar kaplanırdı, muntazam bir düzenlilikle, gayet titiz her şey. afili bir şekilde okula gidip gelmeye başlardı bu temiz ve özenli kitap defterler, herkes birbiriyle yarıştırırdı. bak bende spiderman var, ooo power rangers almış!! gel zaman git zaman gerçekler ortaya çıkardı ama, ne kadar temiz titiz katlanmış olursa olsun, özenli olmayan kısaca pasaklı olan öğrencinin defteri kenarlardan kıvrışmaya başlardı, yer yer yırtılmalar baş gösterirdi, o eski gösterişinden eser kalmazdı. ama temiz olan, temiz kullanan öğrencilerin her zaman aynı gösterişli şekilde parıl parıl gidip gelirdi okula defter kitapları. ha işte samimiyet denen kavram da böyle işte. kapla, yıka, süsle, aman aman oralarını buralarını incik cıncık en ince ayrıntısına kadar gösterişli yap. olmaz, eğer samimi değilsen; cart diye yırtılıyor ne mal olduğun ortaya çıkıyor. he o yüzden en başından zorlama, ya da özenli ol. ki yırtılmasın. vesselam.

azcık cozutmayıp yavşaklığa çevirmeseniz hiçbi kötülüğü yok

az bulunan bir şey zaten arayanda yok fazla.samimiyet arayan bile samimiyetsiz mk dünyasında

(#655952) her satırı samimiyetin tanımına harfiyen uyuyor amk.

artık kaç yıldır yanında olduğunu saymayı bıraktığın arkadaşınla makarna yerken hayat, insanlar, ilişkiler, hayaller ve hayal kırıklıkları üzerine uzun uzun konuşabilmektir. sonra uzun uzun susup kendini bir şey söylemek zorunda hissetmemektir.

laubalilikle karıştırılır.

hislerin gerçekliğidir mesela en samimi duygu nefrettir derler.

aşk, sevgi falan hepsi samimiyete göre boş duygular, samimi insan candır lan can.

samimiyet deyince aklıma böyle eski kitapçılarda ya da sahaflarda kitap alırken o kitap hakkında konuşan amcalarımız, teyzelerimiz geliyor :) hocam oradaki samimiyeti hiçbir yerde bulamadım

samimiyet lazım samimi niyet :)

21. yüzyılda en çok aranan ama çok nadir bulunan şey samimi insan.

buna sahip olmayan insanla arkadaş olunmaz. samimiyetsiz adamla arkadaş olan adamla bile olunmaz o derece. yav her türlü insana katlanabilirim; temiz, pis, zengin, fakir, dinci, ateist, sağcı, solcu, yobaz, aşırı laik, falan filan ama samimiyetsiz insana katlanamam. çünkü onlar hep haklıdır. dinlemezler insanı.

ikili ilişkilerde veya bir insanın genel olarak sevilip sevilmemesinde doğrudan rol oynayabilen bu yüzden özen gösterilmesi gereken bir kavram. yani bir insan samimi olmasın ama bunu fark ettirmesin o bile kafi. lakin samimiyetsizlik bir şekilde kendini belli ettiği zaman gökten inmiş olsa soğutuyor kendinden. öyle de kritik bir rolü var. samimi olmak veya olamamak yaradılıştan gelen bir şey olabilir. lakin samimiyetsizlik sadece beşerin kendi seçimi. içtenliğin bir diğer adı denebilir aslında. herkes içten olmak zorunda değil. içtenmiş gibi davranma yeter bre.

samimiyetsiz kişilerden nefret ediyorum mk..

samimiyet, en güzel keramettir bırakın uçmak kuşlara münhasır kalsın. (bkz: ah muhsin ünlü)

buraya yazılmayan şeylerin bütünüdür

kimsenin samimiyetine inanamıyorum artık, samimiyetsiz samimilerin amk.

bazen en sevdiğim özelliğim diyordum. sevmiyorum aq ne gelirse senin yüzünden geldi başıma.

sözlükte bulunan birkaç kişide gördüğüm kadarıyla seviyesizlikle samimiyet karıştırılmış durumda. ''ben istediğim gibi yazarım, bakın ne kadar samimiyim, oh nasıl da içimden geldi, bak nasıl da dışıma çıktı'' edasıyla burayı günlüğe çevirmek, samimi görünmenin aksine olan samimiyeti de bitiriyor bana kalırsa. hele ki ben samimiyim demek insanı daha da samimiyetsiz gösteriyor. lafım ona bir yazarımızı inceledim biraz önce, yazdığı entryleri okudum tek tek, ilkokulda okuyan bir çocuğu klavye başına oturtalım emin olun daha iyi şeyler yazardı. tamam biliyorum burası kıytırık bir sözlük, kimse burayı önemsemiyor, açıkçası benim de umrumda değil ama mesele bu mecra değil işte. sonuçta insan 'yazdığı yerle' değil 'yazdıklarıyla' değer kazanır. her şey gönlünüzce olsun ama yazdıklarınızda da biraz gözünüz olsun. burası sadece yazdıklarımızla değer kazandığımız bir yerse, e hâliyle dikkat etmemiz gereken şey de yine yazdıklarımız. (buraya sürekli fotoğraf atanlar üstüne alınmasın) bu yazı kimseyi kırmak için yazılmadı, kimse açık hedef gösterilmedi, sadece ufak hatırlatmalar işte. bayramınız şen olsun dostlar, bu vesileyle de bayramınız kutlu olsun :)

t: içten olma durumu. var olan her şeyde barınması gerektiğine inandığım unsur. hayatım boyunca, bilinçli olduğum her salise, karşılaştığım her şeyde bu unsuru aradım. karşımdaki şeyin en ufak zerresinde samimiyet bulsam benim için kâfidir. arama kabiliyetim mecnun'un çölde leyla'yı araması kadar dillere destan değildi belki ama, yine de kendi çapımda bir takım ara kurtarma çalışmaları yaptım. en azından vicdanımı mışıl mışıl uyutmak ve yarın öbür gün "en azından denedim." diyebilmek için. samimiyeti gerçeklik olarak ele alıyorum. insanın en az maske giydiği hali de denilebilir. odaklanılması gereken tek şey; içtenliktir. karşılaşılan sonucun ne kadar iyi ya da ne kadar kötü olduğu değildir. o eleme aşaması bir sonraki adımdır. bir insanın içi gerçekten kötüyse ve kendisini içine yaraşır şekilde kötü olarak yansıtıyorsa, o insan o eyleminde sonuna kadar samimidir. içinde bir katil barındıran kötü bir adamın, bir okulu basıp katliam yapması çok doğal değil mi? başkası yapsa çelişkili olur, ama o yapınca içiyle uyumlu olduğu için bu vahşi eylemi gayet doğaldır. (yanlış anlaşılmasın; şu an olayın etik olup olmamasını değerlendirmiyorum. ya da kötüler maksimum seviye de kötülük yapsın da demiyorum. sadece o vahşet eyleminin ne kadar samimi olduğuna değiniyorum.) aynı şekilde içindeki iyiliği olduğu gibi dışarı aktarabilen birisi de oldukça samimidir. örnek vermem gerekirse; bu güzel adamın, bahsettiği hayvanlar için uğraş vermesi ne kadar anormal olabilir? doğal olanı bu güzel adamın iyilik yapması zaten; link bu sadece insanlar için de geçerli değil. tanrının yarattığı ve insanoğlunun ürünü olan her şey için bu dediğim geçerli. bir sanat eseri samimi olmalıdır, tıpkı bir icat için de olduğu gibi. bir düşünce samimi olmalıdır, tıpkı bir eylem için de olduğu gibi. bir şeyin samimiyeti riyakarlığıyla ters orantılıdır. o şey ne kadar içten, ne kadar maskesiz olursa, sizi aldatmama/yanıltmama ihtimali o kadar fazlalaşır. yeter ki samimi olsun, yeter ki içinden geldiği gibi olsun. ki siz de ona göre uygun hali alıp, en doğru/dürüst tavrınızı sergileyin. sonuçta; kötü olduğunu alenen gördüğün bir şeyle neden muhatap olasın ki? onlarca farklı kulvardan, yüzlerce farklı örnek sayabilirim. misal; yazmakta da, okumakta da samimiyet lazım. emrah serbes yıllarca hak, hukuk, adalet nutukları çekti. ama sonra karıştığı olayı hepimiz biliyoruz.. ee hani samimiyet? sözlükle alakalı olarak da şunu diyebilirim; bilgi entrylerinde bile samimiyet arıyorum. tamam faydalı şeyler aktarılıyor falan ama, samimi gelmedikten sonra ne kadar değerli? hele hele günümüzde en çok bilgilerin yorumlanarak anlatılmasına ihtiyacımız varken? gazali hakkında bir kıssa olduğu rivayet edilir; gençliğinde orta doğu'nun ilim merkezlerini (bağdat ve şam gibi gibi) gezmeye başlar. gittiği her yerde ilim irfan sahibi kişilere talebelik yapar. yıllarca sürer bu işlem. bu süreçte onlarca farklı kitap yazar ve "artık ben oldum." dediği gün doğduğu topraklara dönmeye yola çıkar. yolda gazali'nin kervanını haramiler durdurur. ne var ne yoksa isterler. gazali ilim erbabı olduğunu ve yanında sadece kitaplarının olduğunu söyler. sonra da haramilerin reisinden kendisine, ilime ve kitaplarına saygı duyup zarar vermemesini ister. haramilerin lideri der ki; "sen bilgin olduğunu iddia ediyorsun. ama kitaplarını senden alınca öyle olmuyorsun. bu nasıl bilginlik?" o an gazali'ye dank eder işte. anlar ki; içinden gelmediği müddetçe ne okursa okusun, ne yazarsa yazsın kendisine bir faydası olmaz. ve o andan itibaren yeni bir sayfa açar, öğrendiği hemen hemen her şeyi kendi belleğine atar ve tekrar tekrar yorumlar. (bu rivayet ne kadar doğrudur bilinmez ama içerdiği mesaj fazlasıyla doğrudur.) son olarak da sevdiğim bir yazar olan aret vartanyan'dan bir kesit bırakayım; link not: (#1994837)

bir kişiye her şart ve koşulda aynı içtenlikle davranmaktır. kişinin konumunun, gücünün, bize veya sevdiklerimize davranışlarına aldırmaksızın içimizden geldiği gibi, kalbimizin hissettirdiği şekilde davranmak... beklentim tam olarak bu sanırım. ben sizi seviyorum diye beni sevmek zorunda değilsiniz. ya da size bir iyiliğim dokundu diye kendinizi bana borçlu hissetmeyin. ben böyle mutluyum. birilerine bir faydam dokunduğunda, birilerinin mutlu olmasına vesile olduğumda iyi hissediyorum kendimi. inanın bunun sizinle hiç alakası yok. içinizden gelirse gördüğünüzde bir gülümseyin kafi. sadece sevginizde değil, sevgisizliğinizde bile samimiyet arıyorum. kahretsin ki değişmiyor işte bazı huylar. ben de böyle bir insanım. kabul etmiyorsanız, ediyormuş gibi yapmayın yeter benim için. zira ben size bir şeyleri yaparken beklenti ile yapmıyorum. her biri gökyüzüne saldığım bir güvercin benim için. dönmemesini baştan kabul ediyorum... üzmeyin beni...