sözlük yazarlarının kendilerinde en sevmediği özellikler

susmak

fazla paranoyak bir insanım

özgüvenim sıfır ve takıntılıyım. bir insan bardakta su taşırken bile tedirgin olur mu ya en nefret ettiğim özelliğim bu

kendimde sevmediğim tek özellik kendim

fazlasıyla seksi bir birey olmam. (bkz: narsistlik)

çok fazla beğendiğim istediğim bi şey olsa bile biri ona kötü yorum yapınca beğendiğim ve istediğim şeyden vazgeçmek bu sadece alıncak bi eşya falan değil sevgili meselelerinde de böyle. arkadaşlarımdan biri sevgilime çirkin dediğinde birlikte çekildiğimiz fotoğrafları deli gibi saklıyorum biri göstersene sevgilini dediğinde hepsi bilgisayarda yaa ayağına yatıyorum baya köyü bi özellik

mal olmam. cesaretsiz olmam. kabullenme huyum. allah benim belamı versin.

stalker olmam hayır yani annesinin kızılık soyadına kadar buldum da elime ne geçti? çünkü onunla ilgili yeni yeni şeyler öğrendikçe canım daha çok yanıyor fakat buna rağmen neden son hız stalklamaya devam ediyorum bende bilmiyorum

bi insana çok çabuk bağlaniyorum. bugun tanissak ertesi gün evlenmek istiyorum sonra da kimse bana değer vermiyor diye üzülüyorum

haksız olduğumu bile bile kendimi savunur sonra karşımdakine haklı olduğumu inandırıp özür diletirim. aynı zamanda en sevdiğim özelliğimdir.

biraz fazla safım ve bu saflığımın sonradan kullanıldığını öğrendiğimde yaptığım iyiliklere yazık olmasına çok üzülüyorum.

sinirlenince gözlerimin dolması bu beni güçsüz ve korkmuşum gibi gösteriyor ve bundan nefret ediyorum

biri biraz ilgi göstersin hemen bağlanıyorum böyle şaçmalık yok ya

tanıdığım tanımadığım herkesin derdine koşayım derken dönüp kendime bakmayı unutuyorum. pansuman yaparken kendimde açılan yaraları iyileştirmeyi unutuyorum. insan önce kendine değer vermeli azizim. yoksa başkaları için çırpınmanın onlara bile faydası olmaz.

kendimi birine fazla kaptırıyorum. ayrılalım diyen ben oluyorum ama en acı çeken de ben oluyorum. kendime gerçekleri söylüyorum ama uygulama sıfır

aşırı egoist bir insan olmam. haksız olduğum durumda bile özür dilemem genellikle ve bu yüzden çok değer verdiğim insanları kaybettim.

sevdiğim insanlara karşı aşırı anaç olmam. acayip bir koruma içgüdüsü bastırıyor, sahiplenme hissi

ağlayamamak . kolay kolay sinirlenmemek. kolay sinirlenmememin sebebi de her şeyi iyiye yormam , hareketlerin , sözlerin altında yatan gerçekleri görmeye uğraşmamam sanırım

günlük hayatta çok soğuk biriyim. içimde o soğukluk olmasa bile onu yansıtıyorum. adım duygusuza çıktı.

açık sözlüyüm ve her kırıldığımda kırmaya programlıyım.

erkekleri kendime aşık edememek

karşımdaki kişinin saf (salak) olduğunu anladığım anda soğuyorum. muhabbet falan da kurasım gelmiyor. nefret ediyorum bu huyumdan ki ilk dakikadan belli ediyorlar kendilerini.

roveşata vurduktan sonra havada süzülüp iki ayağımın üstüne düşemiyorum.

size saçma gelebilir ama ben ağlayamıyorum. bildiğiniz ağlayamıyorum ya. en son mart ayında mı ne ağladım. ondan önce de bir yıla yakın ağlamamıştım. ya her gün de ağlayayım demiyorum tabi ki. ama işte en azından iki ayda bir oturup ağlasam rahatlarım herhalde ya. i̇yice vicdansız olmaktan korkuyorum

dışardan aşırı umursamaz güzüküp içimde her gün ipi boyna geçiriyor oluşum. hayır madem seni üzüyorlar bağır çağır ,trip at en kötüsü. kadınsın sen trip bari at diyorum kendime ama icraata gelince tık yok. sen akıllanmazsın kızım

affediyorum ulan her seferinde affediyorum

insanlara hayır demekte çok zorlanıyorum. bir gün biriyle yanlışlıkla evlenmesem bari

işık hızıyla sinirleniyorum

mesela bi olay oluyo zamanında üzülmüyorum ona, umursamıyorum. sonra zaman geçiyo ve ben onun acısını öylesine hissediyorum ki hatta peşinden getirdiklerinin içinde de boğuluyorum. boğulurken konuşamazsınız ya hah durum böyle..

ne dengesiz bir herifim lan ben bir dakikam diğerini tutmuyor keşke çoklu kişilik bozukluğum olsaydı da yaptığım bütün mallıkları diğer kişiliğimin üzerine atsaydım

k a r a r s i z l i k kararsızlıktan da, kararsız insandan da, dolayısıyla kendimden de nefret ediyorum.

hemen kuşkulanırım hemen sinirlenirim hemen kendime kızarım hemen soğurum .

her şeye sinir olup takıntı haline getirebiliyorum birine kolay kolay alışamıyorum her ortama giremiyorum çok az sevdiğim insan var ve sevmediğim insanların yanında istemsizce ağzımı açmıyorum birine biraz gıcık olduysam her hareketi batıyor hayırlı akşamlar dilerim

hayatta bitmez dediğim bitti. hayatta gitmez dediğim gitti. hayatta yapmaz dediğim yaptı. hayatta olmaz dediğim oldu. nereye varacak bu saflık. her defasında inanmaktan vazgeçmedim. sonuç hep hüsran. ne zaman akıllanacam ben...

(#2094216) hala aynı fikirdeyim. yaptığım şey iyi mi kötü mü orası tartışılır ama ben hoşlaşmıyorum.

sinirlendiğim zaman ağlayıp, dudaklarımı ısırarak kanatmak. sinirlenince gözüm dönüyor.

metabolizma hızım

bazen tersime geliyorsunuz, çok pis çarpıyorum, acımıyorum yani duvardan duvara. ha ben mi? sağ aşağı doğru bakın canlarım.

unutamıyorum hiçbir şeyi. iyiyi,kötüyü,kırgınlıklarımı, kırdıklarımı,sevdiklerimi,bırakıp gittiklerimi, gidenleri unutamıyorum.

bazen düşüncelerim çelişiyor hangisi doğru derken yeni seçenekler falan çıkıyor.

hangi birini saysam diye düşünüyorum şuan.

param yok diyemiyorum ya borç verdiğim ama geri vermeyen insan bidaha borç istiyo bidaha veriyorum yine geri vermiyo. ulan ne salağım he püh bana

fazla düşünüyor olmak

şu sıralar unutkanlık. bu durum baya özellik haline geldi bende. bir de uyku yani

aşırı takıntılı olmam..

fazla detaycıyım..

çabuk yumuşuyorum. bazen katılık iyidir.

insanlara ederinden fazla deger vermek

çok düşünmem ve uyuyamamak.