sözlük yazarlarının hissettikleri

Hissetmiyorum sorun da bu zaten

Dilinde kurumuş tüm cümleleri küçük dilini kullanarak kuklalar haline getiriyorsun. Sarkıtıyorsun iplerini fakat öfkeden kusuyorsun, dişlerine çarpa çarpa; tükürükler saça saça sonlandırdığın bir şarkının melodisinde kayboluyorsun. Dilinin ucunda hissettiğin o acı tar bir sonun başlangıcını tekrar yazıyorsun. Bestelediğin bir olayında hayatının, o acının sana kendini kendine getirmesiyle buluyorsun. Boğazından bir çığlık, her şeye son vermek istercesine… …tüm bu gamı değiştirmek istercesine bir çaba. Bir ilham perisi bekleyerek yanılıyorsun aslında, tüm çaban bu gamsızlığına. Bir diziye göre sıralamadığın her yaşanmışlık, hayatın teorilerinin kurallarından yoksun bir şekilde daha küçük parçalara ayrılırken heceleri birbiriyle alakasız hallerinde sayıklıyorsun. Parçalarcasına ufalıyordu en ufak noktalar bile, havaya kanla karışıyordu. Sayıkladığın her harf, göğsüne oturan öküzün katlinin kanı; bu yetmiyor. Boğazında hissettiğin yavan bir balgam, bir ceset kokusunu yaydığın nazal boşluğunun verdiği haz, sana ilham perini öldürmüşsün gibi hissettiriyor. Bir hayvanı suçluyorsun; yaşam alanı göğsünün en orta yerindeyken kalbine zaman zaman çöken bir hayvan. Boynuzlarıyla dürtülerini dürtersen kalbinin derinliklerinde, beynin yardıma yetişmiyor yine ve yine… …ve yine kalbinin dün odacıkları kilitliyor kendini, kapanmak istiyor; kaybolmak. Bıçakladığın yerden, bıçağı sökmemen gerekir hemen. O boynuzlardan midene akan birkaç kan damlası, kalbinin dışarıya tüm kapakçık ve kulakçıklarından sızarken karın boşluğuna bir sanrı yaşıyorsun fakat o sanrıda ölüyorsun. Ancak dışarıya akıyor, kalbinin kan revan içinde kaldığının farkına varamıyorsun. Kapanan bir yara, ne kadar buz tutar bilmiyorsun çünkü birkaç zaman sonra donarken acıyı hissetmemeye başlıyorsun! İçindeki sıcaklık ise bir türlü dur- Dinmiyor kanaması fakat iç kanama geçirmiyorsun! Harflere ayrılıyor hepsi, ritimsizce parmaklarını gezdirdiğim gitarımsı bir bedende dolanır gibi. Gırtlağın kazınıyor da bulanan midenin kalıntıları, çıkaramıyorsun bir türlü kalbine saplanan boynuzları; şeytanın bacağını kırar gibi kıramıyorsun o toynakları. Nallarını dikdikçe dikiyor sanki damağına, o kadar yukarıya. Ama bir türlü göremiyorsun o öküzü, bağlayamıyorsun bir yerlere. Durduramıyorsun kanamayı, dindiremiyorsun acını.

Boşluk

o kadar b*ktan hissediyorum ki ama ne hissettiğimi sorsalar hiçbirini tarif edemem böyle bir yaşam istemiyorum sadece bunu hissediyorum

sudan çıkmış balık gibi hissediyor

2024 yüzümü fazla güldürüyorsun gibi işkillendim doğrusu inş arkamdan gülmüyosundur

Hissedemiyorum. Ne sevgi ne mutluluk ne hüzün ne de özlem. Öylece duruyorum, yürüyorum, uyuyorum ama asla hissetmiyorum.

ben artık cidden kime nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. engellemem gereken durumlar var ve ben hâla sabır çekiyorum.

yürüyemediğim halde uzun zaman sonra yarın kendim için dışarı çıkacağım. çok tuhaf hissediyorum. içimde sonsuz bir "ne olacak acaba gidecek miyim" baskısı. yürüyemesem de. zorla da olsa. yarını yaşamak istiyorum. bu hayattan hiç zevk alamıyorum artık

Belirsizlik. Her an her şey olabilir. Ya bazı şeyler rayına girecek ve ben yeni ve istediğim bir hayata başlayacağım ya da bir iki şey rayından çıkacak ve ben çok uzun sürecek bir belirsizlikle mücadele etmeye çalışacağım. İkincisine takatim yok ama gerçekçi olursam birincisi için de yeterli çabam yok.

Büyük hissediyorum

Bıdı Bıdı Yapma Kral! Kalıbının Adamı Ol, kedi fotosu at

Uyu. Saat geç oluyor. Geç olmasının bir önemi yok. Var; büyüme hormonu….. Sonsuza uğurlanan eksiltili cümleler beynimden ruhuma bir kara delik aracılığı ile beş noktayla kayboluyordu geceye. Ruhum geceden daha karanlık, bedenim aydınlık. Yine de zihnimin ışığı yetmiyordu; beş nokta her zaman beş noktaydı. Eksiği tamamlanırdı; kafanızda bir ampul yanardı fakat fazlası o ampulu yakardı. Sus! Sekiz saat uyuyacağım. Belki de yedi buçuk, alt sınır altıydı. Rusça… …çeviri yaptın mı yeterince? Elbette, neden biliyor musun? Çünkü zorundasın. Şunu ezberle şimdi. Unuttum. Saat geç oldu. Hiçbir şey okumak istemiyorum. Kitap… …kitap okumalıydım. Daha fazla çalışmalıydım. Çünkü yüksek not almalıyım. Hayır hayır, yalnızca kitap. Soğuk. Soğuğu hissediyor musun? Karlı hava. Kasvetli ve güzel. Kalbin de kasvetli ama bir sıfır geride kalıyor. Kalbin hariç her şeyin güzel zaten. Olması gereken de bu değil mi? Yetmiyor mu? Yalnızca kalbin güzel olsa hepsine bedeldi şimdi. Hepsine bedeldi fakat daha güzel, zeki; güçlü olmaktan değerli değil. Tıpkı senin gibi. Seni güzel yapan da bu zaten; ruhunun gözlerine yansıyan değersizliği insanlara onların ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyor. Egolarıyla beni yenemiyorlar ama; iç ego… …Freud? Freud pek çok konuda yanılıyor, diyorlar. Kim kurtaracak şimdi seni? Hangi bilim?! Kurtulmak isteyen kim ki? Şu geceye gömülsem; şiddetle… …o zaman kurtulursun ama. Bu seni uysallaştırıyor çünkü. Ama merak etme, bir gün hak ettiğini alacaksın. Söke söke aldığın tüm o haklar, elinden sanki onları hiç elde etmemişsin gibi alınacak. Yaşama hakkını nasıl elde ettiğini hatırla. Oysa ne kadar doğal bir hak. Öyle yapay bir hak olacak ki birinin ellerinde doğmaya mahkum olacaksın. Bir kafeste hapis hayatı yaşayacaksın; bir kalpte boğulacaksın. Alcatraz? Alcatraz. En canlısından. Ağlayan birinin gözyaşlarıyla dolu kalbinde boğulacaksın. Tüm hesaplar senden görülecek fakat bir ederin olmayacak. Parayla bile satın alınamayacaksın, o kadar yoksun sen. O kadar hiç. Ama o kadar her şey, bir ölünün sahip olduğu her şeye sahip olacaksın. Gördüğün son şey, her şeyin olacak. Ve dirildiğinde, mahşerde kimse seni aramayacak. Tanrı bile hesabını sormayacak. Çünkü sürtüklerin satın alındığı paralar bile yanar cehennemde. Fakat senin kemiklerin bile geri dönüşümsüz Araf topraklarında doğaya uyum sağlayamayacak. Alışkınım. Zaten hiçbir yere uyum sağlamam ben. Ama o defa sağlayamamış olacaksın. Tıpkı şimdi uyuyamadığın gibi.

Adam oldum sanırım. Aynı masada oturuyorum, aynı birayı içiyorum bu masaya oturduğum dostum yok. Bir tek ben varım ama masam çok kalabalık, anlatsam inanmazsınız. Unutmadan ekliyim bir ses kaydı var bir de zihnimi dolduran o tanıdık ses. Keşke gönlümden söküp de atabilsem o sesi.

Yürüyen merdiven yürümezken inmek/çıkmak cin işkencesi gibi la Edit : çin yazacaktım cin yazmış klavye böyle de yakıştı kalsın

Ne yapacağını bilememek… Aslında biliyo gibiyim de neyseee. Hissettiklerimi bi başkasından duysam salak olma gerçekten bunu kendine nasıl yapıyosun diyeceğim şeyleri kendim yaşıyorum.Hayatıma devam etmek istiyorum eski günlerime kafamın içinde kurtların dönmediği günlere.Düşünmemek istiyorum. Herkesten aynı şeyi duyuyorum yapma bunu kendine.Sanki ben acı çekmeye bayılıyomuşum gibi.Sanki ben bunları yaşamak istiyomuşum gibi. Saçmaa çok saçmaaa

Kayboşmuşluk yaklaşık 3 yıllık evliliğim eşimin beni sevmediğini söylemesiyle son buluyor ben bidaha nasıl severim kimin sevgisine inanırım bunca şeyden sonra bilmiyorum ama çok inanmış çok sevmiştim onu

sik gibi hissediyorum bok gibi yarrak gibi am gibi hissediyorum aptal gibi salak gibi beyinsiz gibi ezik gibi hissediyorum yok gibi gerek yokmuş gibi fazlalık gibi boşunaymış gibi hissediyorum

Berbat hissediyorum. O berbat kelimesi yerine türevleri de yazılabilir. En hafif tabiriyle berbat.

Aşure gibi. Ama şekeri olmayan.

inanmak için kendimle çok savaştım ama aklım bir türlü almadı, o "acaba?" sorusuna bir türlü mantıklı bir cevap bulamadım. şimdi kafamda bir acaba sorusu daha var. acaba haksızlık mı yaptım? bu daha ağırmış halbuki. bunu düşünürken de zihnimde sesin çınlıyor.

Kendimi belirsizliğin içinde hissediyorum ve bu duygu göğüs kafesimde her geçen gün büyüyor

Çok kötü hissediyorum. Fazlasıyla moralim bozuk ve canım sıkkın. Bu sabah 9 da 2 tane finalim vardı artık yoklar. Telefon kendini kapatmış alarm olmadığı için kaçırdım iki finali de. Cumartesi günü sabaha final koymakta ayrı bi götlüktür. Öyle yani hiç iyi değilim..

dört tarafım savaş içindeymiş ve her cephesinden kaybetmiş gibi hissediyorum. dip dediğim mevzuya alışıktım fakat bu sefer olmadı gibi.

Omuzlarım ağrıyor, sırtım ağrıyor, acaba yarın nerem ağrıyacak.

Cok zor gecirdigim bir gunun ardindan eve geldigim zaman beni karsilayan bir ufaklik var ve sanirim bana fazla bagli (: İste o ufaklik gorsel kapidan girer girmez, miyavlamaya basliyor evet benimle konusuyor (: hatta beni takip et dermiscesine odama dogru ilerliyor, yururken arkasina bakiyor geliyor muyum diye... Ben uzanmaya baslayinca ise ya gobegime yatiyor ya da yanima ve hemen gozleri kisiliyor uykuya daliyor (: Bu beni huzurlu ve mutlu hissettiriyor. Sahiden psikolojime cok iyi geliyor.

İçimde adını koyamadığım huzursuz bi his var. Nedir hala anlamadım. Canımı çok sıkıyor. Yarın uçuşum var belki de ondandır ama bilemiyorum işte. Öküz gibi oturdu göğsüme resmen. Nasıl kurtulacağım bu histen hiç bilmiyorum.

Hasretten ölücem az kaldı.

milyonda bir olasılıklı bi olay oldu, sevinemiyorum da üzülemiyorum da

Kötü ve işe yaramaz hissediyorum. Yarın halletmem gereken bir işim vardı, fakat bu beni ilgilendirdiği için kimseyi yanımda sürüklemek istemiyordum. Ama dünden beri tek başıma dışarı çıkacağımı düşündükçe mide bulantısı, kusma isteği, el ayak uyuşması gibi şeyler oluyor. Ve sonunda tek başıma yapamıycam diye ağlayıp yine yanıma birilerini çağırmak zorunda kaldım. Bıktım artık bu durumdan, insanı çok yoruyor. Gerçekten tam olarak işe yaramaz gibi hissediyorum.

Mutlu, huzurlu (maşallah tü tü) Yarın için yemeğimi yaptım Dünden kalan yemeği ziyan etmedim(en çok buna sevindim) Projemi bitirdim Dersime çalıştım Şimdi de oturdum film izliyorum, mis missss

Bu akşam yine gereksiz şeylere kafamı çok fazla taktım. Kendime önemli kararlar almıştım insanların değerimi belirlemesine izin vermeyeceğim, her şeye üzülmeyeceğim ,akışa bırakacağım diye. Ancak bi türlü başaramıyorum. Yöntemler belli ben uygulayamıyorum. Bu gece hırslı hissediyorum. Bu hedeflerime ulaşacağım sonunda. Bakalım 1 sene sonra ne durumdayım not düşeceğim unutmazsam.

Aynı anda olumlu ve olumsuz birden fazla duyguyu hissettiğiniz oldu mu hiç? Duygularınızın birbirine karıştığı anlardan bahsediyorum. Hani tam olarak ne hissettiğinize karar veremediğiniz, hangi duygunuzun daha baskın olduğunu anlayamadığınız anlardan. İşte tam olarak böyle bir psikoloji içerisinde, ne hissettiğini tam olarak bilemez bir haldeyim. Mutlu muyum, mutsuz muyum, kırgın mıyım, kızgın mıyım, öfkeli miyim, sakin miyim, düşünceli miyim, takmaz bir halde miyim bilmiyorum. Sanırım benim beyin ve kalp arası arap saçına döndü. Ne hissettiğimi tam olarak bilemiyorum...

Lambada titreyen alev.

Her yönden darbe yemiş gibi hissediyorum. Az önce arkadaşlarıma yazarken farkettim evet tam olarak böyle her yönden darbe yemiş; sağlık, aile, iş, ilişkiler hiçbiri yolunda gitmiyor. Zaten geriye başka ne kaldı ki… Öyle güçsüz, öyle işe yaramaz, öyle sevilmemiş hissediyorum işte.

uğruna hayatımı adadığım şeyden vazgeçtiğim, her şeyi sırtıma yük ettiğim ailem için bir yükmüşüm gibi hissetirildi bugün. istifa edeli henüz 1 buçuk ay oldu ve böyle hissedeceğimi hiç düşünmemiştim. bazı şeyleri anlatmak zormuş. içim acıyormuş gibi hissediyorum. toplanmıyor hiçbir şey.

fanusun içinde sıkışmış

Üzgün hissediyorum ve biraz da çaresiz ama geçcek

Bir konuda gırtlağıma kadar dolmuş hissediyorum. Ben sözcüklerin gücüne gerçekten fazlasıyla inanan bir insanım ve bu yüzden konuşurken sözcüklerimi özenle seçmeye çalışırım. Çünkü söz ağızdan çıkana kadar sizin esiriniz olur ama ağızdan çıktıktan sonra siz onun esiri olursunuz. Bu yüzden özellikle geri dönüşü olmayan sözleri söylelemek için özel çaba sarf ederim. Örneğin; asla sözcüğü gibi. Lanet olası gururum ve inadım yüzünden geri dönüşü olmayan bir sözcük kullandığımda asla geri dönmem. Bende ağızdan laf bir kere çıkar. Bu sebeple bu sözcüğü kullanmadan önce defalarca düşünürüm. Şimdi ise bu sözcük bir konuda kullanılmak üzere tam olarak boğazımda düğümlendi. Kullanmak istemiyorum ama sanki kullanmak zorundaymışım gibi hissediyorum. Bana bunu yaptırmayın işte yahu, beni bu sözcüğü kullanacak duruma getirmeyin lütfen...

Kocamannnnn evrende; o kadar küçük o kadar yalnız ve o kadar çaresiz hissediyorum ki..

harabe bir ev gibiyim,her yerim kırık dökük ama bir şekilde hala ayakta kalmaya çalışıyorum.

Ayyyy ne gündü be, karmakarışık hissediyor

tez vakitte ecelimle ölmek istiyorum.

Bu aq’un derslerinden dolayı bitmiş tükenmiş hissediyorum. Aç karna çalışmak bir tür Çin işkencesi zaten . Karar aldım şu an itibariyle , sabah 8 e kadar bi şekilde ayaktayım sonra vurucam kafayı yatıcam . Kalkınca da biraz çalışacağım zaten iftara az kalmış olur . Ama bu içine ettiğim uyku düzenimi Ramazan bitince bakalım nasıl toparlicam . Saygılar ve sevgiler ..

askım güncelleme; (#4665568) değişen bi şey yok.

Terk edilmiş ve yalnız hissediyorum... Özellikle gece yatağa yattığımda kimsenin beni merak edip etmediğini düşünüyorum sonra herkesin kendi hayat koşturmacası içinde olduğu aklıma geliyor, bir gün mutlaka benim de merak edileceğimi kendime hatırlatarak ve umarak uykuya dalıyorum...