sözlük yazarlarının şiirleri

entryler girilir soranlar olur unutmadım belki de benim

bilemem bilemem usulca yaklasip sözlüge bakmadan entry giremem

aslında yazdıklarımı paylaşmayı sevmem ama ders arasında gelen ilhamla "aysel git başımdan" şiiri üzerine naçizane şiirimdir. amatörce karaladık bir şeyler, buyrun. (bkz: anonim olmanın verdiği karşı konulmaz rahatlık) ←→ "güneşi kucaklayıp sana getirdim. yardım et tutamıyorum. yoruldum. belki biraz da yandım. ama sana yandığım kadar değil. asla değil. kokla bak. gökyüzü kokuyorum biraz da yıldız belki üstüm başım güneş tozu içinde merak etme temizlenirim şimdi. hani hep karanlığım derdin ya gel şu güneşi asalım karanlığına saçılsın ışığı ruhuna hani hep çirkinim derdin ya gel ruhlarımızı değişelim bir de benden bak kendine sen ah nasıl da güzelsin bir bilsen! üşümüş parmaklarınla sigaraya bulanmış dokun dudaklarıma korkma. durma sarıl ruhuma dağılmış saçlarınla nefes nefese kalmış duyguların dokun yaralarıma, korkma dedim ya! avuçlarında bir yolculuk var, görüyor musun? tam yaşam çizginin üzerinden dudaklarıma bir rota çizen. öpmezsem şayet ben melekler beni ayıplar anlıyor musun?"

ah eva daha küçüksün satır başlarında gömülmeyi bekleyen çocuksun bu benim gece gündüz romanlarımı yakmamdaki mutlak kusuru kolaylaştırır bu benim gönlümü devrikleştirir ah eva yüzüp gelsem ve ceketini tutsam ve dahi kalbini tutsam kaybolursun ellerim kirlenir ve eve dönsem annem bile yıkamaz bu elleri ihtimalen yakar ellerim gözlerime depresyon belirtileri taşır gülme beni boğmana gerek yok ve tabiki kum ölçekli günlerde gezmez salon cambazı ve tabiki birçok litaretüre geçen kanı doğrudur sen pi'den büyük elbette göllerden küçüksün yaşayasın bu eller hiçbir göle yaraşmaz çünkü yaşayasın ben jung'ı doğuramam mümkün. daha öncede duydum belki bir kez de görürüm görmek şark gibi garba da gerektir alçaklar sevilenlerin gözleriyle öldürülemez. i̇şte bu yüzden bir kara bekledim şikest meyi de kalp hasbinallah. bir siyah sevdim muannit gökçesinde bikes eyvallah. bekledim bu yüzden bana böyle bakarsan hoş olurum. bakışların aksi sedadan anlar ben anlarım böyle böyle tanımsızlaşırım ama ne olursa olsun iyi icraat seni sevmek ve kuntlaşarak piçleşmek ah canım lütfen radıyallahuanh belletir bunları gizlemek. gizlice kaçar gibiler ki yüksek mertebeleştirir tanımsızlığı kaçarken yürümek. tanrım tamam benim bağcıklarım don fakat yol dümbelek tamam hidrojen lazım fakat diyalektiği öpmek gerek terledim al tut. kasıklarım apse yaptı bak gör al sen yap al sen ol denilecekse diyeyim kat'a ve hatta mutlaka diyeyim gibi bilinsin muhsin ben aldım tüfeği ertan'ın elleri de ıslak benim mi daha steril olmadı aşk henüz sentetik boşaldım

penceresinin önünde çiçek olmayan kadınları sevemedim, sarılıp ağlayamadığım gün batımlarını da, uçurum kenarında manzaraya doyamadım hiç, hep dibini aradım boşlukların, hep bir uçurum gördüm içimde, hep bir uçuruma çıktı mısralarım, noktalama işaretlerini, harflere engel olsun diye bıraktım, mısra sonlarına, bazılarını da ayağım takılır, kazara düşerim diye koydum, düşmedim hiç, aşağıya da bakmadım, duvarlara da fısıldamadım, deli de değilim ayrıca, aklım başa çıkamıyor acılarımla, i̇çim yer vermiyor mutluluklara, seni de unutamadım, kokunla dolu bir boşluğu bana sığınak diye bıraktın, ne çıkabiliyorum, ne düşebiliyorum, annem bazı şeyleri üzülmeyeyim diye öğretmemiş galiba, mesela, i̇nsan yanarken de boğulabiliyormuş.

size kendi yazdığım şiirden iki dörtlük paylaşıyorum: şimdi bir hastane odasında radyo olmak isterdim kanserli bir kız çocuğunun baş ucunda ona şarkılar söylemeyi şimdi sevgiliye verilen bir papatya olmak isterdim ölmüş olsam bile birilerine sevildiğini hissettirmeyi..

bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu. hep böyle mi bu? bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer.'.. kafatasımın içini, bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım, ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden! paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben. oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına niye kimselerizin vermez yollarıma kuş konmasına? "öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" bir çocuk demiş.

çalınan şair gösterisi hayat şahsından izinli- teamülen ağlayamadığımız bu kendine hak suça o zamanlar yaş haddine takıldık belli ki... zafer'im sin; hani hep ilticasız kurulan devrikler gibi kendinden güdümlü ekin'im mim; nilgün marmara dehlizinden atı taysız acısı soysuz o asla yaşlanamayacak werther'in yolundan gidimli! karabay'ım kem; bırakmayacaktık ellerimizi ellerimiz ki o mağrur soğuğa fena halde mukavemetsiz fena halde mağlup ılımlı. ah! anlatmayacaktım o şehirde kimseye bir şey davamın divanesi olmayacaktım ölümü şiire taşımayacaktım i̇şte müntehirli cümlelerde adının geçtiği hoşnutsuz örnek i̇şte buram buram ehliyetsiz dil pare pare yüreğimize tesir ah öyle ölünmez ki karşıdan karşıya geçermiş gibi gördüm, renk bulamıştın yazıya. yazıya ve henüz o zamanlar topuzu kaçırılmamış kantara gördüm okudum ve tarttım i̇nsan sözüyle muhasebeye çekiliyordu madem madem her söz kendi denkliğinde sözle mukayese ediliyordu madem ki büyük sözler yorulgan galiplerin işiydi o zaman tevekkülsüz yangın bizim mütemadi recm senindir dedin ki: yolculuğa çıkmış şair için şiir hem limandır hem gemi öyleyse o gemiyi en son şair terk etmeli dedin ve gittin bundandır adın asla şaire çıkmaz senin olsa olsa hükmen zafer'e çıkar ancak ve ancak senin adın mutlak zafer'dir! zafer ekin karabay anısına. 2002 tarihinde eskişehirde hukuk bölümünde okutman iken, fakülte odasında intihar ederek yaşamını terk eden 27 yaşındaki bir şair ekin. onun da dediği gibi: "bir baskasinin mutsuzluğu pahasına mutlu olunan bu hayata daha ne kadar dayanabilirdim?"

sevi oturdum gecenin bir yarısı masa başına sadece seni düşlüyor ve yazıyorum hiçbir şey yok iken aklımda yanımdaki sigara dumanıyla beraber kül oluyorum kalbim gereğinden daha yavaş sanki i̇stiyor seni, gözlerini, tenini çektiğim her nefeste geliyorsun aklıma doluyor gözlerim, acıtıyor izlerin. nerede şimdi o kışın doğan yaz güneşi? naçiz bedenim kaybolmuş yokluğunda hazan gecesinin soğuk karanlığında lütfen dön, dönmezsen öleceğim.

ben sevgi nedir bilmezdim, nasıl bilmediğim bir seyi tattırdın bana ? ben umut nedir bilmezdim, nasıl umut etmeyi öğrettin bana? bilmezdim ben seni, nasıl tanıştırdın seni bana ? bende sen olmayı nasıl öğrettin bana ? bende ben değilde sen vardın sanki ben benliğimi kaybetmiştim. çocuk söylesene! benliğimi nasil aldın elimden ? ben ben olmayı becerememişken henüz, nasıl sen oldum çocuk ? anlat bana! nedir bunun sırrı ? anlat çocuk! öğret bana! amatörce yazılan bir şey fazla şey etmeyin yanii

sen hicbir seyi hakketmezken nasıl yaptım onca şeyi sana ben kendimden geçmisken nasıl yaptın bunu bana ? sen de ben bu kadar değersizken nasıl bende bu kadar ben oldu söylesene bana adalet bu mu ? senin adaletin bu mu? söylesene bana.. adamlık diyorduk dimi söylesene nerde o ? bana sen farklısın derdin benim sende ki farkım bu mu ? en ufak bir şeyde vazgeçicektin madem, neden sen olmama izin verdin ? ben bastan aşağı senken bi türlü sende ben olmayı beceremedim. ben de sen. sende ben olamamış bir ben. amatörgillerden favorim.

bak dalga geçeni ağır- haa. öhöm öhöm. burası senin krallığın ____________________ nefes almak zor hastane koridorlarında bir sessizlik hakim bir de sensizlik sterilize edilmiş yüreğimde senin yerin refakatçi koltuğu değil zaten! küf kokulu ciğerlerime inmelisin sen nefes almaktan yorulmuş soluk borumu doldurmalı nefesin kalbimin tek taraflı kapakçığına hapsetmek gerek seni şakaklarımın içine bastırmak omurlarımın her biri senin hayalinle örtüşmeli karın boşluğum yumuşak saçlarına hasret dizim sivri çenene ayaklarım ayaklarına öyle bir muhtaçlık ki bu bir yudum gözyaşın aksa yanaklarına nefesim tıkanır, zehrin birikir göz kapaklarıma panzehirin kirpiklerindir keskin uçları hançerlerin şiirlerim askerlerindir ve burası senin krallığın.

bir taş aktı bir yar aktı ak taşı aldım elime ak yara baktım, fırlattım. "ah" dedi ak yar. sonra göğüsleri büyüdü. sonra geldi yanıma beni öptü. sonra ben de soyundum sapık fikirlerimden ak yar da karşılıksız kalmadı o da soyundu sapık fikirlerinden. "bu saçmalığa son verelim" dedi ak yar "artık giyinelim ve terk edişelim." "son bir öpücük ver o zaman" dedim ona ak yar fikirlerini giyinmiş olacak ki beni öpmedi. ama beni kırmamak için dudaklarını verdi bana öpmem için. öpmedim. aldım, evimin bir köşesine fırlattım. ak taşı da ak yara verdim sebepsiz. ula şu an yazdım. hayal gücüme sokayım.

günaydın sevgilim, bugün yine seni aradı gözlerim ben ellerinin hayalini kurarken, sen ellere gittin. eller seni ellesin.

zamanında alpella rivaya şiir yazmıştım ,çikolata olana

ve sustu insan bir daha asla konuşmayacak gibi sustu asla gülmeyecek, asla sevmeyecek gibi öyle bir susuştu ki bu bütün ağaçlar duydu bu haykırışı. onlar da sükut etti bu haykırışın hatrına. bir tek insanoğlu duymadı bu haykırışı belki gördüler belki hissettiler fakat hiç biri bilemedi o suskunlukta yatan gürültüyü, kavgayı, sessizlik için yalvaran kalbi. hele... hele o sevilen hiç bilemedi belki de istemedi bıraktığı savaşın izlerini, o gürültünün içindeki haykırışları. ve sustu insan son susuşuydu bu konuşmaya başladığında artık ne konuşulacak kalmıştı ne susulacak ne de dinleyecek hepsi ama hepsi dinlenecekle birlikte çok uzaklara gitmişti. (...)

artık şiirler sana hercai menekşenin anlamı yok

yürüyorum. gözlerim parlıyor başımda bir ağrı senden uzakta olup sana sesleniyorum canım yanıyor ama yine de yürüyorum

sensiz geceleri şarkılara sığdırdım hep, her şarkıda elbet sen vardın, kiminin başında,kiminin sonunda,kimi de sendin zaten.. boş banklara kazıdım adını sessiz gecelerde, elimde durmazdı,dilimde, geceye anlattım seni,karanlığa yıldızlara haykırdım seni,dolunaya, sokak lambasına haykırdım,sana suskunluğumu, kaldırımlara betimledim sana vurgunluğumu, adının imkansız olduğunu sanan kaç çocuk var,bir bilsen…..

evet; tesadüf ve şans i̇nanmadığım bir streteji yoksa biz kadere kafa, tutabilirmiyiz..

ah eva daha küçüksün satır başlarında gömülmeyi bekleyen çocuksun bu benim gece gündüz romanlarımı yakmamdaki mutlak kusuru kolaylaştırır bu benim gönlümü devrikleştirir ah eva yüzüp gelsem ve ceketini tutsam ve dahi kalbini tutsam kaybolursun ellerim kirlenir ve eve dönsem annem bile yıkamaz bu elleri ihtimalen yakar ellerim gözlerime depresyon belirtileri taşır gülme beni boğmana gerek yok ve tabiki kum ölçekli günlerde gezmez salon cambazı ve tabiki birçok litaretüre geçen kanı doğrudur sen pi'den büyük elbette göllerden küçüksün yaşayasın bu eller hiçbir göle yaraşmaz çünkü yaşayasın ben jung'ı doğuramam mümkün. daha öncede duydum belki bir kez de görürüm görmek elbet ehli harabata da gerektir alçaklar sevilenlerin gözleriyle öldürülemez. i̇şte bu yüzden bir kara bekledim şikest meyi de kalp hasbinallah. bir siyah sevdim muannit gökçesinde bikes eyvallah. bekledim bu yüzden bana böyle bakarsan hoş olurum. bakışların aksi sedadan anlar ben anlarım böyle böyle tanımsızlaşırım ama ne olursa olsun iyi icraat seni sevmek ve kuntlaşarak piçleşmek ah canım lütfen radıyallahuanh belletir bunları gizlemek. gizlice kaçar gibiler ki yüksek mertebeleştirir tanımsızlığı kaçarken yürümek. tanrım tamam benim bağcıklarım don fakat yol dümbelek tamam hidrojen lazım fakat diyalektiği öpmek gerek terledim al tut. kasıklarım apse yaptı bak gör al sen yap al sen ol denilecekse diyeyim kat'a ve hatta mutlaka diyeyim gibi bilinsin muhsin ben aldım tüfeği ertan'ın elleri de ıslak benim mi daha steril olmadı aşk henüz sentetik boşaldım

tumblr hesabımı düşüresim geldi buraya.

basitçe sev beni öyle çok ayrıntı istemez düşünme mesela hep aklına gelmeyeyim çokça gözlerimi seyret ama kaybolma içinde gün gelip çekip gittiğinde iyiki tanımışım de sadece.

hiç kimseye benzmeyen silüetler çizmek, gözleri en az "afrikalı bir çocuğun midesi kadar boş" olan, saçları her genç kızın istediği uzunlukta olan, nefes almayan bir silüete ten vermek. çizerken ciğerlere dolan derin nefesi, sanki o silüetinmişçesine almak. ölüp giden ve geri dönmeyecek olan herkesi, önündeki çizime benzetip hüzünle anmak. başkasının yerine utanmak belki de, anneleri ağlatanların, babaları üzen kimselerin yerine. belki de çocuklarına sahip çıkmayan annelerin, belki de sokaklarına sahip çıkmayan devletin yerine!

"bir zaman olmak istiyorum mavi suların beyaz göklerde aktığı zaman bir zaman olup mavi göklerden sana akmak dokunmak sana, tenine kavuşmak kokunla dolup senle taşmak bir zaman istiyorum, senle olmak mavi su olsam bile bir zaman"

"ölümü düşündüm, beyaz sunturlu, süslü ölümü soğuk karanlık bir ürperti gibi aramızda gezen ölümü düşündüm seni düşündüm ölüm kokan gözlerini ölüm'e davetkar sözlerini. ölüme bakar gibi soğuk, karanlık süslü ölümü"

"yalan aşkı öldürürmüş yalan! aşk kaldı, ben öldüm!"

"biliyorum, bu gecenin sonunda kavuşmak var sana senin yeşil aydınlığına ama köşe başına toplanmış yalanlar sana giden yolları kapatmışlar biliyorum bu gecenin sonunda kavuşmak var sana yeşil aydınlığına"

"göz ya bu işte ne kadar yaş akıtsa o kadar guzel görüyor gökten doluyor sarı ışıklar hani saçların, yoklar?"

"i̇nsan istiyor bazen, keşke efsunlu güçlerim olsa durdursam zamanı gözlerinin en yeşilinde durdursam zamanı engin yeşil mutluluğunda"

"sen şimdi kim bilir kimin şiirindesin? kimin en güzel dizelerini süslüyorsun o ask balan gözlerinde yoksa bir ağlamakta mısın yağmurları kıskandıran? yoksa yok muyum aklında işte o zaman kopar küçük kıyamet"

Mevsimlerden kış. Çıkıyorum sokağa montumu alıp. Sessizliği bozuyor rüzgarın keskin uğultusu, Eğiyorum kafamı kapanıyorum çaresizce. Havanın soğuğu ve yalnızlığım, Onları da aldım yürüyorum ıssız sokaklarda. Bir gülen yüz görüyorum, Sevecen ve sıcak kanlı tavırla selamlayan Yüzümü güldürüyor tanımadığım bu kişinin hoş tavrı. Yalnızlığımdan kurtarıyor beni gördüğüm eski dostlarım. Sessizliği bozuyor arabanın içinde kornaya basan adam. Kendimi daha iyi hissedip devam ediyorum yürümeye. Dalıyorum bir ara, Bir caddeye geliyorum ve kar başlıyor, Havaya bakıyorum. Hipnotize oluyorum sanki kar tanelerinin düşüşüne, Lanet okuyorum içimden, Bu manzaranın böyle bir gürültüde ve kirlilikte olmasına. Uzaklaşıyorum; Kendimden, gürültüden,insanlardan Neden oluyor buna insanların sahteliği Kalpsizliği, karaktersizliği, kendini bilmezliği Sevecen ve iyimser tavrımı kaybediyorum Gökyüzündeki masumluğa bakıp Göğe yükselmek istiyorum. kaynak

"sen hep benim sevgilim olacaksın dedin, bu zor günlerde beni ayakta tutan bir bu sözlerin bir de alabildiğince yeşil gözlerin ama sendeliyorum yokluğunda yalpalıyorum yalnızlığında çünkü gözlerin yoklar yetiş"

"ölüyorum her sokak köşesinde, her gün batımında bir ölmek geliyor bana ve gitmek bilmiyorum ölüyorum her gün doğumunda martılarda bin bir çaba ama nafile ölüyorum bir kere çünkü sen yoksun"

"her gün biraz daha eksileceğim, her gün biraz daha azalacağım o telefonun başında umut sonum olacak ama ben zaten yaşamıyorum ki korkmamam bu yüzden ölümde"

"güneş ve ay ve yıldız zavallı bir yalnızız çünkü yoksun yanımda ve martılar eşlik ediyor yalnızlığıma eksik olmasın balıklarda eşlik ediyor yalnızlığıma ince, uzun ve sessiz çığlıklarıyla mutsuz bir yalnızlık bu dikdörtgen mutsuzluk ölüm yalnızlığı fırtınalı bir günde deniz fenerleri ne kadar yalnızsa o kadar yalnızım işte ve yine yolunu kaybetmiş denizciler ne kadar muhtaçsa o deniz fenerine o kadar muhtacım işte sana"

savaşlar yapılıyor, insanlar ölüyor dünya bunu izlemekle yetiniyor sırf egolarını tatmin etmek için; kanı bozuklar kan akıtıyor! geçen yıl bu tarihlerde yazdığım bir şiirin ilk dörtlüğü

"balıklar ibret alınası varlıklar suyun kıymetini bilmiyorlar peki ya yanındakiler senin kıymetini biliyorlar mı?"

"kelimeler sanki seni anlatmak için varlar onlar buradalar ama sen yoksun yokluğunuda ancak kelimeler anlatır ama yokluğunda ne yokluk ha acı bir tren düdüğü gibi kompartımandan yükselen duman gibi gidiyorsun ve yoksun ben burada çaresiz ve üzgün sen yoksun"

"bugün güzel bir şey olacak, çünkü yarın bu kadar umutlu olamam"

(#1641857) (#1979237)

ah bir nefesi uğruna değmez miydi vermeyi ruhunu bir şarapsız aşka ve gözlerine vazgeçmeye sarhoş etmeyen güzellerden

gözlerin hayata baktigim pencerelerim kalbin çıkmaya korktuğum kapım saçların kapatmaya kıyamadığım lambam ağzın dinlemeden uyayamadığım radyom kirpiklerin çekmeye cesaret edemediğim perdelerim vücudun sarılmaya doyamadigim yastığım yüzün izlemeye doyamadığım televizyonum sen benim evim gibiydin sevgili bütün eşyaları senle sever her parçandan bir eşya seçerdim şimdi sen gittin gittin ama giderken sadece kendini götürmedin seninle birlikte evimi de kaybettim seni unutmak kolaydı aslında dönüp eşyalara bakmak olmasa şimdi o eşyalar manasız, tükenmiş ve çaresiz kendilerine istemedikleri oranda kızgın ve hissiz bugüne dek olmadıkları kadar gereksiz sevilmeyi unutacak radde de önemsiz

fiyatı neyse söyleyin toplayak. osura osura yatma dalyarak! rahat uyuyor musun sen evinde? vicdanın rahat mı oturduğun yerde? en az iki tane geliyordu ne oldu? taa burdan koyam sana amınoğlu!! baş harfleri akrostiş

Akşamleyin üç geçiyor dokuzu Bu saatlerde gelen Ölünce sevemezsem seni korkusu Ölme korkusundan daha büyük Sen hiçbir şey bilmiyorsun Kanun hükmünde kararnamelerle Kokun çekiliyor eşyalarımdan Hatıran hatıramda asılı kalıyor Bilmeden idamına yürüyorsun

yazarsam şiir olur anlatırsam efsane

Abdal yürüdü yollarda viran Viran eyledi manasını agah-ı Süfyan Süfyan diledi Hikmet-i agah-ı rahman Ey abdal yürüdükçe oldun Agah-ı insan Yardım yalvardı rahmandan indi yağmur Küffar alem-i agah idi biraz da mahur Gel ey çeşm-i mahmur-ü gri Ne siyah kaldı ne beyaz, gri icra-ül hicran.

Şiir yazma yeteneğim yok, üzgünüm sevdiğim ama ne var biliyor musun? Şiir yazma yeteneğim olsaydı bile yazmazdım çünkü seni ve sana olan sevgimi icat edilmiş hiçbir kelimeyle anlatamazdım...