oğuz atay

oğuz atayı anlamayan dünya beni nasıl anlasın ?

hayatımın en yalnız ve en karanlık döneminde tanıştım oğuzcum atay ile. bütün kitaplarını alamamış olsam da okuduğum, adını dilimden düşürmediğim tek yazar oldu. benim için son onunsa ilk kitabı tutunamayanları okumaya başladığımda ne kadar da üzülmüştüm. bitmişti çünkü, veda ediyordum.. sonra bunun bir veda olmadığını anladım, çünkü artık her özlediğimde onun yanına geliyorum.. hikmet ile birlikte keşfettim iç dünyamı, yalnızlığımın sınırlarını ve sessizliğimin köşelerini. onunla birkaç yaş büyüdüm, değiştim ve öğrendim. hayatın ve kendimin farkına varmayı, gözlemlemeyi ve her şeyden öte hissetmeyi öğrendim. hikmet ile vedalaştığımda artık eskisi kadar yalnız hissetmiyordum kendimi. o benim ezberleyene kadar okuyacağım bir kitaptan ziyade 40 yıllık dostum gibi tanıyabilmek için oturup sohbet edeceğim bir insandı. hikmet tanıştığınızda unutamayacağınız türdendi zaten.. aşkı da yalnızlığı gibi derin olan hikmet.. sonra yüzyılın en afilli tutunamayanı turgutcum özben girdi hayatıma. bana kimseye sarılamadığım, hiçbir şeyi sevemediğim, vazgeçtiğim zamanları hatırlattı. sorgularken yaşamı ıskaladığım zamanları.. onu da sevdim ama bir hikmet olamazdı kimse.. ve şimdi de onun bize emanet ettiği ve daha ismini geçiremediğim bunca koca yürekli adamdan sonra oğuzcum atay.. hayatı boyunca tek derdi anlaşılabilmekti. yaşarken gerçekleşemedi hayali. kimse onu anlamadı. kimse onu istediği gibi sevemedi. o da kimse gibi olamadı. yalnızlaştı. sessizleşti. kendine döndü. kitaplarına ve karakterlerine sarıldı. yine olmadı, o boşluk hiç kapanmadı hayatında. bir şeyler eksikti. özlemini çektiği şey onu anlayabilecek bir insanın varlığıydı belki. hiçbir şey yüreğindeki ağrıyı geçirmeyince kafasının içinde yaşamaya başladı. sonra aradan yıllar geçti. 1977 yılının aralık ayında henüz 43 yaşındayken vedalaştı hatta vedalaşamadı hayatla. çünkü kırgındı ona.. anlaşılamadan öldü ama daha acısı hala onu anlamayan bazı insanların elinde çürüyor kitapları. hala onu yargılayan ve tanımayan insanların sitemlerine, eleştirilerine maruz kalıyor. yaşamadan bilemezsin oysa, yaşamadan anlayamazsın onu.. en büyük projesi "türkiye'nin ruhu" nu dökemeden kağıda, kayıp gitti ellerimizden. ellerimizden diyorum da keşke öyle olsaydı. keşke kafasının içi cam kırıklarıyla dolu, kalbi hayatından yorgun, anlaşılamamaktan ruhu yaslı olan bu adamı gerçekten tanıyabilmiş olsaydım. onu bıraktığı birkaç kitabından değil kendi ağzından dinleyebilseydim. çay içseydik mesela denize karşı bi' bankta.yada mektup arkadaşı olsaydık. selimcim işık gibi yazıları kalmış olsaydı bana. bugün ilk kez mezarını görmeseydim saçma sapan bi' fotoğrafta. görüp kederlenmeseydim. önümüzdeki sene bugün mezarını ziyaret edeceğime söz vermeseydim. keşke o şimdi hayatta olsaydı da biz onu ölümüyle anıyor olmasaydık.. hem oğuz atay ölmedi ki. fikirler ve insanlar onları düşünen son insan yok olmadıkça ölmez. o burada.. ruhta, kalpte ve fikirde..

beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi, boşuna mağaramdan çıkarma beni. alışkanlıklarımı, özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna

"bazılarımız şiirlere, şarkılara, filmlere, kitaplara tutunuyor. sanırım artık insan, tutunamıyor insana."

hayat felsefesi ve yazdıkları ile son derece başarılı. ama ne yazık ki eserlerini çoğu insan bir dizi sayesinde öğrendi. türkiye'nin kanayan yaralarından birisi popüler kültür

velhasıl yorulduk albayım

o da ben gibi geceleri delirenlerden. gecenin o kasvetini ve ağırlığını iliklerinde hissedenlerden. cümleye gel; "sana sığınıyorum, beni geceye teslim etme."

"iyi geçinmek, iki kişinin kusursuz olmasıyla değil, birbirlerinin kusurlarını hoş görmesiyle olur."

tutumamayanlar kitabını okudum. müthiş bi yazar

en sevdiğim kitabı (bkz: korkuyu beklerken)

"masum insanlara kötülük ediyorlar,gerçek olaylara karşı güvenimizi sarsıyorlar. inanarak dinlememizi güçleştiriyorlar.insan her sözü kuşkuyla karşılıyor artık.gerçekle düş birbirine karışıyor;yalanın nerde bittiğini anlamıyoruz.tutunacak bir dalımız kalmıyor.tutunamıyoruz"

"bazen kazanıyorduk,bazen kaybediyorduk ve sonunda her zaman kaybediyorduk."

"ilk yalanı söyledikten sonra bir daha konuşmamalı insan."

've ben, vazgeçip her şeyden; hayatlardan, bir gölge gibi çekiliyorum uzaklara.'

'kafam cam kırıklarıyla dolu doktor. bu nedenle beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor, anlıyor musun?'

'gel seninle bir daha ağlayalım; yaşanmışlara, yaşanmamışlara, bir de hiç yaşanamayacaklara.'

gei seninie bir daha ağiayaiım; yaşanmışiara, yaşanmamışiara, bir de hiç yaşanamayacakiara.

'tutunamanlar' gibi bir başyapıtı edebiyatımıza kazandıran yazardır. ne yazık ki diğer kitapları tutunamayanlar'ın gölgesinde kalmıştır. diğer kitapları da en az tutunamayanlar kadar özel ve değerlidir.

"sonra beni de dinlerler, diye çok dinledim."

"yalnız kalkmaktan korktukça yalnızlığım artıyor." (bkz:korkuyubeklerken)

"son bir şans daha verme, sevgine layık olmayana. merak etme; aşk yürek işidir ve yüreği olmayanın kalbi kırılmaz nasılsa."

"umursadığınız insan sizi hayal kırıklığına uğrattığında, insanları önemsemekten vazgeçip yalnızlığı seçiyorsunuz."

"ikimiz olduktan sonra, bütün bu hüzünler, sıcak bir yaklaşma için bahanedir.."

"ne bileyim işte, gitmek çözüm değil de, insan kaçmanın başka türlüsünü bilmiyor ki…"

fakat allah kahretsin albayım! insan anlatmak istiyor.

"beni anlamalısın. çünkü ben kitap değilim; çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz. yaşarken anlaşılmaya mecburum."

"çok şey vardı anlatılacak, o yüzden sustum. birini söylesem diğeri yarım kalacaktı. sen duydun mu sustuklarımı?"

"oyunlarınızı heyecanla seyreden saf bir izleyici gibiydim."

"sessiz olun. bu dünyada ne zaman bir umut ışığı bulsanız onu söndürmek isteyen birileri olur."

''oysa, sevgili bilge, aziz varlığımı artık ara sıra kaybettiğim oluyor. fakat yaralı aklım, henüz gidecek bir ülke bulamadığı için bana dönüyor şimdilik. biliyorum ki, bu akıl beni bütünüyle terkedinceye kadar gidip gelen aziz varlık masalına kimse inanmayacaktır. bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil, ölümleriyle ortaya koymak durumundadır. bu bir çeşit alın yazısıdır. bu alın yazısıda başkaları tarafından okunamazsa hem ölünür ve hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez; bu da bir alın yazısıdır ve en acıklı olanıdır. bir alın yazısı da ölümün anlamını bilerek, ona bu anlamı vermesini beceremeden ölmektir ki, bazı müelliflere göre bu durum daha acıklıdır.'' en büyük hazinemiz aklımızdır.

bu adam kitap yazarken ne yapıyordu amk tutnamayanlar'ı aldım 2 senedir tutunamadım kitaba

(bkz: tehlikeli oyunlar) "beklenen geç geliyor; geldiği sırada insan başka yerlerde oluyor."

"ne kadar çok insana içerliyorum bir bilseniz" diyen büyük adam. kendi ruh halime yakın bulduğum tek insan. ruh halini bu kadar net ifade edebilen gördüğüm tek insan.

"mutsuz sanıyorlar bizi olric. oysa biz mutsuz değiliz; onlar boş yere bu kadar mutlu."

"onu hemen unutmadım doğrusu. içimden bir ses biraz bekle diyordu. sonu iyi olacak."

beni anlamalısın çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum.

tapıyorum bu adama. *** "bazılarımız şiirlere, şarkılara, kitaplara tutunuyor. sanırım artık insan, tutunamıyor insana." *** hissettiği acıya ve yalnızlığa bak ya. hakkını helal etmese insanlığa, hiçbirimiz cennet falan göremeyiz.

mizahla hüznü buluşturan büyük deha. "gel seninle bir kez daha ağlayalım. yaşanmışlara, yaşanmamışlara, bir de hiç yaşanmayacaklara..."

"herkes birikmiş bizi seyrediyor. dağıiın!. kukia oynatmıyoruz burada. acı çekiyoruz." hiç şüphesiz.ülkemizin yetiştirdiği en iyi yazarlardan birisidir. allah rahmet eylesin..

"ölüm değil ise bizi ayıran, yazık olmuş.."

poyraz karayel sayesinde de olsa ülkemizde okunma sayısı artan yazardır. boşverin hiç okumamaktan iyidir.

"bazılarımız şiirlere, şarkılara, filmlere, kitaplara tutunuyor. sanırım artık insan, tutunamıyor insana.."

''elimde değil olric! ne efendimiz? elleri olric elleri..'' ah mavim, bir tutunabilseydim ellerine, hiç düşer miydim hayattan?

hep acele ederken herşeye geç kalan birine ait olabilecek sözler..

bugün yaşasaydı poyraz karayel adlı diziye sinirlenip intihar ederdi. özlüyorum seni mukavemet reis.

adamdır

kitaplarını okumayı düşündüğüm fakat sosyal medyada "albayım " ile biten binlerce cümlenin beni sıkmasından ötürü bir türlü cesaret edip okuyamadığım yazar. benim açımdan, sosyal medyanın değerini aşındırdığı bir sanatçı malesef.

hayata tutunmaya çalışıpta tutunamayanların hikayesini anlatan adam

oğuzcuğum atay..

kitaplarını herdaim baş ucumda bulundururum. severim güzeldir.