mezarlık

sevdiklerim arasında seçim yapmak zorunda bıraktığı için sevmiyorum mezarlıkları. kapısından çıkınca benimle gelemeyenleri özlüyorum, içinde kalacak olursam geride bırakacaklarımı. bilmiyorum belki de ölüme hazır değilim, bu yüzden her ziyaretimde gırtlağıma çöküp soluğumu kesen o uğursuz hüzün korkutuyor beni. bilmiyorum, sadece sevmiyorum mezarlıkları işte.. acizim, kulum, toprağım ya hani, o yüzden işte, itiraf edemiyorum. sevmiyorum, sevemiyorum.

para verip yer ayırtılması en saçma olan dünya malı.

ilginç bir rap şarkısıdır. 2002 yılında murat karabudak adlı biri karısının onu aldattığı sebebiyle önce karısını sonra kendisini öldürür. kadın kocasını vedat sanık adlı biriyle aldatmıştır. vedat karı koca öldükten sonra kafayı kırar ve sonrasında doğan çocuğuna ölümünden kendini sorumlu tuttuğu murat'ın adını koyar. 2007 yılında da çalıştığı mezarlıkta intihar eder. bora akkaş ve beta şöyle şarkılaştırmış.

kimi için huzur, kimi için korku, kimi çinde hüzün dolu yerdir. kimi çocuk, kimi genç, kimi yaşlıdır. kimi betondandir, kimi topraktan, kiminin üzerinde rengarenk çiçekler. ama tek buluşma noktası sessizliktir.

ölüden değil diriden korkulması gerektiğini öğütleyen yerlerdir

'sıra sanada gelecek' sözünün görsel hali (bkz: her nefis ölümü tadacaktır.)

evimizin hemen karşısında mezarlık var hergün 5 10 kişi gomuyorlar rahat bebekler yaşlılar gençler ağlayan analar babalar okunan selalar ciddi anlamda insanı uzuyor ve psikolojisini bozuyor.. göstermesin kimseye ölümü gençken allah

bi arkadaşım var sigara içmek için genelde mezarlığa giden, neden diye sormadım hiç sormak da sacmaydi zaten.

önce toprağa yatırırlar sizi yüzünüz kahveye döndürülür sonra üzerinize 5 tane ağır ve düz beton koyarlar sonra naylon yazarlar üzerine daha sonra 3-4 kürek cigara gibi elden ele döner iyice çiğneyerek doldururlar üzerinize (sanki canlanıp çıkacak amk ölü) daha sonra bir yasini şerif ardından evinizin önüne gelirler kıymalı veya kesikli pide dağıtılır pilav dağıtıldığı da olur içecek olarak ayran ikram edilir ve ölüyü gommenim verdiği mutlulukla herkes dağılır

gidip beni de alın artık diye bağırmak istiyorum

bugün gittim. şansıma hava güzeldi ve kimse yoktu uzun sure kaldım dedemin yanında. 4 sene olacak hala alışamadım yokluğuna. ben alışamadım ama evin diğer üyeleri onun yetine geçmeye fazla niyetli, çabaları o kadar gülünç ki anlatamam. yaptıkları seyler, daha önce hiç yapmadıkları için o kadar emanet duruyor ki üzerlerinde. başkasının yerine geçmeye çalışmaktan vazgeçip kendiniz olmayı deneseniz her şey çok güzel olabilir umarım bir gün denersiniz.

benim en sevmediğim yerlerdir. babam orada yatıyor. babamdan sonra baba yerine koyduğum insan da orada yatıyor. bu da koyuyor insana yani. baban bir taş mesela. düşünsene, kafayı yiyorsun.

en sevdiğim yerlerdir. (#972334)

arada duygusallığımın tavan yaptığı zamanlarda giderim kardeşimin mezarına. bir saat kadar kalırım. hıçkıra hıçkıra doya doya ağlarım sonra mezar taşını öpüp gözyaşlarımı elbisenin koluyla siler ellerimi cebime koyar saatlerce ıssız sokaklarda dolaşır cocuklugumu, birlikte yaptığımız yaramazlıkları, annemden yediğimiz dayakları düşünürüm.. mezarlıklar artık benim ağlama duvarım..

Mezarlıklar ölenlerin bir kez öldüğü sevenlerinin defalarca kez öldüğü yerdir.

Eskiden saçma belki ama korkardım yanından geçerken özellikle geceyse, ama içinde sevdiklerinin yatmaya başlamasıyla korkunun yerini hasret almaya başladı ve yine özellikle geceleri daha da artan bir hasret.

Önceden ağaçlık bir alandan ibaretti benim için hepsi, önceden...

Korkmam, korkanı da anlamam. Vaktinde huzur verirdi bana. Sonra en sevdiğim insanı orada bırakmak zorunda kaldık. Çocuk mezarları bana hep acı verirdi, biz de bir çocuk mezarı açtık. İçine çocukluğumu, neşemi, kalbimi, gözümdeki pırıltıyı ve aldığım nefesleri de koyduk. Eksikce bunca şey saydım ama ailemin her ferdi o mezara bıraktı yarısını. Sonra üstüne toprak attık. Canımız, umuyoruz ki huzurla orada. Biz burada, toprak üstünde yaşamaya çalışıyoruz yarım olarak. Mezar... mezarlık... Gitmeye gönlüm razı gelmez. Gidince de yanına kıvrılıp oracıkta ölesim gelir. Her gidişimde bu anı hayal ettim. Nadir gittim ama hep aynı düşünce. Zaten bir şey fark etmiyor ha toprağın altı ha toprağın üstü. Kalbim acıyor.

Söylediklerine göre babam oradaymış. Üç ay oldu bunu söyledikleri. Yer miyim ben bu numaraları? Gidecekmişim de görecekmişim. Benim babam çok iyiydi oğlum, mezarlıkta ne arasın? Mezarlığa gidip taşları görünce “Aa, bu da bilmem kimin bilmem nesi.” derken şimdi ise “Aa, bu da benim babam!” diyemem ki...

Geçenlerde babamla buluştuk. Şehrin sesinden uzak, sessiz bir yere gidelim dedim (büyükşehir olunca her yerde gürültü kirliliği oluyor) ve beni mezarlığa götürdü. Düşününce çok mantıklı hareket :p hem aile büyüklerini de ziyaret etmiş olduk

13-14 yaşımdayken mezar taşlarını ölü kişilerin sesleri ile okuduğumu düşünüyordum.

gidince tüm yüklerinden arınıp herkesin huzur bulacağını düşündüğüm yer.

eskiden çok korktuğum bi yerdi. duramazdım. dayanamazdım ordaki sessizliğe. son zamanlarda bana huzur veren tek yerler mezarlıklar oldu. fark ettim ki yaşayanlardan daha çok saygı duyuyorum ben ölülere. saatlerce dinleyebilirim onların sessiz hikayelerini. attığım her adıma dikkat ederim. o kadar çok eski mezarlar var ki kaybolmuşlar artık. bilmeden üzerine basıp da ruhunu incitmek istemiyorum. bu benim en çok dikkat ettiğim şey. yeni mezarlıklarda bu olmuyor da, eski mezarlıklarda maalesef oluyor. o kadar çok eski mezarlar oluyor ki, kaybolmuşlar. fark etmiyor insanlar. üzerinden basıp geçiyorlar. bugün en çok o kaybolan mezarlara baktım. bi yüzyıl sonra dünya hala dönmeye devam ederse eğer ben de onlar gibi kaybolacağım, benim de üzerimden basıp geçecek insanlar. hayat böyle bişi çünkü. bu kadar anlamsız ve bir bu kadar da anlamlı. en çok da yalnız kalmış mezarlar dokundu içime ama. herkes yalnızdır mezarında elbette fakat bazı mezarlar o kadar kimsesiz ki.