lise arkadaşlığı

abartılacak bir tarafını göremedim. görmek ister miydim? evet kesinlikle. içimde de bir ukdedir zaten bu mesele. azıcık ergenlik çılgınlıklarımı birlikte yaşasaydım birisiyle, ya da çılgınlık da da gözüm yok sadece aynı kafa yapısında olsaydık birileriyle olmaz mıydı ki yahu? yok yok, olmayınca olmuyormuş harbiden. (bkz: olmak ya da olmamak) da bize düşen hep olmamak olacaksa, bende böyle hayatın ızdırabını.... kendi kendime yetebilmek zorunda olmasam da olurdu ama.

Aradan 24 yıl geçmiş çoluk çocuğa karıştık hala görüşüyoruz. Menfaat yok, kuyu kazma yok. Darısı kızlarıma nasip olsun.

Hayatımın arkadaşlık zirvelerini yaşadım. İyi dostlarım oldu. Liseyi yurtta okumuş olmamdan da kaynaklı olabilir arkadaşlarımla o zamanki samimi ve eğlenceli dostluğumuz. Aşırı özlüyorum o yılları. Yurttan, okuldan kaçmaları. Hocalarımın egosuz samimiyetini. Gece yarılarına kadar yemekhanede tüm arkadaşlarımla beraber olduğum günleri. Tabii o saate kadar kalmak için nöbetçi hocaya yalvarıyorduk. 3 yıl geçti, dostlarla araya kimisine isteyerek, kimisine istemeden mesafeler koyduk. Yine de lise hayatımın damağımda bıraktığı tadı silmedi bu mesafeler.

Kuzenimle lise arkadaşımın arasını yapmıştım. Bu ayın 24’ünde düğünleri var hatta. Ama sevgili olduktan birkaç ay sonra kız benimle arasına mesafe koydu. Kavga ettiklerinde anlatırsa kuzenim olduğu için onun tarafını tutucağımı söyledi, beni hiç mi tanımadın dedim geçtim. Ama daha sonra asıl sebebin kıskançlık olduğunu öğrendim. Ona ne deyip geçebilirdim bilemedim açıkçası. Şimdi aynı ortama geldiğimizde klasik sohbet ediyoruz, araya soğukluk girdiği için başka konuşacak şey bulamıyoruz doğal olarak.

Çok uzun zamandır hiç iletişimimiz olmamıştı ama dün bir sebepten dolayı buluştuk birkaç kişi. Yanlarındayken onları çok özlemiş olduğumu ve samimi, çıkarsız arkadaşlıklar kurmuş olduğumuzu fark ettim. Umarım bundan sonra çok uzun aralar bırakmayız görüşmek için :(

birbirinizin su an oldugu kisi olmasinda karsilikli olarak oldukca buyuk bir payiniz lin oldugu arkadaslik tipi bana kalirsa, cok ozel ve guzeldir a2 turkce dersi aranir

Liseden yakın çok sevdiğim bir arkadaşım var. Bazen aylarca hiç konuşmuyoruz ama sonra yan yana gelince sanki dün muhabbet etmişim gibi konuşuruz. Sevgimize ve samimiyetimize inanıyoruz çünkü. Hatta çalıştığı yerde işim olunca tam bir hayırsız arkadaş gibi aylar sonra o iş için yazdığım bile oluyor. Bir kere geri çevirmedi. Oturup liseden konuşmaya bayılıyoruz aynı zamanda da iyi ki bitti diyoruz ergen kafasıyla manyaklasmadan bitirdik diye.

Çok seviyordum ama bu aralar keyfimi kaçırıyor

Sorumsuzca okulu astığımız günler geride kaldı. Her birimiz ayrı yollara saptık. O kalabalık arkadaş grubundan iki kişi kaldık şu koskoca şehirde. Biri Çanakkale'de ikisi Muğla'da, biri de daha uzak olamazdık derken ülke sınırlarını aştı. Birkaç tanesi çıktı hayatımdan. Hepsi okuyor. Bir ben mezun oldum. Ne garip, daha dört sene önce okulu astığım için azarlanırken bugün azarlayan taraf ben oluyorum. Büyüdük ya, büyüyeceğimi hiç düşünmezdim ama büyüdük. Hep beraberdik, her an beraberdik. Şimdi bir baktım hepimizin yolu değişmiş, hepimiz farklı hayatlar yaşıyoruz. Bir zamanlar birbirimizin hayatında mihenk taşıyken, yediğimiz yemeğin bile hesabını birbirimize verirken şimdi günlerimiz nasıl geçiyor çoğu zaman haberimiz dahi yok. Ne acı. Halbuki hep yanyana oluruz sanıyordum, hiç ayrı yerlerde yaşamayacak, hep en fazla on beş dakikalık mesafe olacak aramızda sanıyordum. Belki de sırf öyle istediğimden. Bilemiyorum. Gidenlerde çok sorun yok da kalan olmak çok can yakıyor. Giden gittiği yerle meşgul, bize kalan yine gidenlerin ardından anılarla dolu mekanları mesken edinmek. Her sokağında anılarımız var, bu şehri yaşanılır kılan, nefes alamadığımız zamanlarda oturup birbirimize nefes olduğumuz o parklar, sahil havası alalım diye gidip konuşmaya daldığımız için bir kere bile manzaraya bakmadığımız o kafe... Belki bir buçuk saat otobüs beklediğimiz o durak... Şimdilerde yalnızlıktan mıdır nedir, beş dakika beklemeye tahammülüm yok otobüsü. Hemen yürümeye başlıyorum. Sanki iki dakika beklesem o durakta onların hayali gelecekmiş gibi. Hepsine acı dolu bir tebessümle bakıyorum. Bir daha dönemeyeceğiz o günlere ve en kötüsü daha güzelleri olmayacak bu şehirde. Çünkü gidenlerden bazıları geri dönmeyecek. Keşke hiç ayrılmayacağımız bir dünya olabilseydi, seven kalplerin ayrılığı bilmediği, gelecek çok daha güzel olacağı için geçmişin asla özlenmeyeceği, bazı şeylerin değişmeyeceği bir dünya olabilseydi. Keşke.

Gerçek, kaliteli ve çıkarsız bir arkadaşlık şeklidir

30 kişiyi 4 yıl boyunca gelişim çağının en ortasında günde 8 saat aynı odaya tıkarsan ister istemez iyi arkadaşlıklar doğuyor.

Sülalemize kadar tanıyorduk birbirimizi. Hayatım sekillenirken ben kendimi tanırken neyi sevip neyi sevmediğimi kesfederken yanımda olan karekterimiz otururken birbirimize kattıklarımız samimi ortamlardı.

Hiç ayrılmayız,kopmayız derken o zamanların masumluğunu mu kaybettik bilmiyorum ama yıllardır görüşmüyoruz.

bizim lise arkadaşları ile aramızdaki bağ epey kuvvetli. hepimiz farklı şehirlerde üniversiteye gittik ama ilk fırsatta yine bir araya geldik. hatta o fırsatları biz oluşturduk. bugün de hep beraberdik, üstüne üstlük öğretmenimizle. beni -çok eski olmamakla beraber- lise yıllarıma götürdü bugün. ne olursa olsun o bağın kopmayacağını bugün bana bir daha öğretti. hepsi birbirinden kıymetli arkadaşlarımız ile bağımız umarım böyle daim kalır.

Nasıl bi arkadaşlık olduğunu lise bittikten sonra anladığın arkadaşlıktır. Genelde liseyle birlikte o ilişkiler de biter ama 1 2 tanesi kalır. Benim de 1 tane var zaten.

Lise bitince masadan eksilen dostlar.