kötülük

--- spoiler --- insanlar kötülük yaparlar; arzuları çok şiddetli olduğu için değil, vicdanları çok zayıf olduğu için. --- spoiler --- (bkz: john stuart mill)

''kötülüğün doğası böyle işte: dışarıda dünyanın cehâleti içinde beslenir ve yayılır...'' (bkz: novalis) ''kötülük tehdidi her zaman vardır. cesur olduğumuz sürece onu zaptedebiliriz. ama o, asla yok edilemeyecektir.'' (bkz: lorraine warren)

(bkz: zulüm ebedi olamaz kötülük elbet hüsrana uğrayacaktır) (bkz: necmettin erbakan)

nedensizi kahrediyor beni. elim ayağım birbirine dolanıyor. kötülüğün bile bir erdemi olmalı.

içli köfteye denir bizim memlekette

görecelidir

bazen hoşuma gidiyor birisini sinir etmek buna dahil ise

"oysa birine kötülük yaptığını başkasına anlatan kişi, bu sırrını paylaştığı kişiye de aynı kötülüğü yapar." erhan altunay/masalcı

nasıl kötü olduk? bugün arkadaşlarla tartışıyoruz işte düşüncesel biraz. savaş, şiddet vs. karşıtı söylemlerimden sonra arkadaşım dedi ki; "sana saldırsalar ne yapacaksın?". ciddi ciddi düşünüyorum bunu. ne yapacağım? cidden biri bana kötülük yaparsa nasıl durduracağım? eğitimle mi? yoksa kendimle mi çelişeceğim? kendimle çeliştim. karşılık vermek geldi aklıma önce. her şeyden önce bunu düşündüm. sonra ya yeteri kadar erken karşılık veremezsem diye düşündüm. daha önceden tedbirli olmalıydım. insanlar bana kötülük yapabilir. onları durdurmalıyım. bana kötülük yapmalarını engelleyemem belki. kim bilir. bana kötülük yapmayı düşünmemeliler bile. ya engelleyemezsem? sorunu kökten çözmeliyim. onlar bana gelmeden ben onlara gitmeliyim. sistemi eleştiririm hep. insanoğlu bunlara ihtiyaç duymadan yaşayabilir derim. ne ütopya ama. birinin bana kötülük yapma ihtimali bile beni kötü yaptı. sanırım her şey cidden sadece bir kötülük ile başladı. sonrası kötülüklere önlemdi. kötülüğe uğramamak için kötü olduk. ama iyi de olabilirdik. burası beni üzer hep. tabi bu yazının başına koca bir bence koymayı unuttum. eminim herkes çok iyi insandır. asla kötülüğü düşünmez. o zaman, bu kavga ne diye?

çoğu zaman kişinin kendini iyi zannetmesiyle başlar. ve bu gibi durumlarda aynen şu yaşanmalı; link not: kötüye kötü olduğunu söyleyip onu kendiyle yüzleştirmek yerine, ona iyilik yapılıp bıyık altından insanlık gör orospu çocuğu da denilebilir. bu da bir yöntem.

kötüye yapılan kötülüğün, kötülük olmadığına sizi inandıran nedir?

iyilikle arasında bize öğretildiği gibi kesin bi' çizgi yok. neyin tam olarak iyiliğe yaraşır olduğunu, neyin kötülük olarak addedilebileceğini belirleyecek kadar hassas ahlak sistemimiz yok bence. insanı en zor duruma düşüren şeylerden biri de bu, belirsizlik.

Birine verilen umut > kötülük

Bir örneğiyle 2 sene önce bir olay vesilesiyle karşılaştığımdır. Bisikletimi hafif tenha bir otobüs durağına bir miktar endişeyle bırakmıştım. Bunu fırsat bilen bir kişi bisikletin koltuğunu (sele) çalmıştı. Mesele bu değil tabi. İçinde bulunduğumuz maddi şartlar belki bir insana bunu yaptırabilir veya yanlış öğretiler de buna sebep olmuş olabilir. Ancak bununla yetinmeyip ön arka tekerleri de patlatmıştı. Kendi işine yaramayan sadece karşısındakinin zararını düşünerek yapılmış bir eylemi gördüğüm an kötülüğün selamını aldığım andı. Bisiklet kullananlar bilir bir yamanın maddi bir karşılığı neredeyse yoktur ama bu ve benzeri hareketler Dünya'ya iyilikle bakmaya çalışan kişilerin kalbinin kırılmasına neden olabileceği için ciddi anlamda manevi karşılığı olan davranışlardır.

kötüdür. (bkz: iyilik iyidir)

En gerçeği sevdiğiniz birinden gelenidir.

temelinde güç istenci yatar. kötülük yapmak insana güçlü hissettirir, kötülüklerin temelinde güce duyulan istenç vardır. (bkz: güç istenci)

Her zaman zayıflıktan kaynaklanır. Bu kavramı en sığ konularda da ve en derin anlamlarda da düşünebiliriz. Kötülük aptallıktan türer. Bunu zeka bazında zayıflık olarak değerlendirebiliriz. Yine zayıflık. Fiziksel, ruhsal ve sosyal zayıflıklar yaşayan insanın içindeki kötülük de yüksek olacaktır. Sonrasında bunun yansımasını şiddet, hasetlik ve pasif agresiflik gibi eylemlerde görebiliriz. Pençesizliği iyilik ve masumluk sanmayın. “ Ne çok gülmüşümdür, keskin pençeleri olmadığı için kendilerini iyi zanneden zayıflara.” Nietzche