limonlu ballı çayımı aldım yanıma ve buraya bir anı da ben bırakmaya geldim.
arka fon şarkım
link
çünkü yanlış yerdeyim.
her şey fenalaşacak kadar kötü olmama rağmen adliyede duruşmaların bitmesini beklediğim çarşamba günü başladı. sevdiğim her şeyde böyleyim, kendimi bir kenarda beklemeye alıyorum. oysa kendi hayatım bekletilemeyecek kadar değerli olmalı. saat dörde doğru çıktım, hastaneye gidip test verdim, eve geldim ve direkt yatağa girdim. sonucumun pozitif olduğundan her şeyden daha emindim. daha önce başıma gelmeyen bir şeydi bu çünkü, grip asla değildi. nasıl bir halde gittim geldim onu bile hatırlamıyorum, sonrasında arabanın anahtarını dört gün bulamadım öyle bir vaziyet düşünün.
ilk iki gün yatakta sağa sola dönmeli geçti. uyku bile uyuyamadım ağrılarımdan. daha sonra sesim gitti, merak edip arayan insanlarla birkaç dakikadan fazla konuşamıyordum. şu anda hala toparlanmaya çalışsam da çok şükür daha iyiyim. bunları dramatize etmek için yazmıyorum, ne kadar kötü olduğumu ve ne yaşadığımı unutmamak için yazıyorum.
üçüncü gün vücudumdaki ağrılar az gelmiş olmalı ki kalbimi de aradan çıkarmaya karar verdim. seni merak etmeyen, aramayan, sormayan adamla olmaz mesela diyerek vedalaştım birisiyle. karantina insana düşünmek için epey vakit sağlıyor. sancılı oldu, belki biraz daha devam edecek bunun sancıları ancak nihayetinde geçecek.
bir yerde yazmışım yıllar önce, dönmek hem kavuşmak hem de ayrılmak.
bunun gibi, bardağın boş tarafını değil de dolusunu görerek devam etmeliyim. kavuştum demeliyim. kavuşacağıma inanmalıyım.
tüm bunlara ek olarak, şunu da hatırlamalıyım ki hayattaki tüm şansımı aile ve arkadaş kategorisinde kullanmışım. buna da çok şükür. bunca kötü gün bana uzaktan uzağa ilgi ve sevgi gösteren insanlarca bu kadar sarmalanmasam atlatılamazdı belki.
ahiren,
"insanlar vardır; sakin akan bir dere..."
sakin ve sükunet içinde günlere inşallah.