kazanılan ilk para

kazandığım ilk para ile anneme çamaşır makinesi alacam.

kazanılmış sayılır mı bilemem lakin 400 tl burs paramdır :(

ilkokulda sticker satardım, hey gidi günler

tercüme yapmıştım 10 sayfa tıp tercümesi, adam 50 lira vermişti... ne diyebilirim ki ilk tercüme deneyimim olduğu için sesimi çıkaramamıştım

(bkz: yazar maaşı) biraz az ama olsun şimdilik boğazımızdan iki lokma ekmek geçiyor.

bu sene staja başladım , ilk çalışmam olacak ve de ilk maaşım çok heyecanlıyım . sanırım harcamaya kıyamam.

8 yaşında dükkanda calismaya başlamıştım o günler işte 10 yıl sürdü öyle sonra üniversite felan..

dün gerçekleşti, staj maaşımı çektim 160 lira

ulan akrabalar gelmıstı bursadan kazandıgım parayla baklava almıstım o gun cok mutlu olmustum

babama kendi ayaklarımın üzerinde durabileceğimi kanıtlamak için bir kitapevi-kırtasiye tarzında bir yerde işe girdim, 3 gün geçti üst raflara kitap yerleştirirken dayanağa tutunamayıp düştüm, ayağım kırık bir şekilde ayrıldım. kazandığım paraylada tutunamayanlar'ı almıştım.

büyük bi piknik organizasyonun da piremses olmuştum veletlerle uğraşmanın ne kadar zor olduğunu o gün anladım

sene 2001 mahalledeki fırına gidip dedim baki amca ben simit satıcam yaşım 14. kazandığım para ile tekrar simit alıp işi devam ettirdim biriken paraları da anneme vermiştim.

dedem böreğin hepsini yedim diye vermişti. o gün bugündür obezim

yaklaşık 1 ay önce kazandım ilk paramı. iraklı 2 kişiye türkçe dersi vererek. gittim anneme verdim napacam

staja başladığım ilk ay ki maaşımla hiçbir şey yapmayıp, daha sonraki 1 yıl biriktirdim sonrada evdeki beyaz eşyaları değiştirdim galiba hayırlı evlat ben oluyorum

o günü hiç unutmuyorum. arkadaşlarla kupon dolduruyoduk, manchester city, f.a cup'ta 2. lig takımıyla oynuyordu hemde evinde. dedim ulan manchester elenicek bu kupadan 32 oranlı 2/2 olacak. bir tane herta berlin maçı vardı onada 25 oranlı 2/1 yazmıştım. son olarak fransadan 15 oranlı bir 1/0 ekleyip sistem 2-3 doldurmuştum. akşam 2 maçın geldiğini öğrendiğimde havalara uçmuştum. 4 liraya 800 lira kazandığım o günü hatırladıkça hayata bir gülücük çakar geçerim

macaristan'da saati 400 forinte(4tl) 3 saat çalışıp çalıştığım yerden kendime döner almıştım. vizyonumu sikeyim.

valla hatırlamıyorum ama gidip cips,meybuz, patlayan şeker falan almısımdir kesin

bir büfede çırak bile değilken bir tane siteye paket servis yapmıştım 1 lira bahşiş vermişlerdi.

7 yaşımdan itibaren çevremdeki arkadaşlarımın hepsi yazın sanayide, berberlerde, tarlalarda çalıştılar, simit sattılar. her zaman ben de istedim bir yerlerde çalışmayı. ailem asla istemedi. çünkü bizim paraya ihtiyacımız yoktu. ama kaçırdıkları bir şey vardı, önemli olan benim orda kazanacağım para değil, hayat olacağıydı. birkaç kez ailemde gizli şekilde çalıştım. ama çok masum şeylerdi. mesela 23 nisan sabahı erkenden kalkıp "ben bayram kutlamaya gidicem ama siz gelmeyin" deyip, bakkaldan ucuza meyve suyu ve su alıp, fırından da simit alıp arkadaşımla onları satmıştık. ilk başta çok utanmıştım. sınıfımdan arkadaşlarım ailesiyle gelip benden meyve suyu ve simit alıyordu. daha sonra attım o çekingenliği üstümden hatta bağırmaya bile başladım "simit var su var" ehehe. bir ara abimle kazı-kazan tarzında bir oyun düzenledik. 8-9 yaşlarında falanım ama. bir kağıdı yuvarlak yuvarlak delip 100 tane falan kutucuk açtım. arkasına alüminyum folyo döşedim. arkasındaki başka bir kağıda da bazı kutulara denk gelecek şekilde numaralar yerleştirdim(umarım mantığını anlamışsınızdır). her numara başka bir hediye. ama hile falan yok o yaşta ne hilesi, direk şans oyunu. mahallenin çocuklarına oynatıyorum, 1 kutu açtırmak 10 kuruş :') gelip benden büyük abiler de oynuyor her gün toprak kazdığımız recep de oynuyor. öyle öyle cebimde bir sürü bozuk para olurdu. akşamında da gidip mahallenin çocuklarıyla yerdik o parayı.. neyse abicim, başka bir yaz arabamız bozuldu ve babamla birlikte arabayı tamire götürdük. yetkili servis bizim yakın tanıdıktı. sohbet ederken falan sahibi şaka yollu dedi ki; "rudd hazır yazdayız, sen de koskocaman adam olmuşsun(11 yaşında falanım) e gel çalışsana burda" ben de durur muyum "tabi gelirim, dimi baba?".. babamla 1 hafta boyunca falan bisikletle işe gittiğimi hatırlıyorum. sabah gidiyordum akşama kadar yağ içinde yüzüyordum akşam annem eve almıyordu :'))) bu şekilde çok anım var ama dün ilk kez bir şeyler hissettim, hani o masumiyetin dışında, hayatı hissettim. 22 yaşındayım sözlük. 22 yaşına kadar ailem izin vermediği için hiçbir yerde çıraklık bile yapamadım. hep kendi atılımlarımla olduğu kadar oldu. dün bir işte çalışmaya başladım. iş dediysem, ilk kez birinin emri altına girdim. hani patronun iki dudağının arasında olduğumuz yere. normalde kaybolsa tenezzül etmeyeceğim paralar için saatlerce çalıştım. bu dediğim yanlış anlaşılmasın paranın değerini, nasıl kazanıldığını babamdan dolayı çok iyi biliyorum. eve döndüm bir duş aldım hemen. sonra aldığım paraya baktım bir süre. dedim ki "ulan bu kağıt parçası için miydi be, i̇nsanlar bunun için neler neler yapıyor.." sonra koydum parayı bir kenara, huzurlu bir şekilde, hayatın içinde ilk kez gerçekten kendi parasını kazanabilmiş birisi olarak uykuya daldım.

civciv alıp büyütüp sattıydım 5 milyon kazandıydım, o zamandan beridir biriktiririm.

ortaokul'a geçtim babam pastanade garson olarak iş bulmuş bana. birilerinin yanında çalışmasını öğrenmem için. neyse biz başladık çalışmaya sabah 8, akşam 8 götümden ter aka aka çalıştım. ay sonu geldi ustam 50 tl verdi bana, nasıl sevincliyim paramı kazandığım için falan 2 ay çalıştım 12-13 yaşındaki çocuk için 50 lira büyük para neyse artık okul başlayacak bıraktım işi. sonradan öğrendim ki benim aylığımı babam vermiş ustaya oda bana vermiş bu bana çok koymuştu zamanında.

lanet olsun hatırlamak istemiyorum aslında da neyse. evle işin arası 8km di. yürüyerek gelip giderdim ilk maaşıma otobüs kartı almıştım

5. sınıftayken bursluluk sınavına girip kazanmıştım. o zamanlar 3 ayda bir 120 lira veriyorlardı. parayı müdürden aldığım gibi koştur koştur anneme götürüp verirdim aman düşürmeyeyim kaybolmasın falan diye. düşünsenize, siz sadece ders çalıştınız diye para veriyorlar, ne ala.. ama hiçbir zaman doyasıya harcayamadım o parayı. annem ihtiyaçlarını zaten alıyoruz bunu biriktirelim dediği için lise bitene kadar hep biriktirmiştim. hala durur kenarda, o gün bu gündür başka da para kazanamadım zaten, atanabilirsem inşallah :/

6. sınıftayken ufak zımba satmıstım okulda. bizim o dönemler yaprak testler cok modaydı kaybolmasın düzenli dursunlar diye zımbalıyorduk. bizim bakkal vardı babam ufak zımbalardan almıs satmak icin bende bi tane alıp okulda testleri zımbalıyordum. artık milletin ve hocaların nasıl hosuna gitmişse bu zımba herkes bana da getir demeye baslamıstı. 1 hafta da 100 adet zımba satmıstım. hocalara, üst sınıflara felan güzel satmıstım. tenefuslerde bildigin reklamını yapıyordum zımbanın. o sekilde 50 lira para kazanmıstım. tabi zımbayı bizim dukkandan aldıgım icin sermayeye gerekte yoktu. o sekilde kazandıgım parayla okulun çanakkale gezisine gitmiştim.

ozel ders vererek pek fazla kazanmiyorum ama o paraya aldigin seylerin tadi baska oluyormus

10 yaşımda girdim paranın dünyasına. şimdi baktım da pek bir geç başlamışım hayata. o zamanlar misinayla yaptığım bilezikleri satardım. bizim orada bir park vardı, giderdim sabah vakti. sererdim gazeteleri, üstüne tüm bilezikleri zevkle yayardım. güzel günlerdi o zamanlar, içinde filizlenen o heyecan, bir yandan sıcağın altında pişmen, yine de geçirdiğin vakte değmesi. kalan tüm bilezikleri de anneannem zorla apartmandaki büyük çocuklara aldırtmıştı dkdkdk

ben sözde saklıycaktım. anneme inat bi otelde garsonluk yaparak kazandığım bi günlük param olan 40 tlmle telefona kontör yükletip gerisiyle de kendime ince bi kazak almıştım

ilk paramı üniversitede asistanlık yaptığım dönemde kazanmıştım. tabii hemen annem ve babama hediyeler almıştım. gözlerindeki mutluluk ve gururu hala hatırlarım.

babaannemle bahçede yetişen domates, biber fidelerini satardık sözlük. bizim oranın her cumartesi köy pazarı kurulurdu. herkes köyünden doğal ürünler getirir satardı. muazzam bir dayanışma içindeydiler. yumurta da olurdu sattıklarımızın arasında :) bağırmaya çekinirdim ama :) gelip sorarlardı :) bi gün babaannem beni bırakıp eve gitmek zorunda kaldı. ben de sürpriz olsun diye hepsini satmak istedim. hiç bağıramazdım çekinmekten. baktım olacak gibi değil. başladım bağırmaya. ben bağırıyorum millet geliyor. 1 saatte 1 kova yumurta 1 leğen domates ve 1 leğen de biber fidesi sattım :) babaannemle dönerken bana çikolata almıştı :) sevinmiştim :)

ne hayallerim vardı neler neler yapacaktım nerdeyse bi buçuk sene oldu para kazanmaya başlayalı. daha hayalimdeki o cüzi fiyatlı araba için kenara bir kuruş bile atamamışım.

küçüktüm hatırlamıyorum 😂

harcamaya kıyamadiğin paradır.

i̇lk paramı aileme filan vermedim ben istediğim gibi yiyicem dedim öylede yaptım gittim gezdim tozdum yedim içtim sonraki aldığım paralardansa kendime harçlık ayırıp geri kalanını aileme verdim

bir poşet kozalak toplayıp zorla satmıştım 25 yaşlari arasindaki adama 1 lira verdi

lisedeyken internet üzerinden makale yazıyodum ama o kadar cüzi bi rakam alıyodum ki. 500 kelime 2.5 tl olarak. sabah akşam para kazanacam diye canım çıkıyodu. ay sonunda arkadaşımın iban'ını vermiştim ve 50 lira yatırılmıştı. buna bile çok sevinmiştim

Eskiciye ütü masası satmıştım. 1 lira vermişti. O paraylada mahalleye meybuz ısmarlamıştım.

Arkadaşlarımla birlikte deniz kabuğu ve bileklik, kolye vs yapıp satıyorduk. Annelerimize :) Yaş 5-6 sanırım. Gün çıkıyordu, Allah bereket versin.

kağıt falı bakmıştım,yaş 10 falan

Tam 2 saat masaj yapmıştım dayıma 50 kr vermişti (Saati 25 kuruşa anlaşmıştık)

Orucumu 1-2 liraya anne babama satmıştım. Allah bereket versin

İnsanın ilk kez “işe yarıyorum lan” hissine kapıldığı ana vesiledir. Çok küçük yaşta ticaretle uğraşan babadan dolayı para kazanmayı oyun gibi öğrendiğim için farklı bir hissiyat olmadı ama emek vererek bir şeyler kazanmak ve onu keyfi harcama hayallerinin mutluluğunu hatırlıyorum. İlk profesyonel anlamda üniversite zamanında zor bir şekilde emeklerimin karşılığını alınca anlamıştım para kazanmanın zor olduğunu. Patron denilen karaktersiz açgözlüler yüzünden piç olmuş maaşlar ile kariyere adım atmak da büyük dersler verdi bana.

en eski hatırladığım kutu kolanın tenekelerini toplayıp satmaktı. kim söyledi veya kimden duyduk bilmiyorum ama mahallede oynarken bize böyle bir bilgi geldi. çocuğuz tabi hemen mahalleden çocuklarla teneke aramaya başladık. o zamanlar insan mı azdı ya da çevreye daha mı duyarlıydık bilmiyorum ama çok toplayamadık. böyle mahallede çöp dökülebilen yerlere gidiyoruz, içine giriyoruz. "lan kül var orda küle basma. çarpılırsın." diye birbirimizi telkinliyoruz falan. neyse iki üç lokasyon gezdik ve yaklaşık 10 kadar teneke topladık. sonra bunları eskiciye götürdük ve adam eline bir mıknatıs aldı. teker teker hepsine tuttu ve bir tanesi yapışmadı. o yapışmayan yanlış hatırlamıyorsam alüminyumdu. alüminyum olan için 25 kuruş verdi. diğerlerine yaramaz dedi ve orada bıraktık. mahalleye dönerken çocuklara "olum bundan sonra -o alüminyum olan neyse işte hatırlamıyorum- bulacağız." dedim. sonra bu girişimimiz mahalledeki çocukların caymasıyla bitti.

Ben çok küçük yaşta başladım çalışmaya. Bilmiyorum ilk paramı nasıl kazandığımı.. 5-6 yaşındayken kahvehanemiz vardı. Günlük harcayacak olduğum parayı kahvede boş çay bardağı toplayarak, oyun oynayanlara su götürüyordum.. İlk paranı da sayılırsa öyle kazandım...

Ben bayağı 21 yaşındaydım ilk paramı kazandığımda. Dersaneden bozma bir özel okulda sınav gözetmenliği yapıyordum sınav başı 20 liraya.

Sene 2002. Rahmetli dedem tuttu elimden mahalledeki buzdolabı tamircisine götürdü. "Alın bunu bir şeyler yaptırın, bir şeyler öğretin." dedi gitti namaza. Ben de kaldım öyle ne yapacağımı bilmez halde. Besim Usta "hoş geldin oğlum." dedi önce, sonra çağırdı kıdemli çırağı "takımları öğret." dedi. Hafızam da kuvvetlidir hemencecik kaptım, hevesliydim de zaten. Haftalık günü geldi çattı. Ben, bana para verileceğini, bana para verildiğinde öğrendim. Koskoca 3 milyon lira. İki tane 1 milyon, iki tane 500 bin. Ya rabbel alemin, dünyanın en zenginiydim o an. Asla unutamam o parayı elime aldığım andaki hislerimi. (bkz: şerefsiz evladıyım ağlamamak için kendimi zor tutuyorum) Bu arada o haftalık ikinci hafta 6 milyon oldu. Hayatımın en büyük başarı hikayesi de budur. 1 haftada yüzde yüz zam. Oyff havaya bak havaya.

eve ekmek almıştım. gerçekten ekmek parası kazanmışım.

Hatırlayan var mı bilmiyorum ama görünmez kalem diye bir şey vardı.kalemin mürekkebi yalnızca arkasındaki ışık tutulursa görünüyordu. Dershanenin yanında bi kırtasiye vardı oradan bu kalemleri 1 liraya alıp okuldakilere 5 liraya satıyordum.

İş hayatına yeni başlamışım. Annem de o sıra ameliyat olmuş evde istirahat ediyordu. Doktor bol bol kayısı su içmesini önermişti. Gittim hale birkaç kasa kayısı aldım. Gerisiyle de mutfak için alışveriş yaptım sadece. Eve geldim bir güzelce kaynattım kayısı suyu yaptım anneme.

Uzun zamandır bilgisayar almak istiyodum. Babam da ek olarak işler yapıp rahatça alabilmemiz için çalışıyo eee bu devirde 3 tane okuyan çocuk olunca geçinmek çok zor.. bilgisayarım biraz da pahalı olduğu için kendimi kötü hissediyodum bu yüzden de derslerimin olmadığı zaman hem babam çok yorulmasın diye hem de yardım etmek için yanında işe gidiyorum hani böyle ayak işlerini, getir götürleri falan yapmak için.. işe gittiğimiz yer de babamın en yakın arkadaşının evi. Bugün baya güzel çalıştım yoruldum ama babamın yükünü hafiflettiğim için de çok mutluyum. Gün sonunda çalıştığımız abi çağırdı beni yanına ve 100 lira çıkardı. Ne bu abi dedim "buraya gelip çalıştığın her gün için yevmiyen 100 lira bundan sonra" dedi. "E ben babama yardım etmek için geliyorum abi para istemiyorum ki senden hem hepsi ayak işi" dediysem de "emeğin var al" dedi elime tutuşturdu parayı.. Biraz zorla da olsa kazandığım ilk para.. değişik ama güzel hissediyorum kendimi. Kimseye anlatmak istemedim senden başka sözlük. İlerde çocuklarıma anlatmak istersem bu entryi gösteririm :)