kısa olunduğunun farkına varıldığı anlar

otobüste yanımda ayakta duran kızın dirseğinin kafama çarptığı an.

yabancı insanlara karşı karşıya kalındığı an. kızların göbeğine erkeklerin de diz kapağına falan geliyorum herhalde. neyle besleniyor ki acaba bunlar.

Amfinin camını açamamıştım çünkü daha camın koluna bile boyum yetmemişti. Edit:boyum 1.60 amına koyim sorun amfinin boyunda

Herkesle aynı tip sandalyede otururken bir tek benim ayağımın yere yetişmediği an.

Merdiven çıkarken “Sen bi alt basamaktan gel, birlikte çıkmayalım.” demiştim ex manitaya. Çok bozulmuştu. “Çok uzunsun yanında çocuğun gibi kalıyorum moralim bozuluyor ondan dolayı.” şeklinde bi açıklama yapınca hayvan gibi gülmüştü. Bir süre psikolojim bozuk gezdim. 193 boyu vardı. Sonra fark ettim ki ben kısa değilim o çok uzun, biraz rahatladım. Düşünsenize ben parmak ucuma yükseliyorum o eğiliyor yine de tam sarılamıyoruz. Korkunç.

1.90 üstü arkadaşlarımın yanında kendimi böcek gibi hissediyorum. her an üstüme basıp ezecekler korkusundan kurtulamıyorum.

Bir gün beni otomatik kapı görmemişti, önünde halay çektim, hopladım zıpladım yine görmedi. Kessiiin bozuktu kessiin. Sonra bir gün apartmanın sensörlü lambası da görmedi. Hep diyorum babama yaptırsana şunu tekliyor diye, nedense hep de bana denk geliyor. İşte sonra otobüste ayaklarım yere değmiyor falan. Sen anlamak istemesen de bir şekilde hayat yüzüne vuruyor boyunun kısa oluşunu. En güzel yüze vurma şekli de şu: sarılmayı çok severim ama sadece belirli insanlara sarılırım. Ne zaman sarılsam pıt pıt çarpan bir şey var kulağımın dibinde. Acaba nedir nedir?