insan ne ile yaşar

Umut, ümit, hayâl... İçimizdeki umutları öldürüyor "darağacı suratlı toplum". Hepimiz yaşayan ölülere döndük.

İnsanlar yaşamları için birçok şeye ihtiyaç duyarlar. Bunların bazıları temel ihtiyaçlarıdır bazıları ise yaşadıkları hayatı daha yaşanabilir kılma çabası ile karşılamış oldukları keyfi ihtiyaçlardır. Ancak ne olursa olsun insanlar her duruma alışır ve bir şekilde uyum sağlarlar. İnsanların birçok zorlu durumla mücadele edişlerine ve bu durumları kabullenişlerine şahit oldum. Mesela en zoru ölümü kabullenmektir. Sevdiğiniz bir insanın ölümünü. Ancak zamanla insanlar bu durumu bile kabullenir ve yaşamaya devam ederler. İnsanı yaşatmayan ve için için kemiren tek durum ise şüphedir. Çünkü şüphenin somut bir karşılığı yoktur. Tek çözümü ortadan kalkmasıdır. Ama ortadan kalkmadığı sürece insanın yaşamını olumsuz etkileyecek hatta yaşamını sürdüremeyecek tek şeydir. İnsan neyle yaşar orasını bilemem, bu biraz kısmet ya da seçmiş olduğu tercihlerin getirisi sonucu elde olanlardır. Ama şundan eminim; insan şüphe ile yaşayamaz...

yalanla bir de daima koynunda beslediği yılan/larla.

bir tolstoy klasiği. yukarılarda kitabın referansının incil olduğu söylenmiş ki daha ilk hikayeyi okurken bunu fark etmiştim. genel olarak insanın aciz ve ölümlü olduğu, sevgi ve merhametle beslendiği anlatılmış. ben çok beğendim. hatta kitabı bitirmem en fazla iki saatimi aldı. "insanda ne var? insanda sevgi var. insana ne verilmemiştir? insana neye ihtiyacı olduğunu bilme yetkisi verilmemiştir. insan neyle yaşar? insan içindeki sevgiyle yaşar." "önceleri tanrı'nın insanlara sırf yaşasınlar diye can verdiğini sanıyordum; artık diğer nedenleri de biliyorum. anladım ki tanrı insanların ayrı yaşamasını istemiyor; bu yüzden tek tek neye ihtiyaçları olduğunu açık etmiyor. beraber yaşamalarını istediğinden hepsine kendileri ve diğerlerinin neye ihtiyacı olduğunu gösteriyor. insanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş. seven insan tanrı'nın, tanrı da onun içindedir, çünkü tanrı sevgidir."

Oksijenle

İncil'in kısaltılmış versiyonu gibi bir kitap. Öykülerle İncil olsaymış adı sırıtmazmış yani.

Ne ile istiyorsa onunla yaşayabilir ama ona ulaşamazsa günden güne erir,çöker,hastalanır, kalbi kurtlanır, ruhu kafeslenir.

(bkz: Hakan günday) ın da söz ettiği gibi, umut. "Kendimizi bir binanın tepesinden hep beraber boşluğa bırakmayışımızın tek nedeni yarındı. Lotonun çıkma ihtimalini, aşık olunacak insanla tanışma ihtimalini, sonsuz mutluluk ihtimalini içinde barındıran o sihirli sözcük : yarın.”

(bkz: uyku) Babanız öksürerek sabahın köründe uyandırmıyorsa pekala uyku ile yaşanır. Var mı uyku gibisi? Allahım ben artık uyumak istiyorum ya ona bi el mi atsan napsan?