hüseyin nihal atsız

ad günün diyor diyor takvimler kutlu olsun atsız.

ad günün kutlu olsun atsız ata!

ızdırabı kanına kat da göz kırpmadan iç! varsın gülsün ardından ne çıkar, bir iki piç... vaktiyle bir atsız varmış, var olsun !

atsız ata, türkçü lider , benzeri olmayan fikir adamı...

türk gençliğinin şiddetle ihtiyaç duyduğu büyük türkçü. türk milliyetçiliğinin edebi ayağı. mekanın cennet, ad günün kutlu olsun büyük usta. fakat şöyle bir durum da vardır. atsız'ın oğluna bıraktığı vasiyette türkün türkten başka dostu yoktur, ermenisi lazı kürdü çerkesi..... hepsi bizim düşmanımızdır muadilinde söylediği şeyler abartılıdır. türkçülükten ırkçılığa kaçan söylemlerdir. her şeyin olduğu gibi atsız atanın da olumlu yönlerini almak gerekir. vatan millet sevgisini kazanmak gerekir..

Atsız, türkçülükle ilgili yüzlerce makale bıraktı arkasın da. Gençlere okusun diye. Bugüne bugün bir tane kitabını açıp okumamış, bir tane makalesine göz gezdirmemiş sözlük yazarlarının %80'ni bu başlıkta toplanıyor. Bildikleri tek şey; "Vaktiyle bir atsız varmış! Var olsun!" Sözünden öteye gidemeyen yazarlar lütfen bu başlığa yazmasın. Türkçülüğü ve atsızı anlamak istiyorsan; buradan* linke tıklayarak biraz da olsa bilgilenebilirsiniz. Saygılarımla..

milliyetçiyim diye gezinen mhp ve yandaşlarının yaptıklarıyla mezarında ters dönmüştür. nerde o yiğit milliyetçiler.

en sevdiğim şiiri mutlak seveceksin olan türk milliyetçisi. var olsun!

genellikle ideolojik söz ve şiirleri ile bilinen kişidir. tamam adam zaten ideolojik biri ama neden sürekli bu adamın kaleminin sadece ideolojik tarafları hakkında konuştuk hala anlamlandıramadım :/ "hiç düşündün mü niçindir yaşamak? bir görev yapmak içindir yaşamak. er kişiysen görevin neyse, başar. zevke, eğlenceye hayvan da koşar." ayrıca; (bkz: geri gelen mektup )

''bütün türklerin bir araya gelmesini istemeyenler türk olmayanlardır. '' atsiz ata.

"ahlakın meydana gelmesinde en önemli sebep soydur. bir toplumun ahlakı, soyunun karışması ile değişebilir."

var olsun!

var olsun!

keşke olmasaydı.

çok büyük bir adam be. türk tarihine olan hizmeti, türk tarihine olan aşkı, türk tarihi ile ilgili bilgisi... her şeyiyle çok büyük bir adam. hatta o kadar büyük bir adam ki bana sorarsanız cumhuriyet tarihinde atatürk ve atsız'dan başka örnek alınabilecek hiç kimse yoktur. var olsun!

hayatında bir kitabını okumamış adamlar böyle bi insana bok atıyor. işin tuhaf yanı şu; ahmet kaya terörist ama sesi güzel diyor. atsız'da büyük şair ve türkolog romanları mükemmel diyoruz olsun o faşist(!) diyor. anlamıyoruz sizi gercekten anlamıyoruz...

onu anlatmaya kelimeler yetmez yerin uçmağ olsun

"kanlarımız sebildir; akıtarak hepsini  belirsiz mezarlarda anılmadan yaşarız."

Türkler kendilerine düşman bir millet oldular. Kendilerini yok edecek ne varsa ona sarılıyor, kendisini yükseltecek ne varsa onu tepiyor. .

"bir gün ülkede milliyetçi geçinen politikacılar, yöneticiler, sanatçılar, aydınlar hiç bir çıkar kaygısına düşmeden, yiğitçe, korkusuzca türkçü söylemlerde, türkçü tavırlarla milletin karşısına çıkarlarsa o gün türkçülük büyük bir utkuya yaklaşır."

taş kırılır tunç erir türklük ebedidir.

"eskiden türkler arasında bir ayrılık konusunda sünnilik-şiilik meselesi de artık bahis konusu sayılmaz. bunların hepsi müslüman türk‘dür ve müslümanlığı anlayıştaki içtihat farkları, artık türkler arasında ikilik doğuramaz."

çok sevdiğim bir adamdır. yazıdığı kitapları her insan mutlaka okumalıdır. siyasi düşünce olmaksızında okuyabilirsiniz. çok güzel romanları vardır. tavsiyem bozkurtlar.

siyasi yanını bi tarafa bırakıyorum, oraya girmeyeceğim. ama edebi tarafı gerçekten kötü. bi orhan kemal, yaşar kemal, sabahattin ali varken bu adam'ın kitapları edebi açıdan yetersiz. ha okuyana lafım yok, tercih meselesi sonuçta.

edebiyatı çok güzeldir benim gözümde.

'aşık olacaksan, vatana aşık olacaksın; üzüleceksen eğer bir kız için değil, bir orduya komutanlık yapamadığın için üzüleceksin' edit: kızım ama bana çok haklı geliyor.

türkçülük,turancılık konusunda ziya gökalp'in yakınından bile geçemez.

"atatürk'ten sonra türkiye'de huzur diye bir şey kalmadı."

"ben ne kimliksiz bir insan, ne de bir et yığınıyım. ben ne çetin yoldan kaçan bir yufka yürekli, ne de doğayı yenmeye çalışan bir budalayım. ben ne tanrı'yı görmeyen bir kör, ne de sonunda huri kızlarını bekleyen bir dindarım. ben baştan aşağı hüseyin nihal atsız'ım."

evine gelen misafirlerin ensesine elini atarmış turan kemiği var mı diye böyle bir ırkçı,kafatasçı bir insan

çok basit ve özdeşmiş konuşacağım. hüseyin nihal atsız başlığına gelip "bir atsız varmış, var olsun" yazıp çok güzel karma kasabilirsiniz. bu bir taktik, strateji. bugüne kadar açıp bir makalesini dahi okumadığınız adamla ilgili çoğunuzun bildiği tek şey işte "vaktiyle bir atsız varmış, var olsun" dün gece şiirlerden kesitlere konulan atsız şiirinin devamı yorumda getirilmiş. var olsun var olsun yazılmış. empati amaçlı "yar olsun!" yazarak psikoloji ölçmek istedim. 25 + almış. vay aq dedim. atsızın torunu ayakları yapan insanlar bugüne kadar atsızın 3-5 makalesinden birini okusa. "yar olsun!" kelimesine duyduğu nefreti bilirdiniz. hepiniz, hepimiz sahteyiz. sadece bir şeylerin ismini biliyoruz. ne olduğunu, nasıl biri olduğunu değil. eğer ben dava adamıysam diyorsanız. gelin size türkçülük ile ilgili 16gb arşiv atayım. belki benim gibi merak eder okursunuz. ha bu arada. vaktiyle bir atsız varmış

bana göre gelmiş geçmiş en iyi kitapları yazmış adamdır.yazdığı kitaplarda kullandığı akıcı dil olsun yazdığı kitapların sürükleyiciliği olsun her şeyiyle harika bir yazardır.kitaplarını okumamın üzerinden 3-4 yıl gibi bir süre geçmesine rağmen bende bıraktığı etki yüzünden gerek olay örgüsü olsun gerekse karekterler olsun hepsi hala aklımda.örneğin bozkurtlar kitabında ölüme gülerek yürüyen sançarı kim unutabilirki ölüme yürüyerek gitmek derken mecazi anlamlı olarak değil gerçekten bu eylemi kahkalar eşliğinde gerçekleştirmişti sadece bunlada sınırlı değil kılıç ustası işbara alp ok tanrısı kürşad midesine düşkünlüğü ile bilinen yamtar ve daha nice çerisi aklımdan çıkmaz benim için gelmiş geçmiş en iyi roman bozkurtlardır ama dediğim bunun yanında diğer romanlarıda azımsanacak değerde değildir deli kurttaki işlediği osmanlı dönemi olsun gerekse ruh adamdaki anlattığı cumhuriyet dönemi olsun bu adam tarihin her yerine ayak basmış türklerin her versiyonunu kendine empoze etmiş bir insandır bu adam türkçülüğün lideri olmakla birlikte türk ırkının en büyük yükselticisi olmuş türkü her şeyden üstün tutup hayatını buna göre şekillendirmiştir son olarak yazılarımı yüce atsızın şu sözleriyle bitirmek istiyorum (bkz: en üstün ırk türk ırkı çin sarayını bastı kırkı)

vaktiyle bir atsız varmış

atsız; yusuf akçura ve ziya gökalp’ten sonra cumhuriyet çağının türkçüsüdür. atatürk bu fikrin uygulayıcısı, türkiye cumhuriyeti ise türkçülüğün gerçekleşmesidir!

sözlükte çok popüler bu aralar. kendisini de fikirlerini de sevmem. ama aksi şeyler yazarak prim kasmak işten bile değil.

türk yazar, şair, düşünür ve öğretmen. türklerin tarihini konu edindiği edebî eserleri, tarih araştırmaları vardır. türkçü-turancı dünya görüşüne sahiptir.

geri gelen mektup şiiri çok güzel.

var olsun

sağda solda bozkurt işareti yapan bordo klavyeli ergenlerin ağızlarından düşürmedikleri kişi. şimdi yaşasa bu ergenlere ne derdi acaba?

politik, tarihi, kültürsel konuları güzel bir dille hikayeleştiren, bir çok romanı vardır.

türkçülük akımının önderlerinden ama daha bozkurt işareti dahi yapamayan adamların her yere atsız adamdır, atsız önderimiz gibi ithamlarda bulunması canımı sıkıyor

(bkz: yolların sonu) adlı şiirinde bir kemiğin ardında saatlerce yol giden köpekler bile gülecek kimsesizliğimize demişti bugün ki gerçek türk milliyetçilerinin yalnızlığını anlatmış.

"bir lahza uzaktan seni görmem, hasretle yanan bağrıma bir damla su oldu. sensiz geçerek ruhu karartan koca bir yıl, hissiz ve hayatsız bir ölüm uykusu oldu. ömrümdeki en korkulu endişe ve duygu, sensiz yaşamak korkusu oldu."

hüseyin nihal atsız'ın yazdığı toplamda 5 tane hikaye bulunmaktadır. hikayelerin başlıklarının yanına entirino'larını vermeyi gerekli gördüm çünkü gündüz modunda gizli bkz. ler ile normal yazıların renkleri karışabiliyor. en azından benim karıştırdığım oluyor. tam seçemiyorum bazen. bu hikayelerin birincisi dönüş isimli hikayedir. (#954668) bu hikaye ilk olarak 1931 yılında, atsız mecmua'nın 2. sayısında "y. d." imzası ile yayınlanmıştır. ikinci olarak ise 1943 yılında, orhun dergisi'nin 10. sayısında fakat bu sefer "atsız" imzası ile yayınlanmıştır. ikinci hikaye ise şehitlerin duası'dır. (#954566) bu hikaye ilk olarak 1931 yılında, atsız mecmua'nın 3. sayısında yine "y. d." imzasıyla yayınlanmıştır. ikinci olarak 1943 yılında, orhun dergisi'nin 12. sayısında "atsız" imzası ile. üçüncü ve sonuncu olaraksa 1959 yılında ocak dergisi'nin 4. sayısında yine "atsız" imzasıyla yayınlanmıştır. üçüncü hikaye erkek kız'dır. bu hikayeyi yazacak düzgün bir başlık bulamadım. "erkek kız" diye başlık açmanın ise değişik duyarlara(kız değil kadın) sebebiyet verebileceğini düşündüğümden dolayı açmamayı daha uygun gördüm. daha önceden yazdığım bir başlık varsa da hatırlamıyorum, o yüzden bu entirinin sonuna ekleyeceğim kendisini. bu hikaye sadece 1931 yılında, atsız mecmua'nın 4. sayısında "y. d." imzası ile yayınlanmıştır. dördüncü hikaye iki onbaşı galiçya 1917'dir. (#954618) bu hikaye ilk olarak, 1931 yılında, atsız mecmua'nın 6. sayısında "y. d." imzasıyla yayınlanmıştır. ikinci olarak 1947 yılında çınaraltı dergisi'nin 67. sayısında "atsız" imzası ile, ve üçüncü olarak da 1966 yılında ötüken dergisi'nin 30. sayısında "atsız" imzası ile yayınlanmıştır. beşinci hikayenin adı tam olarak her çağın masalı: bozdoğanla sarı yılan'dır. fakat ben çok uzun olduğu için bozdoğanla sarı yılan diye bir başlık açıp onun altına yazmayı daha uygun gördüm. (#1435063) bu hikaye sadece 1966 yılında, ötüken dergisi'nin 28. sayısında imzasız olarak yayınlanmıştır. erkek kız erkek, korkunç hayat sarsıntıları altında yorgun; kız, bahtiyarlık ve hürriyet sarhoş… erkek, yüzünün çizgilerinde hayat tecrübelerinin ve hayat ihanetlerinin izlerini saklıyor; kızın parlak bakışlarında tecrübesizliğin ürkekliği ve maceraların hasreti var… erkek yirmi beşinde ve cesur. kız yirmisini biraz geçmiş ve fettan… ve… mevsim bahar… işte onlar böyle karşılaşıyorlar… erkek, kızın gözlerinde bir cennet görüyor… kız erkeğin sert yüzünde bir masal şehzadesi arıyor… bakışıyorlar ve geçiyorlar. erkek, başkalarından hep kızı işitiyor… kız, arkadaşlarından hep erkeği dinliyor.. gençlik tez canlıdır… ve gönüllerinde uyuyan yılanlar başkaldırıyor. gece… etrafta ağaçların dallarını okşayan sinsi rüzgâr… ötede beride ötüşen kuşlar ve böcekler… gökte ay ışığı… ve… yan yana erkekle kız… eğer mevsim bahar ve vakit gece olursa… eğer sinsi rüzgâr yapraklarla fısıldaşırsa… eğer kuşlar ve böcekler öterken gökte ay parlarsa… ve bu dekorun ortasında bir genç erkekle bir genç kız yan yana bulunursa… onlar ne konuşur?… işte bunlar da onu konuşuyorlar… erkek: “seni seviyorum” diyor… kız: “bu sizin herkese söylediğiniz sözdür, diye cevap veriyor… erkek ağır basıyor: "nişanlanalım!”… kızın cevabı daha keskin çıkıyor: “ben seni sevmiyorum ki'”… erkeğin karşılığı kılıç gibi iniyor: “sevmiyorsan bu vakit benimle burada niçin bulunuyorsun?”… kız susuyor… erkek de susuyor… yaramaz kuş yoruluyor ve tembel böcek uykuya dalıyor… ay… o, bütün esrarı biliyor… ay her şeyi görüyor… fakat ay naziktir… ve kendi fazlalığını anlıyor: bulutun arkasına çekiliyor… erkek kıza bakıyor: bir ilahe gibi güzel… kız erkeğe bakıyor: bir masal kahramanı gibi yakışıklı… karanlık suçları gizler… çirkinlikleri örter… karanlıkta her şey güzeldir… çirkin güzel olur… güzel, çok güzel olur… ve eğer gönüllerdeki yılan başkaldırmışsa… ve başlar dumanlıysa karanlıkta bir kız çabucak ilahe olur ve erkek tanrılaşır… işin doğrusu nedir? erkek kızı seviyor mu? kim bilir? kız erkeği seviyor mu? kim bilir? erkek kızı niçin buraya çağırmıştır? bilinmez ki. kız neden buraya gelmiştir? anlaşılmaz ki… öyleyse her şeyi bilen aya soralım… o, “ikisi de seviyor” diyor… ay bulutun arkasından çıkmıyor… yaramaz kuş yorgun… ve tembel böcek hâlâ uykuda… erkek kızı kollarından tutarak yavaş yavaş söylüyor: “sen de beni seviyorsun… sevmesen buraya gelmezdin… bir genç kız, sevmedikten sonra kendisini bu kadar tehlikeye atamaz… sen benim olacaksın… benim hayat arkadaşım olacaksın… yalan mı?”… kız susuyor… çünkü şu dakikada çok zayıftır… müthiş gururuna, inadına, iradesine rağmen şu dakikada dilinin ucunda bir şey dolaşıyor… ve… bu gecede… bu ağaçların ortasında… bu erkeğin yanında… “evet! ben de seni seviyorum” dememek için kendisiyle korkunç bir mücadele yapıyor… gece… sinsi rüzgâr… bulutların arkasında uçan ay… erkek… ve kız… erkek kızı seviyor… fakat niçin bu kadar çabuk itiraf ediyor? çünkü erkek yalansızdır… ve… hayat kısadır… neticeler çabuk alınmalıdır… kız da erkeği seviyor… fakat niçin sevdiğini söylemiyor? niçin erkeğin teklifini kabul etmiyor? çünkü kız fettandır… âşkı yani aldatmak, zehirlemek, yalvartmak ve öldürmekten ibaret olan yalancı aşkı tatmadan teslim olmak istemiyor… çünkü erkek yuvanın erkeğidir ve kız aşkın kadını… erkek gecenin, kızın ve sevginin güzelliği altında yorgun… kız hayattan sarhoş ve erkeğin önünde bitkin… hâlâ karşı karşıya duruyorlar… kızın iradesi artık eriyor… bir dakika sonra o da itiraf edecek… işte etmek üzere… işte… fakat her şeyi bilen ay, buna razı olmuyor… birdenbire bulutun arkasından çıkıyor ve ışığını kızın gözlerine akıtıyor… iki ışık birbirine karışıyor… çapkın kuş tekrar ötmeye başlıyor… uyanan tembel böcek yine söyleniyor… ve… kızın zaafı bir anda kayboluyor… erkek ve kız aynı zamanda farkına varıyorlar ki erkeğin elleri kızın yüzünü tutmuş ve kendisine yaklaştırmıştır… kız erkeğin ellerini tutuyor… yüzünden uzaklaştırıyor… ve erkek hiçbir şey söylemeden hiçbir mukavemet göstermeden buna itaat ediyor… yalnız… beş dakika önceki bir şeyi soruyor: “niçin?”… şimdi hâkimiyet kızdadır ve erkeğin iradesi kızın elinde bir lâstik bağdır… gülerek: “çünkü ben nişanlıyım” diye cevap veriyor… ve… erkek sarsılıyor… erkek sarsılıyor… bu kız sahiden nişanlı olabilir mi olamaz mı, bunu düşünemiyor… yalnız “kim bu bahtiyar?” diye soruyor… kızda cevap yok… yalnız, kudretli gözlerini ona dikiyor… bu gözlerde erkeğin kalbini okumak isteyen bir ışık ve erkeği kıvrandırmaktan doğmuş bir gurur var… erkek susuyor… kız gülümsüyor… kuş ve böcek onların pek yakınma kadar gelerek dinlemeğe başlıyor… ve ay, gözlerini ikisine dikmiş, merakla maceranın sonunu bekliyor… rüzgâr duruyor… yalnız gözlerde ve gönüllerde olan korkunç bir boğuşma… erkek düşünüyor: kızı büsbütün bırakıp gidebilir mi? hayır! öyleyse ne yapmalı? kafasını yoruyor… bir çare arıyor… ve kıza teklif ediyor: “seninle kardeş olalım!”… kızın gözlerinde bir şahlanış var… kabul ediyor… ve ertesi gün antla, yeminle kardeş olmağa karar veriyorlar… erkek sarsılmıştır… kızın sesi sertleşiyor… gözleri yıldırımlaşıyor… ve aynı merakla beklediği sözü söylüyor: “söylediğin kadar sevseydin hiç kardeşliğe razı olur muydun?”… erkek engin bir şiir dinlemiş gibi ürperiyor… ve kız büsbütün şiirleşiyor… erkek şaşkın…”fakat sen nişanlısın” diye mırıldanıyor… kız: “seven için bu bir engel midir?” diye cevap veriyor… ve… erkek çileden çıkıyor… erkek bitkin… kız yorgun, fakat sevinçli… erkeği kamçılıyor… istiyor ki cesaretini işittiği erkek yine cesur olsun…ve kendisini esir etsin… erkek teklif ediyor: “peki, diyor bu son görüşmemizdir. beni yalnız bırakmadan önce bana bir hâtıra ver. bu hâtıra senin saçlarını öperken duyacağım baygınlık olsun!”… kız, fettan cevap veriyor: “benim saçlarımı ancak hayat arkadaşım olacak erkek öpebilir”… erkek yeniden sarsılıyor… peki, diyor, öyleyse sana son defa olarak elimi uzatıyorum. vereceğin elini dudaklarıma’ götürmeye müsaade edeceksin değil mi ?”… kız kahpeleşiyor: “benim elimi ancak hayat arkadaşım olacak erkek öpebilir… hatta… benim ayaklarımın altında ölmek saadeti de yine, ancak ona aittir!”… erkek kızıyor… kızı kendisine doğru çekiyor… saçlarını öpüyor… fakat kız çevik ve kuvvetlidir… erkeğin elinden kurtuluyor… koşarak gidiyor… ve erkek… dönemeçte kız kayboluncaya kadar ona bakıyor… bakıyor..! kız, artık onun yanına hiç gelmiyor… fakat onu kıskandırıyor… erkek onun yanına hiç gitmiyor… fakat kıskanıyor… kız heyecandadır ve erkek düşüncede… fakat hayat kısadır… kat’i neticeler çabuk alınmalıdır… ve nihayet onlar yine karşı karşıya geliyorlar… bir bayram günü… herkes gezip tozmada… bunlar niçin böyle kapanıp kalmışlardır ve bunları karşı karşıya getiren sebep nedir? bilinmez… fakat onlar karşı karşıyadır ve kızın fettanlığı, erkeğin cüretkârlığı son dereceyi bulmuştur… kız soruyor: “niçin o gece ben müsaade etmeden öpmek istedin?” erkek küstahlaşıyor: “öpmek istedim değil… öptüm… ve senin müsaadenin ehemmiyeti yok!”… kızı öfke basıyor ve haykırıyor: “yalan yere bir kızı öptüm demek alçaklıktır!”… son söz erkeğin yüzünde gürlemiş bir yıldırımdır… ve artık kızın fettanlığı ölmüş, erkeğin cüretkârlığı meydanda tek başına kalmıştır… erkek kıza bakıyor ve hiç kızmadan söylüyor: “işte sana haber veriyorum,.. seni öpeceğim… hiç bir erkek hiç bir kıza önceden öpeceğini söylememiştir… fakat ben sana erkekçesine haber veriyorum… seni öpeceğim… kendini koru!”… ve erkek ağır adımlarla kıza doğru yürüyor… kaçmaya teşebbüs eden kızı yakalıyor… mukavemetini kırıyor ve onu doya doya, kana kana öpüyor… erkekte bir sarhoşluk… kızda eksilmiş bir şey var… ve kız bir masaya kapanarak hıçkıra hıçkıra ağlıyor… erkek soruyor: “yine benim olmayacak mısın?”… kız kaplanlaşıyor ve cevap veriyor: “hayır!” erkek eğleniyor: “nişanlına böyle mi gideceksin?”… kız yenilmiştir ve cevabı perişan oluyor: “ben hiç bir erkekle hayatımı birleştirecek değilim!”… erkek kızı seviyor… onu kendisiyle birleşmeye mecbur etmek istiyor… kız da erkeği seviyor… fakat kız gururludur ve inatçı… kendisine yenilen erkekten nefret eder… istemez… kendisini yenen erkeğe kin bağlar… onu da istemez… öyleyse nolacak? bunu ay da bilmiyor… zaman yürüyor… erkek kızı yenemedim sanıyor… halbuki erkek kızı yenmiştir… kız yenildiğini biliyor. fakat bunu kendisine bile itiraf etmiyor… hayat kısadır… neticeler çabuk alınmalıdır… ve takıntılar insanı yürümekten alıkoymamalıdır… erkek kızı unutuyor… başkasını seviyor ve onunla evleniyor… bu yine aynı parlak bahar gecesidir… çapkın kuş yine şakıyor… tembel böcek yine ötüyor… sinsi rüzgâr asırlardan beri bitiremediği sözünü yapraklara yine fısıldıyor… ve… lâcivert boşlukta ay… kız, erkeğin evlendiğini aynı gece haber alıyor… birdenbire bir değişiklik… pişmanlık mı? kim bilir? koşarak yatak odasına çıkıyor… kendisini yatağına atıyor… ve başını yastıklara gömerek ağlıyor, ağlıyor… ay bakıyor… ve yanı başında kendisine “bu nedir?” diye soran yıldızın kulağına eğilerek ona anlatıyor: “erkek onu unuttu… fakat kız hâlâ seviyor!..” yıldız, adaşı olan kızın felâketine şaşırıyor… ve… kederinden, hızla koşarak karanlıklar içinde sönüyor… kızın yıldızı sönüyor…

yağmur oğlum; bugün tam bir buçuk yaşındasın. vasiyetnameyi bitirdim kapatıyorum. sana bir resmimi yadigâr olarak bırakıyorum. öğütlerimi tut, iyi bir türk ol! komünizm bize düşman bir meslektir. bunu iyi belle. yahudiler bütün milletlerin gizli düşmanıdır. ruslar, çinliler, acemler, yunanlılar tarihi düşmanlarımızdır. bulgarlar, almanlar, italyanlar, ingilizler, fransızlar, araplar, sırplar, hırvatlar, ispanyollar, portekizliler, romenler yeni düşmanlarımızdır. japonlar, afganlılar ve amerikalılar yarınki düşmanlarımızdır. ermeniler, kürtler, çerkezler, abazalar, boşnaklar, arnavutlar, pomaklar, lazlar, lezgiler, gürcüler, çeçenler içerideki düşmanlarımızdır. bu kadar çok düşmanla çarpışmak için iyi hazırlanmalı. tanrı yardımcın olsun atsizin yıllar önce oğluna bıraktığı vasiyeti ,sonuna kadar hak veriyorum ve katılıyorum

gençler salın artık lan bi adamı. adam dirilip hergün sözlükte sabah 6 gece 12 kendine entry girildiğini görse geri ölür la.

"acaba yaşlı mı kara gözlerin? içimde derin bir yara gözlerin, daldı mı uzak bir yere gözlerin? görmüyor, bilmiyor, bilemiyorum."

sonsuz bozkır...ayın ilahi ışıkları ve atların ahenkli nal sesi!... atsız reis!

Yolbaşçımızdır. Var olsun! .

adının nihal olmasından başka kafama takılan soru yok