güvensizlik

sene 2009 daha o zamanlar 8. sınıftayım annem çok hastaydı babamın unrunda değil dayım bi gün annemi hastaneye götürdü kanser olmuş demişler 6 ay yaşar yaşamaz biz burda bişey yapamayız demişler daha iyi bi hastaneye götürün demişler önce samsun sonra ankaraya götürmüşler annemi tabi benim dünyadan haberim yok o zaman kimse bana bişey demiyor ankarada doktor 6 gün yaşar yaşamaz demiş dayım beni aldığı gibi ankaraya annemin yanına götürdü. ben annemi gördüm nasıl mutlu oldum ama o beni tanımadı yarı baygın gibiydi başucunda da bi şişe su vardı ağzına kadar dolu. 2 saat sonra yine geldim annemin yanına baltım kendinde bu sefer sarıldık agladık falan 5 liram vardı anneme verdim dedim al babamdan bişey isteme dedim bunla al ne istersen dedim babamla annemin arası iyi değildi utanmasın diye düşünmüştüm. çocukluk aklı işte. o akşam akrabamızda kaldık anneö rüyama girdi ben gidiyorum oğlum dedi yattıgı hastanedeki yataktan el salladı sonra o anda beni uyandırdılar kalk annene kan lazım dediler ben bi sevindim aha annemi kurtarıcam falan diye düşünüyorum hastaneye gittik amcam hastanenin kapısında durmuş annem nerde dedim annem öldü başın saolsun dedi ben bayılmışım arabaya bindirmişler beni ayıldım ben kime anne dicem lan bundan sonra dedim ama nasıl ağlıyorum çok zordu. cenazesini getirdiler dokunamadım bütün gece baktım gözümü ayıramadım bi daha göremicem diye sonra defnetmeye götürdüler üstüne toprak atılışını gördüm o gece uyuyamadım yatakta gittim mezarının başında yattım sonra zaman geçti baya okul lise zamanı geldi babam demiş ben bakamam amcam da istememiş (evde internet varmış internete girer ders çalışmazmışım) sonra yurda verdiler beni iki sene yurtta kaldım her gece ağladım yurtta bi gün babam aradı nerdesin dedi yurttayım falan dedim özledim dedi ben özlemedim dedim böyle konusurken falan bu beni zorla yanına aldı derken yurtta tabi benim bi sevgilim oldu annem öldükten sonra biri beni sevsin istedim kızla bi bucuk sene çıktık derken ailelerimize söyleyelim dedik kızın annesi demiş ki o çocuk yurtta kalıyor annesi ölmüş babası istememiş serseridir o demiş kızda annesine uyup beni terketti gitti sonra zaman geçti bayaa bi bi kızla çıkmaya başladık iyiydik güzeldi hersey okumaya gitti başka sehire sogudu biraz benden neyse doğum günü oldu ben bi kaç saatte olsa yüzünü görmek için 15 saat yol gidip bunun yanına gittim sonra ertesi gün bi daha buluşmak istedim olmaz dedi bi arkadasıma sözüm var dedi erkek arkadası varmış bi tane onun sevgilisine hediye bakacaklarmış derken ben o kadar yol geldim falan dsdim bunun muhabbetini bana yapma dedi sevsen ne yapar eder buluşurdun dedim sevmiyorum hiçte sevmedim dedi o zamandan beridir kendimde değilim kardolar 7 sene olmuş annem öleli hiç bişey doğru gitmiyor annenizin kıymetini bilin annem öldükten sonra kimseye güvenemedim en çok annenize güvenin 😔

haluk bilginer zerrin tekindordan ayrıldıktan 1 ay sonra eski karısıyla barışmış ne diyebilirim ki güvendiğim herkesin sonu bu şekilde

kemirgen bir fare gibidir. zihine atılan şüphe tohumları... sürekli düşünmek, sebep aramak . sorularla ve cevapsizlarla uğraşmaktır. kafandaki kazan beynini acıtır. ne bir adım öne attırır ne el uzatır. en yakınına utanacak kadar şüpheyle yaklaştırır. kendinden tiksindirir. ne düşünüyorum dersin ama yine de düşünmeye devam edersin. zihnin takılı kalmış şeyleri sürekli ısıtıp ısıtıp sunar. geçmişinden gelen ayak kesiciler geleceğe yürümene engel olur. kimseye inanmazsın, katrana bulatır ruhunu. o kadar düşündürür ki en ufak bir şeyi, kafamı çıkarıp alsam da üstünde tepinsem dersin. en ince detaylara takılırsın, bir de haklı çıkarsan... içinden çıkamadığın bir yalnızlığa iter. belki en yakınlarınla aranı açacak düşünceleri önüne serer güvensizlik. arkanda bırakamadığın her bir güvensizlik düşüncesi , ileri atacağın adımı keser.

insanı içeriden çürütür, dakika dakika, saat saat. her ne kadar kendine ''ben ona güveniyorum, o karakterli bi insan.'' diye diye kendini teskin etsen de kafanda durmadan döner durur ihtimaller. dünya üzerindeki en boktan duygudur.

toplumsal hastalık olmuş. az önce ilk çıkacak kitabım itiraf'ın editörüyle görüştüm, kitap dizgiye gönderildi mi diye. gönderildi dedi. sonraki süreç nasıl olacak diye sordum, dizgiden geldikten sonra 10-15 sayfalık kısım bana mail olarak gönderilecekmiş. neden hepsi değil dedim. kitapların yazarları kendi kitaplarını pdf olarak birilerine gönderip veya kitap sitelerine satabiliyor dedi. vay amına koyim dedim. işe bak. insan kendi el emeği, göz nuru kitabı bile el altından satabiliyormuş. hem de yayınevinden çıktığı halde.

insanın doğası gereği içinde yer alır. şüphe vesilesiyle tetiklendiğinde durgunlaşması zaman alır. yakinen tanımadığım hiçbir insana güvenmem. ki zaman zaman onlar bile insanı yarı yolda bırakır. hal böyleyken kör topal bir formata ve basmakalıp bir insana güvenmek fazlasıyla abes olurdu.

mesela bir çok olay yaşamışsındır güvendigin insanlar seni yarı yolda bırakmıştır vs belkide bu olayları hiç yaşamamışsındır ancak insanlara karşı bir güvensizlik oluşmuştur sende bunlar gayet normaldir bir insanla tanıştıgında ona hemen güvenmezsin hemen duygularını ve bircok seyini paylasmazsın ve bu onu farkeder, illa ki farkeder ve iste asıl olay ondan sonra başlar karşındaki insan bunun farkına vardıgı anda ya bunu yüzüne vurur farklı yollarla ya da senin güvenini kazanmak ister o zaman ki karşındaki insanın sana verdigi degeri anlarsın bunun farkına vardigi halde sana hala katlanıyor ve guvenini kazanmak istiyorsa işte o zaman o insanı bırakma, işte ben o insana hasretim.

i̇lişkiyi bitirir seni bitirir ömrü bitirir

sevdiğiniz insana güvenemiyorsanız olay bitmiştir. en mutlu olduğun anda bile ebedi huzura veda etmek demektir bu.

İçime işlemiş duygu. Ben hayatımda hep güzellikleri güvensizlik yüzünden kaybetme eşiğine gelen biriyim. Bana herkes dolandırıcı, yalancı gibi geliyor. Durduk yere biri bana bir iyilik yapınca, ya da bir yere davet edince, bir şey hediye edince nedenini sorguluyorum. Anlatayım iki örnek. Üniversiteyi kazandığım yıl bir numara arayıp duruyor. Neyse ben de kayıt olmaya gitmişim kampüsteyim. Açtım telefonu, bir kadın. İşte diyor tebrik ederiz. Bir otelde size plaket verilecek, bir de laptop hediyemiz var. Ben tabi aha diyorum dolandırıcı. Yok diyorum ben almayacağım. Kadın ısrar ediyor, emin misiniz diyor. Ben kendimden emin, hatta gururlu, dolandırılmadım çünkü, kapatıyorum telefonu. Sonra öğreniyorum ki gerçekmiş. Kadını arayıp benim plaketi yapın ben geliyorum diyorum. Allah'tan işler rast gidiyor ikisini de alıp oteldeki kutlamaya katılıyorum :) Yine bir başka gün, üniversite 3'teyim. Bir numara arayıp duruyor. Açıyorum bir kadın. İşte sizi üniversitemiz adına YÖK bilmemne toplantısına davet ediyoruz. Ama bir diğer katılımcı da en yakın arkadaşım! Yani bu nasıl olabilir. Zaten koca üniversitesiteden sayılı insan seçiliyor neden ben ve en yakın arkadaşım. Tabi ben inanmıyorum kapatıyorum, biz gelmiyoruz diyorum dhdnnddn 10 dakika sonra arkadaşım arıyor, gerçek olduğunu öğrenip gidiyoruz. Üniversitemize akreditasyon vermeleri için toplantıya katılıp akreditasyonu alıyoruz. Velhasıl, her şey de dolandırıcılık değil. Benim gibi yapmayın dhjddjjd