eski fotoğraflara bakmak

fotografın çekildiği ana tekrar gidiyosunuz ve diyosunuz ki keske hep o anda kalsam. içinizi acıtır özellikle silemediğiniz bir fotoğrafsa yıllar geçse bile hep aynı acı yoklar kalbinizi

eskiden de malmışım diyip i̇stiklal marşı kapanış

sonra yaslanmisim demek

her seferinde aynı şeyleri söylüyorum. o zaman daha mutluymuşum, daha güzelmişim sonra allahm belamı vermiş.

tamam 70 kiloydum ama yüzüm güzeldi şimdi 50 kiloyum ve yüzüm göçtü :(

eskiler hep daha güzelmiş diyorum, sonra bunu derken bir fotoğraf çekiniyorum 1 ay sonra oda daha güzelmiş oluyorrr iste ne uzaksa onu istiyor insan

@ruhumdeli'nin benim için yaptığı yorum gelir aklıma; "evrime devrim yapmışsın..."

hep eskiden daha iyiymişim şimdi yaşlanmışım sanki diyorum.

ağlatır.

aslında pek de eski değil, 1 buçuk hafta öncesi. ama o fotoğrafta olan her şeyin mazide kaldığını görünce insan bir hüzünleniyor.

2010/11 yıllarından kalma hastane fotoğraflarım var ve alakamız yok, bazen düşünüyorum o ben miydim diye.

i̇smini vermek istemiyorum çılgın att yüzünden bakamıyorum. arada sövsem de düzeliyor gibi insan.

az önce baktım, son iki senedir kendimi ne kadar yıprattığımı gördüm. oysa ne kadar da güzelmişim, gözlerimin için nasıl da gülüyormuş. şimdiki fotoğraflarıma bakıyorum, gözlerimin içinin zorla güldüğünü fark edebiliyorum. içimdeki bir şeyleri söndürmeyi başarmışım (!) çoğu şeyden korkar hale gelmişim, bende var olan çoğu güzel şeyden korkmak...

(bkz: keşke) (bkz: eğer) (bkz: meğer)

her seferinde “ne kadar zayıfmışım” cümlesi cıkıyor ağzımdan, üzücü..

bi tane tweet vardı "fotoğraflar çok acımasız değil mi bir daha yarım saniye yanında duramayacağın kişiyle yüzlerce yıl aynı karede duruyorsun."

tıpkı eski şarkıları dinlemek gibi bir etki yapıyor (#2262510) gerek albümlerden olsun gerek dijital ortamlara kaydedilmiş halleri. ama şunu fark ettim ki büyüdüğüne, yaşlandığına bizzat şahit olduğun kişilerde bu hissiyat daha başka. yani bir dedenin gençlik fotoğrafı ile aynı şey değil. normalde facebook kullanan biri değilim. ufak bir işim oldu girmek durumunda kaldım. bildirimler falan coşmuş, herneyse. babamın 2010 - 2014 arası fotoğraflarına baktım. ulan adam ne gençmiş. oradan diğer akrabalara vs de baktım. düğünler, nişanlar, sünnetler her şey orada var. son 10 senenin hızlı bir özetini geçirdim tekrar. çok garip oldum. sanki zaman sadece geçmekle kalmıyor, biz de tam ters yönde koşarak etkisini arttırıyoruz, bağıl hız timsali. ama beni en çok vuran 2014 de toplu çekilmiş 7 torun olan dedemin ekip 2018 de 11'e çıkmış olması, herkesin hızla büyümüş olması. aynı yerde, yılın aynı tarihinde fotoğraf. böyle yazınca da kendimi yaşlanmış hissettim. en iyisi bir kahvaltı yapayım.

eski fotoğraflara bakayım derken oturup saatlerce ağladığımı bilirim. keşke her saniyenin değerini bilerek yaşasaymışım o zamanları.

eski fotoğraflara bakıp "saçlarım o zaman ne güzelmiş." demeyen kız yoktur.

boşverin ya olan size olur

yüzünde küçük bir tebessüm bırakırken içinde de küçük bir burukluk bırakır

kimisi arkasında "iyi ki geçip gitmiş" etkisi bırakırken, kimisi ise "keşke o günlere geri dönebilsem" dedirtir

bir daha o kişiyle yan yana olamayacağını bilmek...

sık yaptığım eylemdir. özellikle eski konuşmaların ekran fotoğrafı yok mu? bayılırım yeniden okuyup o anı yaşamaya. telefonumun iki kez iç ekranı kırıldı. i̇çinde konuşmalarımız var diye yeniden yaptırdım. telefonda kalmasın bir şey olur diye hafıza kartına aktardım, bu sefer de hafıza kartım bozuldu. üzgünüm sözlük, üzgünüm. yeni anılar eklenmeye devam edebilir ama o anılar da çok özeldi.

sanki insanın böğrüne taş oturuyor. o fotoğraftaki mutluluğu gözlerin nasıl ışıldadığını görüyorsun. şimdi ise o mutluluk uçmuş gitmiş. gözlerinde eski ışık yok gibi oluyorsun. bir de eski fotoğrafları ayraç olarak kullanıyorsan işin daha kötü...

çok yakın bir arkadaşım vardı, abim gibiydi, konuşmayı kestik, 4 ay oldu... bazen galerimde karşıma çıkıyor, dakikalarca fotoğraflara bakakalıyorum, silmeye de cesaretim yok, içim burkuluyor.

telefonu değiştirin hiçbir şey kalmıyor, icloud hesabınızı değiştirin yine hiçbir şey kalmıyor. ne gereği var kendini bilmeler ile fotoğraflarınızı tutmanın aq.

gözden bi damla yaş...

geçen gün bilgisayarda takılırken bir denk geldim gelmez olaydım. çok değişmişim daha doğrusu değişmişiz. kimler gitmiş kimler gelmiş. geçti güzel günler.

arada bir açıp açıp bakıyorum, daha önce yan yana gülümsediğim insanlarla şimdi tek kelime edemiyor oluşuma yanıyorum.

galeriyi temizlerken hep silmeye kıyamadığım ama galeriye girince de altlarda kaldığı için bakmak aklıma gelmeyen fotoğraflar bütünü benim için...

eğer fotoğrafta beraber güldüklerinle hala beraber değilsen çok koyuyor

bildirim geldi geçen sene bugün dayımın düğünü varmış ya. açtım hemen baktım fotoğraflara gözyaşım pıt. giyinmişiz süslenmişiz yüzlerde gülücükler oynarken dans ederken bir sürü foto var. bir de bu güne bak..... allah tabiki bu günlerimizi aratmasın çok şükür sağlıklıyız ama bu o güne dönme isteğimi unutturmuyor tabi. ulan makyaj yapmayı unuttum aq karantina çabuk bit kardeşim

hiç iyi yanı yoktur. sebepsiz yere o günlere geri dönmeyi istersin. imkansızı istersin hep.

geçmiş günlerimi verseler, geleceğimden vazgeçerim

tarla bağ bahçe var hepsinde. harita ölçekleri küçüldü. traktör ölçekleri de küçüldü. resimler aynı...

annem babam ne kadar geenç, kardeşlerimle ben ne kadar miniğiz... evimiz ne kadar değişmiş. biz büyümüşüz, annemle babam yaşlanmış... anne babalar yaşlanmasın ulan!

muhtemelen kederlenmekle son bulur.

"allahım ne malmışım" diye diye geçiyorum fotoğrafları. bazılarında durup birkaç saniye geçmişi yad ediyorum sessizce. bazılarınaysa bakamayıp hemen geçiyorum. biliyorum ki bakarsam o fotoğrafının ağırlığı yüreğimi dağlayacak.

bu sabah ve az önce baktım biraz ve oldukça güldüm eğlendim. çok güzel anılarım var, çok güzel zamanlar geçirmişim. müthiş insanlarla mürhiş eğlenmişim. hayatımdaki insanların varlığına şükürler olsun <3 (bkz: yerim sizi olm)

babamın gençlik fotoğraflarına bakıyorduk bir an babama döndüm ve dedim ki "şimdi karşıma bu halin çıksa kesin aşık olurdum" annem kafama bir tane vurdu ama olsun. fotoğrafların içeriği şu; karate hocası, hafif kas, kemikli yüz, mavi - yeşil karışık göz ve uzun boy.

ölen sevdiklerim arttıkça daha çok anlam kazanan eylem. fotoğraf, video gibi teknolojilerin hayatımıza bu kadar entegre olmadığı dönemlerde, fotoğraf çekilirken oluşan ufak telaşın, ne yapacağını bilememenin; aynı zamanda da doğallığın belgelenebilmiş olması muazzam.

Çok çok tuhaf hissettiriyor.. Bazen mutluluk bazen üzüntü.. Aa bu ben miyim diyor insan. O an yaşadıklarını fragman geçiyor fotoğraflar sana. İyi ki saklamışım diyorsun her şeye rağmen.

bu bayağı eski oldu sanırım eski güzel fotoğraflara bakarken dalıp gidiyorum, yüzümde istemsiz bi gülümseme oluyor. sonrasında gerçek dünyaya dönmek üzüyor. bu da öyle hissettiren fotoğraflardan biri. ne güzel zamanlardı, şimdi her birimiz ayrı dertlerle boğuşuyoruz.

Bir insanın hissedebileceği her duygu gelir o fotoğraflara bakıldığı zaman. Hele birini kaybettiysen. Yüzünü hala hatırlıyorsan o insanın mutlulukla karışık saçma bir gurur hissedersin. Unutmaya yüz tuttuysan kendine kızarsın. Değişimleri görüp şaşırırsın. O gün olup, bugün yanında olmayanları görürsün, kimse o kişiler ona göre pişman olursun yaptıklarına ya da “oh be Allah’ın sevdiği kuluymuşum da kurtarmış beni bu arsızlardan” dersin. Varsa geçmişinde üç beş vicdan azabın, asla kapanmayan o yaraya bir de tuz basmış olursun. Garip bir aktivite. Tavsiye etmem

19000 fotoğraf var ya. bir girdim mi çıkamıyorum galeriden. ne güzel anılarım varmış.

Eski resimlere baktım, daldım bir cigara yaktım. İsmine bir mermi çaktım gelmezsen gelmee

Eskiye dalıyor gözüm.. dalmasın da ne yapsın.. Her sene bakardım eski yıl fotoğraflarına da Hiç böyle hissetmemiştim. Zoruma gidiyor resmen bakarken ilk iki buçuk ay mükemmel günler, anlar, zamanlar geçirmişim ama sonrası.. hep #evdekal.. başka da bir şey yok. Gerçekten bu zamana denk gelmek zorunda mıydık, diye sormadan geçiremiyor insan. Kim bilir bir daha ne zaman normale döneceğiz.

3 4 sene önceki fotoğraflara bakarken ağzımdan direkt şu cümle döküldü; ne külo almışım be aq. Eskiler güzeldi.