en çok sevilenden vazgeçilen an

Tam beş gün önce kendisinden vazgectim. Kendisi uğruna çok acı çektim çok gözyaşı döktüm içimde hep umutla aylarımı geçirdim. Bu durumun artık bana zarar verdiğinin ve o umuda bağlı kalmamamın gerektiğini öğrendim. Yol kenarında bağıra bağıra ağladıktan sonra vazgectim kendisinden. Ne kadar kötü bir ara ellerinden tutmuştum. Uykudan uyandığın halini biliyordum. Uyurken nasıl nefes alıp verdiğini. Gözünü açar açmaz sigara içtiğini. Bişeylere gülerken göz göze gelmelerimizi. Dertlerini anlatırken saçlarınla oynamanı. Bakın çok kötü oldum. Bilen söylesin bu boşluk hissi geçer mi?

bir takım karaktersizlikler soğutuyo ama aniden çaat diye vazgeçtim diyemem tabiki. ummadığım bi anda aklıma artık eskisi gibi gelmeyişini farkettiğimde ondan vazgeçtiğimi anlamak zorunda kaldım ve bu aslinda sizin için bir milat olabiliyo

birkaç gün önce yaptığım eylemdir. işin trajikomik tarafı senelerdir peşinde koşmam. lakin vazgeçmeme asıl sebep olan şey bilerek ve isteyerek beni üzmeye çalışmasıdır. bundan ziyade bir gerçeği fark etmemdir. haftalarca buluşmak için ısrar ettiğim halde bir türlü müsait olamıyor, sürekli ama sürekli meşgul olduğunu dile getiriyordu. yarın buluşalım mı diye sordum. yarın işim var müsait değilim dedi. ertesi gün ortak bir arkadaşımızın instasında yakın arkadaşlara hikaye attığını gördüm. bende gözükmüyordu çünkü bilerek eklememişti. çocuğa versene bi bakayım ne atmış dedim. bir de ne göreyim, tüm gün iki lavukla gezip tozmuş. ama sözüm ola işi vardı. o an vazgeçtim kendisinden. direkt soğudum ya. yalana hiç tahammülüm yok. net olun, ölmezsiniz. hayır yani foto da foto olsa. sarmaş dolaş iyykk o ne ya, cidden o tavırlar da neyin nesi? aman benden uzak onlara yakın olsun.

Benim için aylar aylar öncesidir. Çok zordu sözlük kitaplarımı ve sevdiğim aktiviteleri bırakmak. Onlar benim en sevdiğimdi, onlarsız ben bir hiçtim. Dayanmak zorundaydım başıma neler neler geldi. Şu sınav bir bitsin kavuşacağım hepsine, o kadar özledim ki. Biriktirdim hepsini, listemi de oluşturdum. Yazın kendi halimde deli gibi eğleneceğim. Herkes sevdiceğinden bahsetmiş, ben bunları yazınca biraz duygusuz gibi oldum ama olsun.

Vazgeçmeye mecbur bırakılmış olanım.

‘’Ben onun yerinde olsam böyle yapmazdım.’’dediğin an bence.Çünkü o an verdiğin değerin sana verilmediğini,çabaladığın kadar karşıdakinin çabalamadığını anlıyorsun.Bunu anlayınca da gitmekten başka çaren kalmıyor.

Bu anı önceden kestirmek çok zor. Kendiliğinden gelişen bir aydınlanma yaşıyor insan. Ve o aydinlanmadan sonra çekilen acı sona eriyor. Unuttuğunu fark etmen zaman alıyor, kendini yokluyor insan, hislerinin tükendiğini görünce şaşkınlıkla karışık bir rahatlama yaşıyor.

ne demiş minik serçe; -- başka sevgilerde teselli bulunca, işte biz o gün 'tükeneceğiz'

ikimizde severek birbirimizden ayrılmak zorunda kalmıştık, ölüm acısı neymiş, bi yerlerde olduğunu biliyosun fakat birlikte olamıyorsunuz ..

İzmirde yaşıyordu kendisi, kaza geçirmiştim aylarca yatalak kaldım, yoğun bakımdan beri gelirsin gelemezsin muhabbetleri dönüyordu, gelmesine yanımda olmasına çok ihtiyacım vardı. Türlü bahaneler ile gelemediğini söylüyordu, bir gün fizik tedavi servisinde tedavi görürken tekerlekli sandalye de oturarak camdan dışarı bakıyordum, kendi kendime düşünürken içimden geçirdim "acaba şu an o hastanelik olsa ne yapardım?" diye. Tekerlekli sandalyede olmama rağmen gerekirse sürünerek yanında olmak için her şeyi yapacağımı fark ettim, ama o yanımda yoktu hem de basit sebeplerden, çok aşıktım ilerde evlenmek istediğim kadın diyordum. En çok ihtiyacım olan zamanda ölümden dönmüş iken yanımda olmayan kadının, sağlığıma kavuştuğum zaman da hayatım da yeri yoktu.

Kendi öz değerini, öz saygını anladığın an...