38 yaşında gözlerini kaybetmesiyle birlikte yazmaya devam ettiği için yaşama olan tutkusunu takdir ettiğim yazar.
Jurnal adlı iki ciltlik eserinden yalnızca birinci cildini okumuştum, etkilendiğim bölümler olmuştu. Ancak esasen görmemesiyle ilgili sorduğu sitemkar şu sözü ve devamını hiç unutamıyorum.
"Gören hangi hakla yalnızlıktan şikayet edebilir?
Mevsimler bütün işveleriyle emrindedir, renkler bütün cilveleri ile hizmetindedir. Çiçekler onun için açar, şafak onun için pırıldar. Gutenberg matbaayı onun için icat etmiştir. Hugo okusun diye yazmıştır şiirlerini. Şehrin bütün kadınları onun için giyinip süslenir. Çocukların tebessümü onun içindir."
Fark etmiyoruz, her gün sahip olduğumuz birçok şeyi gerçekten hiç fark edemiyoruz. Daha geçen gün bir arkadaşım gözüyle ilgili yoğun bir sorun yaşadı ve aklı gitti komple gözlerimi kaybedeceğim korkusu içindeyken.
Görebiliyorum, birçok güzel şeyi görebiliyorum çok şükür. Yalnızlıktan şikayet etmek benim için haksız bir isyan.