bisiklet sürmek

bugün hayvan gibi yol yaptım. bugüne kadar maks 5km gidiyordum (1.5 yokuş iniş 1.5 yokuş çıkış). bugün 17.6 km gittim. 2 kere mola verdim. 2'sinde de sıvı ihtiyacını karşılamak için. eve geldiğim de bacaklar kopmuş vaziyetteydi resmen. bisikletten indiğimde pedal çeviriyormuşcasına adım atıyordum. bisikleti bırakıp bakkala gitmiştim. eve geldim eşorfmanı çıkardım bi baktım o da ne? afedersiniz götümün seleyle temas ettiği yer ful terlemiş. o şekilde bakkala gittim :(. ama güzeldi. tekrarlayacağım. not: tek başıma olsam da kullaklık mükemmelsin. edit: yazmayı unutmuşum. kamyoncular adamdır. yol veren 3 kişi oldu. 2'si kamyoncuydu.

mükemmel bir şey. hele samsun'daysanız, sahil boyu bisiklet yolumuz var. bugün yaklaşık 20 km yol yaptım.

21 yaşındayım hiç bisikletim olmadı hep imrendim arkadaşlarıma bisiklete binerken ama babam bana hiç almadı yokluktan değil keşke yokluktan olsa düşermişim diye ama asfaltta top oynamaktan her gün yara bere içinde eve geldiğimi düşünmüyor. 21 yaşındayım keşke bisikletim olsaydı bu yaşta da öğrenme konusunda pek bir utangacım neden bilmiyorum arkadaşlarım sahilde bisiklet biner bende evde pineklerim onlar adalara gider bisiklete biner gezer ben gezmem o bisiklet var ya o bisiklet göğsümde büyük eksiklik oldu be baba . tolstoy bisiklete binmeyi 67 yaşında öğrenmiş bu yüzden "tolstoy'un bisikleti" diye bir kavram vardır, hiç bir şey için geç değildir elin rusu 67 yaşında öğrendiyse bisikleti bende öğrenebilirim ha sözlük neden olmasın :)

bak şimdi giyeceksin eşofmanlarını, cebine koyacaksın telefonu tek kulakta kulaklık. çift olmaz çünkü o seslerden kendini soyutlamamalısın. sonra basacaksın pedala şehir dışında bir ormana doğru son hız. kalbin öldürürcesine atacak. i̇şte bisiklet sürmek böyle olur

(#2067743) bende durum bu iken hayat çok zor.

akşam serinliğinde çıkıp gideceğim bir yerlere. nere olursa artık. kafa dağıtmak için bire bir. belki kokoreççiye sürerim. terli terli oturup tek baçına kokoreç yemek. güzel sevdim bu fikri.

çok yoruluyorum ama sürekli yapıyorum. bisiklet özgürlüktür.

o kadar özledim ki. eskiden ara mahallelerden birinde oturuyorduk, istediğim gibi çıkıp sürerdim. şimdi mi? burası yeni kurulmuş mahalle. sağım solum inşaat, doğal olarak da fazlasıyla işçi ve yanı başımızda 2900(yazıyla iki bin dokuz yüz) kişilik erkek yurdu. dolayısıyla yemiyor.

özlediğim eylem. havalar da güzelken sürmeyi isterdim ama asosyallik o kadar kanıma işlemiş ki bunu yapabileceğim arkadaşım yok. yalnız başıma gidip kiralayıp da sürmek gelmiyor içimden.

bisiklet var ama bilin bakalım ne eksik

aylardır hayalini kurdum kurdum. beraber şimdi bisiklet süreceğim insan yok. hayır tek başına da çok sıkıcı.

bisiklet sürerken korkuyorum bu korkuyu yenmek için napılabilir?

bisiklet alıcam erteliyorum babam sayesinde “kızım yaşının farkında mısın”diyor “ne alaka baba ya”

eğer küçük bir şehirde yaşıyorsanız bir kızın bisiklet sürmesi haftalık dedikodu malzemesidir. senelerdir küçük alanlar hariç sürmedim. öyle büyük bir özlem var ki içimde

en büyük hayalim üniversiteye bisikletle gidip gelmekti ama okuduğum yer trabzon olunca bu hayal çöpe düştü. lakin bu hayalimin birazcigini staja bisikletle gidip gelerek gerçekleştirdim o yüzden mutluyum

tolstoy’la özdeşleşmiş durumdur ayrıca bir reflekstir.

bisiklet süreceğiz diye evin etrafından uzaklaşıp, araba yolunda sürüyoruz diye anneden dayak yemek. daha hızlı gideceğiz diye bayırın en tepesine çıkıp son sürat ilerlerken düşüp yara bere içinde kalmak. (bkz: old but good days)

en sevdiğim kapışmak isteyen gelsin.

bugün gerçekleştirdiğim eylem. bütün sinire strese iyi geliyor. i̇ster istemez de hız yapınca mükemmel oluyor. terapi gibi bir şey. keşke 12 km. den daha fazla sürebilsem annem daha fazlasına izin verebilse. :)

aylardır binmiyorum ama karantinadan mıdır nedir şu an hiç olmadığı kadar çok özlediğimi fark ettim. öyle çok bisikleti yaşam şekline çevirmiş bir insan değilim ben. sırf denemek için yapmıştım şunu: (#2339791) geçen yaz yaptığım bu turdan önce de sonra da bisikleti hayatıma o kadar da entegre ettiğim söylenemez. öncesinde zaten kendime ait bir bisikletim bile yoktu. en son ilkokulda bırakmıştım bisiklet kullanmayı. turdan sonra da çok sınırlı kullandım zaten. eylülden beridir de memlekette bıraktım bisikleti. şimdi bisikletim yanımda değil. ben yokum diye de arkadaşım benim bisikleti aldı memlekette takılıyor kaç gündür. acayip sinir bozucu bir his oldu içimde. i̇şin kötüsü bu yaz için de bisiklet planları yapmıştım daha kısa süreli olarak. ondan sonra da gerçekten bisiklet kullanıcısı olmayı planlıyordum. kışın kullanmasam da bir 8 ay bisikletli olmak istiyordum bundan sonra. anasını satayım korona muhabbetinden dolayı bütün yaz planlarım da suya düştü muhtemelen. böyle olunca daha çok kuruldum ben bu işe. utanmasam gidip 2. bisikletimi satın alacağım öyle hırslıyım şu an. eski fotoğraflara videolara falan bakıp iç geçiriyorum mal mal. alskdjakls gerçekten çok güzel spor bu arada. rekabete ya da oyuna dayanmayan sporları normalde sevmem. 2 saat aralıksız teke tek basketbol oynarım futbolda ciğerimi sahaya bırakırım masa tenisinde bile ter atabilirim ama dümdüz boş koşudur, spor salonudur hep rahatsız olduğum sporlardan. ama bisiklet burada çok iyi bir istisnaymış gerçekten. dümdüz bomboş yolda 2 saat bisiklet sürüyorsun, üstüne bisikleti 5 kat merdiven çıkıp eve taşıyorsun ama buna rağmen aşırı tatmin olmuş oluyorsun. öyle bir şeye dönüşüyor bir yerden sonra bu meret. lan çok özlemişim allah belanızı vermesin amk. ağustosun 10'una 4-5 günlük kısa bir tur planladım. başta korona olmak üzere herhangi bir aksilik olmazsa yapacağım bunu. sikerler. allahı varsa bütün mecburiyetler o zamana kadar salar bizi inşallah.

bilmiyorum. bi gezide kızlar öğretmeye çalıştı ama yapamıyorum evet ehliyetim var sad stoy:(

hayatımda bundan daha özgür hissettiğim bir şey olmadığını düşünüyorum, özellikle ellerimi bırakmış ve yaprakları hafif sallandıran bir rüzgâra karşıysa

sürmeyi bildikten sonra aradan yıllarda geçse de unutulmayan aktivite.

sonradan kazanılan bir reflex gibi yıllar geçse bile bi iki takılmadan sonra rahat rahat sürersin.

Bugün dedim bisiklet süreyim taktım kulaklığı hava mis güzel güzel sürüyorum .En sevdiğim şarkı çaldı yüzüme yüzüme rüzgar esiyor tam o havaya girdim aşırı huzurluyum gözlerimi kapattım hayatı hissediyorum güya.. salak mısın bisiklet sürerken gözlerini kapatıyorsun ? Bi açtım gözlerimi dan diye kaldırım taşına çarptım tabi .daha da hayatı falan hissetmem ..canım kolum benim..

Özlediğim eylemdir. Bir yıl önceki fiyasko kazamdan beri pedal çevirmiyordum. Bir kaç haftaya tekrar başlayacağım. Bugün eksik malzemelerimi sipariş ettim. Zincir yağı, yeni fren pedleri, aydınlatma takımı, bir dizi iç lastik ve ufak tefek eksikler. İlk tabiat şiirini okumuş ilkokul çocuğu gibi zıplıyorum evde.

hic bisikletim olmadi. hep arkadaşlarımın bisikletini sürmüşümdür. her seferinde de kaza yapardım. düşerdim veyahut birisine çarpardım.

Çocukken bisikletten düşerim korkusana bisiklet sürmeyi öğrenmedim. Geçen senede heves ettim öğreniyim dedim. Bisiklet sürmeye başladığım ilk sefer bir amcaya ve seyar satıcıya çarpıyodum. Son anda fren yaptım ve çarpmaktan kurtuldum. İkinci kez bisiklet sürmeye çalıştığım zaman durmadan bir çalılığa çarpıyodum. Çalılık bu mal durmadan çarpıyo en iyisi ben buna barış teklif ediyim dedi herhalde o yüzden bir tane dalını bisikletin sepetine bıraktı. Tabi ben bu barış teklifinden sonra çarpmamaya dikkat ettim. En azından daha az çarptım. Bir kez daha bisiklet sürmeyi deniyorum o zamanda sahilde bisiklet sürmek için ayrılan bir alanda sürüyoruz. Sahil tellerle çevrili sadece teknelerin oraya geçmek için kapı boyutunda bir yer açık. Nasıl becerdiysem bisiklet tam o aralıktan çıkıp denize uçmak üzere gidiyordu. Son anda kurtuldum gene. Bu kadar olaydan sonra bir daha bisiklet sürmeyi denersem başarılı olcağıma inanıyorum. Tüm kötü şasımı bitirmiş olmam lazım.

Yakın arkadaşlarla yapılması gereken etkinlik. Her havalar ısındığında adalara gidip bisiklet kiralardık, evimizden de ne alabiliyorsak doldururduk çantamıza. İlla düşen de çıkardı, gülmekten kaldıramazdık. Böyle hep oturduğumuz tepe gibi bi yer vardı orayı dönünceye kadar asla yiyeceklere dokunmazdık, canımız çıkardı o yokuşu çıkarken ama çok eğlenirdik ya Üniversite anıları özleniyorsun...

(bkz: Asosyal sözlük bizi dinliyor mu sorunsalı) Harbi bir haftadır falan yapıyorum bunu. Acayip keyifli, özellikle sokağa çıkma yasağı varken arka sokaklar bomboş oluyor. Arada benim gibi bisiklet süren ufaklıklar oluyor anneleri falan olunca selam vermiyorum ama. 3 gündür bi parkı bulmaya çalışıyodum böyle sürerken dün şans eseri döndüğüm sokakta buldum, hayattaki şansım bununla sınırlı işte.

Yarın tatil. Aslında sürsem Bi 15-20 km iyi olur

Yolun en sağında bisikleti sürmeme rağmen motorlu taşıtların dibimden geçmesine sinir oluyorum. Yol bir sizin çünkü. Kaldırımdan süreyim diyorum kaldırımda yürüyenler haklı olarak söyleniyorlar. Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım. Ama her şeye rağmen çok seviyorum bisiklet sürmeyi.

Şu sıralar tek düze olan yaşamıma renk katan eylemdir. Yokuş aşağı sürerken, rüzgarı saçlarımda ve yüzümde hissedince oluşan heyecanımsı hissi seviyorum. Rüzgarın sesini tekrar işitmeyi seviyorum. Hıphızlı bisiklet sürerken kör noktalardan acaba araba çıkar mı tedirginliğini de seviyorum minicik. Temkinli olmayı öğretiyor bana en güzel ve mutlu anda dahi. Bisiklet sürmeninse en sevdiğim yanı kulaklıkta bana eşlik eden hareketli bir şarkıyı bağırarak söylemek. İnsanlar bakıyor, ufacık da olsa çevreye sıkıntı verebilirim ama azıcık, minicik nazım geçtiği için ses etmezler. Mis gibi kafa dağıtır, gülümsetir, hatta bisiklet üstünde dans etme denemeleri yaptırır. Canım bisikletim. Canım olay. Arkadaşlarla birlikte sürmesi de güzeldir ama her zaman tek başına sürmek alır diyorum.

sabah akşam sürüyorum. kırlarda bayırlarda hissede hissede.. beni bisiklet sürmek kadar rahatlatan çok az şey var sanırım

hayalini kuruyorum. ciddiyim

Özledim. Bir aya kadar ufak bir marmara turu yapacağız arkadaşlarla. Bakalım.

Küçükken özgürlük hissi buymuş dediğim çok anlar olmuştu bu sayede..

4. sınıfta düşe kalka öğrenmiştim. hep yara bere içinde kalmıştı vücudum. yine de çok keyifliydi o anlar. düşüşleri bile çok seviyordum artık. iyiki pes etmemişim, en en sevdiğim şeydir şuan.

müthiş enerji ve keyif veren aktivite. bir de manzara eşliğinde yapılıyorsa keyfi iki karına çıkaran aktivite.

Cok ama cok özlediğim aktivite. Sabahları, kahvaltıdan önce, biraz meyve yiyip kahve içtikten sonra hafif serinlikte sürmek gibisi yok ya. Kulağında kulaklık, trafik yok, karsida yemyeşil dağlar falan. Ah be.

Çocukken en sevdiğim şeydi. Kuzenimin eski bisikletini deli gibi kullanırdım. Freni falan tutmazdı, tarlaya falan uçarak durmuşluğum var. Bir gün bi tanıdığın freni olan bisikletini aldım, bünye alışkın değil tabi bastım ön frene takla atarak düştüm. Yerdeki taşlardan elim kesildi, dikiş atıldı. Babam da o günden sonra bisikleti yasakladı bana bütün vukuatlarımın üstüne bu eklenince doğal olarak. Gizli gizli biniyorum diye sattı en son. Lise üçe geldiğim zaman staja bisiklet ile gidecem deyip bisiklet almak istedim de araba kullanmayı öğretip bisiklet aldırmadı.

7 yaşında yokuş aşağı sürerken frenlerin tutmaması ve direksiyonun dönmemesi ile duran kamyona çarpmam 2 ay sonrasında bisikletten düştükten sonra peşimden gelen kişinin kafamın üstünden geçmesi sebebi ile 20 seneye yakın zamandır yap(a)madığım şey

Yıllardır tutkunu olduğum eylem. Tutkunu olmamın nedeni ise verdiği özgürlük duygusu. Bisiklet sürmek için kafanda bir rota oluşturursun. Bisikletine binersin ve hemen gazlarsın. Etrafa baka baka, havayı koklaya koklaya gidersin. Gün gelir güneşin batışı tüylerini diken diken edecek güzelliktedir, durur izlersin. Gün gelir bir bahçenin yanından geçerken gelen hanımeli kokusu dizlerinin bağını çözer. Sevgiliyi koklar gibi kafanı içine daldırır koklarsın. Başka bir zaman çok susuz kaldığın anda yol kenarındaki karadutlar karşına çıkar, ağzın yüzün kıpkırmızı olana kadar yersin. Zaman zaman yokuşlarda bayılırsın, müzikle gaza gelirsin. Ya da rota falan oluşturmazsın, sadece sürersin. Bir bakmışsın ki şehrin öbür ucundasın. Velhasılkelam bir kabinin içinde gezmek gibi değildir bisiklet sürmek. Çevrendeki her şeyle yüksek miktarda etkileşime girdiğin bir spordur. Kendini bulma aktiviesidir.

indirime girmiş bir bisiklet alalım dedik, gorsel 12600'den 8000 e düşmüş.

çok seviyorum ama yaşadığım şehir bisiklet sürmeye hiç müsait değil. yanımdan vır vır arabalar geçerken aha öldüm öleceğim korkusundan keyif alamıyorum.

Bir kez öğrenince unutulmayacak aktivite. Çocukken tepesinden inmediğim bisiklet biraz büyüdüğümde sebebini anlamadığım bir şekilde ailem tarafından yasaklandı. O zamanlar aklımın bile ermediği şeyin büyüdüğümde toplum baskısına yenik düşen geri düşünceli ebeveyn olduğunu farkettim. Yıllar sonra üniversiteye giderken kiraladığım bisiklete bindiğim an yıllardır sürüyormuşum gibi sürmem hem mutlu etmişti hem de özgür hissettirmişti. Hâlâ bindiğimde rüzgarın yüzüme çarpışında hissediyorum özgürlük ve hafiflik duygusunu