asosyal itiraf

üzüldüğümde hep resim yapardım çocukluktan beri şimdi de öyle ve artık insanlar karakalemlerime bayılıyo fakat bilmiyolar ki onun her tonunda ne keder yatıyo

aciziz. tarih boyunca yapılmış tüm klişelerden öte, yaratıcısını sorgulamaya programlanmış hücrelerinden korku fışkıran yaşam formlarıyız. aynı yaratıcının elindeki oyuncak aynı zamanda. favori çocuğun doğum gününe çağrılmış palyaçolarız. tüm gün suratımıza taktığımız maskelerin altındaki korkaklarız. belki boyadığımız yüzlerin gözyaşıyla silindiğini görmekten bile korkuyoruz. korkuyorum. insanoğlu düşünmeyi engelleyemezmiş. bu bilim adamlarına göre evrimimizin bir parçasıdır belki, bana göre lanet. bıkmadan usanmadan beynimizin mühürlenmiş kapılarını tek tek kırıp, kendi evimizde, günbegün beslediğimiz canavarların serbest kalmasına sebep olan bir lanet. bi kapıyı daha kırıyorum. tüm psikoaktif ilaçlardan öte kendi zehrimi akıtıyorum. bu öyle bi zehir ki kimseye zararı yok. hedefi de benim, panzehiri de. hayat bir paradokstur diye bağıran deli gömlekli adam canlandı gözümün önünde. anlaşılamamanın, ve belki anlatamamanın cezası olarak geçirmişler üstüne gömleği, ters. oysa haykırıyordu: "anı yaşayın, şimdi sevin çünkü hayat bir paradokstur, karışıklıklar denizidir." mühürlü kapısı kalmamış insanlara atfedilen deli sıfatını tamamen hak ediyordu. 40 değil 4 milyar akıllının çıkaramayacağı taşı kuyuya atıyordu. abartıyoruz belki de. tüm her şeyi, herkesi. tanrıyı ve ölüm meleğini bile. akarsuya benzettiler hep hayatı. biz de küçük balıklarız dediler. nereye döküldüğünü bilmeden akarsuyun, çırpındık ters yönde. duvarlara "zaman her şeyin ilacıysa sikeyim tüm eczaneleri" yazdılar. hasta bile değiliz belki, abartıyoruz. akarsu dünyanın hatta evrenin en berrak sularına dökülüyor belki. yapmamız gereken tek şey yaşamak. gelişine ama. böyle suya taş atar gibi. "hayat bir şey değildir, itinayla yaşayınız." demişti albert camus. ödülü trafik kazası.

dal daşak muhabbetine başlık açıp amına gomayın sözlüğün

oyundan bir kızla tanıştım kız insta fenomeni çıktı ablası kardeşi falan full fenomenler amk. ablasında 350k takipçisi var neyse kızı bi gördüm kız manken bildiğin. yaş 19 ama 25 gibi yeminle. dedim sanaldan olmaz hani o yüzden arkadaş kalalim falan kız da zaten ben sana o gözle bakamam dedi iyi neyse. ben boluluyum bu arada kafam attı kızın ev adresini falan öğrendim gittim bağcılar da oturuyor bu bulduk kızın okulunu falan lise son sınıfta okuyor. neyse dedim ben istanbula gelicem bu da ne güzel niye dedi. öylesine arkadaşın yanına gidicem dedim hani gelir misin görüşelim mi falan dedim başladı kız olmaz okul var hem hani sanaldan bir şey olmazdı telaş yaptı bu. iyi neyse tamam dedik kapattık konuyu ama ertesi gün okul çıkışı bunu bekliyorum söylemedim . neyse kızı gördüm gittim yanına dedim buse nasılsın. bak şimdi olaya gel kız demez mi sen kimsin falan . dedim ben bu işte o kadar konuştuk hiç mi hatırlamadın. ( bu arada bu bana anlık snap foto falan atıyordu siz düşünün yani) neyse kız demez mi benim konuştuğum yok ayrıca fake birisi yazmıştır sana benim ağzımdan . ben inanmadım dedim hani sırf dün dediklerin içinse eğer tamam görüşmeyiz ama kız inat ediyor ben değilim diye neyse sonra ben mesaj attim o konuştuğum kıza bana dediği şimdi eve geldim. aha dedik çok kötü oltaya geldik amk kız bizi çok pis keklemisti kusura bakmayın doluyum da :d

herşey boktan gidiyor bu aralar. gülmeye eğlenmeye bakıyorum, açlışıyorum. arada az biraz mutsuzum yani. bunada şükür. allah bunalan kulunu bunda da bırakmaz ya çok kez şahit oldum bu günler de geçecek. inanıyorum.

hani yeryüzünde her şey dar gelir ya size, yapmak istediğiniz şeyleri yapamaz hatta söylemek istediğinizi bile söyleyemez olursunuz. işte şu an o haldeyim. ve benliğimden, kendime olan saygımdan o kadar uzaklaştım ki artık ne yapacağımı dahi bilmiyorum. çok şükür yaşıyoruz, çok şükür iyiyiz diyeceğim ama iyi olmak böyle olacak ise iyi olmak dahi istemiyorum. bitmişleri oynadığım şu günlerde -daha hayatımın provasının yaşındayken- bitmek istiyorum. yıldım ve bıktım artık yaşantılardan. yaşamaktan değil, yaşantılardan bıktım. kendimden bıktım bir nevi. bir şarkı çaldığında hissettiklerimden, kitap okurken düşündüğümden, varlığımdan bıktım benliğime saldıran. konu duygusallık veya değil, konu benliğim ve artık benliğimi dahi istemiyorum. hani vazgeçseniz olmaz ölseniz hiç olmaz ya bazen; işte ne vazgeçebiliyorum ne de ölüyorum.

şuan büyüdüğüm yerden çok uzaklarda kapak üflüyorum be sözlük ama kardeşlerim yanımda yok 20 yılı devirdiğim kardeşimi arıyorum karşımda 'geçer be kardeş' demesini arıyorum , arkadaşlık neysede dostluk başka be en karanlık tarafını dostuna anlatıyorsun ona ağlayabiliyorsun içini yırtabiliyosun , dostluk önemli hemde çok önemli elbet buluşacağız be dostum 'buda geçer be kardeş' her zaman kalbinizle sevdiğiniz insanlar tutun hayatınızda. (bkz: dostluk)

pazar günlerini seviyorsam sebebi bi pastırmalı yumurta bi de western filmleri

burdaki çoğu kişinin aksine mutluyum. sevgilim/sevdiğim/beni seven biri yok o yüzden terkedilme, sevgiye karşılık bulamama gibi sorunlarım yok. ailem arkadaşlarım herkes yanımda. tek derdim pazartesiye yetiştirmem gereken 11 sayfalık tarih ödevim ve telefonumun kırılan ekranına 600 lira istemeleri. burdaki entiriler hayatıma şükretmem için başka bir sebep.

dersanede bi çocuk var aynı ona benziyor. ekstradan bir de gamzesi var. napıcam lan bi yil o sınıfta.

düzenli olarak kendi öz kuzeniyle birlikte olan bi kızla birlikte olmuştum. kuzeniyle de aynı ismi taşıyoduk. şimdi de aynı kız yakın arkadaşlarımdan biriyle sevgili ve çocuk bunları bilmiyor.

bugün city'e 2/2 oynayarak 1/1 maç kaybettirdim. tebirkler emekli..

dişleri aşırı derecede beyaz olan insanlara güvenemiyorum,nedendir bilmem bir insanın dişiyle o kadar çok ilgilnecek zamanı olmasında art niyet ararım aga,o kadar kusursuzluğu çiğ buluyorum.

olmus veya olmamis tum olaylarin paralel evrenlerde ne olabilirdi diye dusunuyorum ve bazen gercek ile kurdugum olaylari ayiramiyorum. (bkz: kardes payinin bir bolumundeki 2 şeker mi 3 şekermi olayi gibi)

düğünde ben papyonu yakaladığımda keşke çiçeği de o yakalamış olsaydı :)

dün yaşandı bu olay 5 arkadaş beşiktaştayız o günde beşiktaşın maçı var heykelin orda yürüyoruz aramızdan bi arkadaş ordan götünden kan çekmeye geldik der demez yemek yiyen bir taraftar 'yavaş laaagn ibnee' bilirsiniz hepsi birden ayaklandı felan bizim arkadaşta sesimi ayarlıyorum falan diyordu güyaa pardon ab sözünü bitirmeden koşmaya başladı en iyisinide yaptı anın etkisiyle arabaya çarptı fakat hissetmiyor koşmaya devam 10 dakika sonra bulabildik anca çocuk kan ter içinde sjshhak sonrasında soğuk bir bira ile kendine geldi not:beşiktaşlıyım

bugün bana aldığı ilk ve son hediyenin kutusunu açtım. nasıl cesaret ettim bilmiyorum. şair derdi bana. aslında etrafımda şair diyen çok ama onun demesi bambaşka. şiir severdi. pek cesaret edemese de yazdı mı güzel yazardı da ama en güzel yazdığı şey o küçücük kağıtlara yazdığı cümlelerdi be sözlük. bana da bir kalem almıştı üzerinde ismimin yazdığı. en güzel şiirlerini yazarken, en önemli imzalarını atarken yanında olsun, sana uğur getirsin demişti. ilk ona yazmıştım ulaşması aylar sürecek olsa da.. küçük notlar da vardı ayrıca. bugün açtım hepsini tek tek okudum. yalan yok ağlamak falan gelmedi içimden, gözlerim de dolmadı. aksine gülümsedim her notta. iyi ki vardım sonuçta, iyi ki doğmuştum. emre'nin en sık kullandığı 3 kelime diye listelemişti. 1; günaydın. her sabah telefonu eline alma sebebi olduğumu söylemişti. 2; peki bakalım. hiçbir telefon görüşmemizin bunu söylemeden bitemediğini yazmıştı. 3; güzellik. tamam bunu söylediğinde şımarıyorum diye itiraf etmişti. o gün rehberde adını güzellik olarak değiştirmiştim. aslında o bilmese de ilk başta öylesine bir iltifat olarak söylemiştim ama o andan itibaren benim için en değerli sözcüklerden olmuştu. istanbulluydu ama dışarıda okuyordu. uzaktaydık yani. bir gün telefonda sultan lokumu muhabbeti geçmişti ne kadar sevdiğimi söylemiştim. o küük kağıtlardan birisinde 'sultan lokumu yapmayı düşündüm ama bozulma riskinden dolayı gönderemedim. borcum olsun' yazıyordu. borcunu ödeyemedi sözlük. bu kutu bizim kutumuz olsun belki yıllar sonra çok şey biriktirmiş oluruz demişti. şimdi o notlardan başka bir şey yok. zaten yıllar da geçmedi. şimdi belki diyerek onun yanına gitme hayalleri kuruyorum. gideceğim ve sultan lokumu isteyeceğim. ama yapmasa da olur. bir kez daha sarılabileyim, bir kez daha kokusunu içime çekebileyim bir kez seni seviyorum desin yeter. daha önce de söyledim ya bir kez bile seni seviyorum demedi bana...

fenerbahçe gençliğimi tüketti.

ilk kez bir cenazeye katılmıştım babaannemin cenazesine.. okuldan gelmiştim servisten indim sokak kapkaranlık sanki sokak lambası bile yastaydı be yanmıyodu.. arkadaşım geldi yanıma çantamı aldı sırtımdan babaannemin evine doğru gidiyoruz. aynı sokakta oturuyoduk bizim dükkanımızda aynı sokaktaydı dükkanın önünde bir kalabalık var hepsi erkek babamla tokalaşıyor herkesin suratı asık bi şey olmuştu belliydi. apartmana girdik halamın çığlık sesleri geliyor evin kapısına geldik bi ton ayakkabı içimden inşallah gün vardır dediğimi iyi hatırlıyorum. aslında her şey açık babaannemin durumu kötüye gidiyordu zaten hastanedeydi ama biz umutluyduk eski topraktı sonuçta.. halamın feryadını duyduğumda bile inanmak istemedim, içeri girdik annem kapıda ablam köşede ikisininde yanakları ıslak. geçtim bi köşeye oturdum etrafı seyretmeye başladım idrak edemedim olayı uzun bi süre, sonra en küçük kuzenim geldi anneannem kuş mu oldu anne artık uçabilecek mi diye sordu annesine.. ben o gün büyümedim belki ama anladım. anladım ki şu 3kuruşluk dünyada hiçbir şey için üzülmeye değmez aşkmış paraymış aşk acısıymış hiçbiri için.. şu dünyada ağlayacaksan sevdiklerin için ağlayacaksın be sözlük ailen ve ailen kadar sevdiğin arkadaşların için ve eğer yaşayacaksan adam gibi, bi gün kuş olup uçacağını bile bile yaşayacaksın yarına kırgınlık bırakmadan

çok sevdim.

hayatımda tek aşık olduğum insanın beni elinde tuttuğunu bi kişiyle daha konuştuğunu öğrendiğimden beri iyi değilim ben. kimseye söyleyemiyorum acımı içimde yaşıyorum ulan erkekler sevmez diyosunuz ya he ben sizin önyargılarınıza sokayım. 7 ay önce öldüm ben yaşadığım yok

şöyle bi hislerimi, düşüncelerimi bi çalkaladım da, ruhumun dibine çöken ne varsa kanıma karıştı, her yanıma yayıldı. evet, şu an hislendim...

o 'üniversiteye geç de rahatlarsın zaten' diyenleri bulup tek tek sikmek istiyorum. çürüyorum sözlük. bizimki yaşam değil bildiğin orospu çocukluğu.

aşık olduğum kız başkasını seviyordu açılmayı çok düşündüm ama açılamadım az önce bir sigara yakıp düşünürken iyiki yapmamışım dedim sonuçta başkasını seviyor şu anda onunla mutlu ben açılsaydım sadece onun egosunu yükseltirdim iyiki yapmamışım

orta okulda beden derslerinde iki kişi nöbet tutardı sınıfta. biz nöbet yaparken sevmediklerimizin suyuna tükürüyoduk defterlerini çöpe atıyoduk gerçekten küçüklükten beri kötü biriymişim

kolayca güvenip alışkanlık haline getiriyorum bazı şeyleri kabul ediyorum bu sıkıcı bir durum nasıl güvenebilirsin ya yalan söylüyorsa dimi ama ben bilmem ki yalan olduğunu o kendini kandırır neyse bok gibi bir günü daha geride bıraktım iyi geceler sözlük

yalnızlığımızı neyle ölçtük... kaybettiğimiz düşlerimiz kadar mı umutsuz olduk; yoksa uyanınca kaybolan düşlerimiz gibi yitirdik mi inançlarımızı. biz umutlarımızı hep bulutlarlada hayal ettik ama ne uçağa binicek kadar sevgimiz vardı nede sandalyemizden kalkabilecek kadar inanıyorduk umutlarımıza. herkesin bi umudu herkesin bi sevgisi var diye koyduk bu hayalleri sevmek için değil ulaşmak için değil. eksik kalmamak için sevdik. diğer insanlar gibi olmak için sevdik. ama biz farklıydık. bizim kalplerimizde sadece kan pompalama işlevi vardı. vücudumuzun heryerinde hissedip canımızı acıtan basınç vardı. bizim kalbimiz yoktu. bizim bir acı makinemiz vardı tam göğsümüzün ortasında. duygularımız formaliteden ibaretti. kutucuklar boş kalmasın diye yazdım adını. ben sevmeyi bilmiyorum. politikacıyım belki de bedenimi sevgi diye pazarlıyorum sana. al senin olsun bedenim. artık bu makinedende sıkıldım sende kalsın al.

sözlük, seni özledim. ama bir süredir en çok kendimi özledim. artık pek konuşmuyoruz.

abi okuldayım tek basıma oturuyorum oyle kantinde telefonla flan ugrasıyorum kafamı bı kaldırdım sarı saclı yesıl gözlü bi kız bıde tam gülerken gördüm bakakaldım resmen ya gözbebeklerım parladı ya onu oyle saatlerce ızleyeblırım benım onu ızledıgımı farkedınce gülmeyi kesti aha dedım aşık oldum tabi akşam oldu kızı arıyorum buldum tabı hemen tw den takıp attım geri donmeyı gecın ıstegı kabul etmıyo bugun yıne denk geldı kantınde yıne hayran hayran ızlıyorum onun arkasından bı erkek gelıp sarıldı elele tutustular sonra oturdular masaya o erkegın omuzuna yattı yemın ederım gözümden yas geldı ya gözümün önünden gitmıyo o an

mezuna kalan biriyle tanıştım,beğendim de çocuğu eşit ağırlık ben sayısal,soru falan çözüyorum anlatıyorum falan bu gün sinopa gideceğini öğrendim perşembe günü gidiyor.tutuldum galiba ona fakat o üniversiteye gidiyor,kazanmıştı ama kayıt donduruldu sanıyordum,öyle değilmiş gidiyor gönlümün efendisi,yaksanıza benimle birlikte edit:imla

üniversitedeyken malzeme alıcam para lazım diyip annemden uçuk paralar topladım şimdi aynı şeyi kuzenime de yaptırıyorum (bkz: mimarlık çok masraflı yaa..)

bi kız vardı. doğum gününde bileklik almıştım. öyle gösterişli bişey falan da değildi adının boncuklarla yazılı olduğu 4 liralık bi bileklik.cam sakızı çoban armağanı küçük bişey diyip vermiştim. teşekkürler falan havalarda uçuyor. bende beyendi diye seviniyorum. halbuki ki o bilekliği hiç takmadı. beni de pek takmazdı zaten. kimbilir hangi çöp kovasına attı.

bugün doğum günüm, 20 yaşımı doldurdum. pek öyle partiler düzenleyip doğum gününü kutlayan bi insan olmadım ama muhakkak ailem bi pasta da olsa alıp kutlardı kuzenlerim amcalarımla birlikte. bugün de her sene ki gibi olacak diye düşünüyordum, çok yakın 2 tane arkadaşım var gece attı onlar doğum günü mesajını, ama ailem hiç biri hatırlamadı, ne annem ne babam ne de kardeşlerim. sorduğumda 'bugün mü senin doğum günün' dediler. ben hayatımda ilk defa bu kadar yalnız olduğumu hissettim, sevdiğimin arkadaşlarımın kutlamaması bu kadar zoruma gitmezdi. evet çok büyük bir olay değil biliyorum fakat benim için özel olan bir gün belkide. bir 'iyi ki doğdun' kelimesini çok gördüler bana.

bi gün 4 arkadaş otobüse bindik. arkadaşlarımda baya güzel yani aralarında tek çirkin benim. neyse biz otobüse binince 3 çocuk kalktı arkadaşlarıma yer verdi bi tek ben ayakta kaldım. o gün bugündür aynalara küsüm.

hayatta hiç vazgeçmeyeceğim şey babamdan nefret etmek

sorunlarımla asla baş etmiyorum, çözmüyorum da. çok dağınık bi odada sadece yatağın üstündekileri yere atıp uyuyomuşsun gibi düşünün.

harbi ayran gönüllüyüm. bi de akrep burcu hakkında söylenilenlere yalan falan diyordum, değil.

tam birşey kafama takılıyor ya da bir duruma üzülüyorken aklıma o geliyor ve onunla beraber olduğumuz gerçeği sonra tekrar dünyanın en mutlu insanı oluyorum

dışarıya sürekli gülüp hiç bir şeyi takmayan birisi gibi gözüküyorum ama evde tek başıma ailem eve gelene kadar ağlıyorum.sorunlarımla başa çıkamıyorum uyku problemi yaşıyorum ve intihar etmeye cesaretim yok.

kuzenimle yıllar önce sokakta voleybol oynuyorduk kuzenim kenarda duran arabaya yanlışlıkla topu atmıştı ve arabanın sileceği yer düşmüştü sonra sileceği yerden kaldırıp camın önüne koyup hiçbir şey olmamış gibi eve girmiştik işin kötü tarafı arabanın sahibi bizi görmüş

vazgeçtim.yapamıyorum.

herkesin ölerek üzmek istediği birileri vardır. benimki de öyle bişey işte.

atatürk üniversitesinde bugün bi kız gördüm sözlük ben hayatımda bu kadar rahat biri daha görmedim. öyle üniversiteye düğüne gider gibi gitmiş bi tip değildi. otobüs durağında sadece o ve ben vardım. ulan kız t-shirtini yanımda değişti amk fjslglsşgldltk sonrada kusura bakma yapmam gerekiyordu dedi. ben şaşkınlıktan ne kusuru benim için bi zevkti dedim amk

şu anda dershanedeyim terasa sigara içmeye çıktım 20 kişi felan sigara içiyor ortada duman yok aklıma lise grubum geldi 5 kişi olsak kara trenden daha fazla duman çıkardı millette ruh yok

sevgiye o kadar ihtiyacım ki anlatamam size.

bi kere bize bi misafir gelmişti. ailecek akşama çaya geldiler yemek yendi falan neyse koltuğa oturuyoruz aile fertleri sohbet ediyor kızda benimle yaşıt genç yani :)). bizde üniversite hakkında falan konuşuyoruz kız kendi çayını doldurmak için ayağa kalktı benim bardağıda tazelemek için aldi mutfağa gitti . koltuğa baktığım da mavi koltuk kan golüne dönmüştü geri ben utandım odama çekilmiştim

dün okul çıkışı servisteyken bi kız gördüm yerde yatan, anlamadım başta eşya filan sandım yalnızdı çünkü 5sn geçmeden etrafına 15kişi toplandı. üzerinde bizim okulun ünüforması vardı ama yüzü asfalta dönüktü ve saçlarından anlayamadım kim olduğunu. noldu ne bitti derken başka bi okul servisinin karşıdan karşıya geçmekte olan kıza çarptığını öğrendik, donakalmıştım, hani ne bileyim beklemiyodum kızın kim olduğunu az sonra öğrendim. kafatası çatlamış kalça kemiği kırılmış beyin ameliyatı bile olamıyormuş sevki için iyileşmesi gerekiyomuş. çok samimi olduğum bi kız değildi ama aşırı neşe doluydu, her tenefüs hoplar zıplardı bi düşündümde daha önce hiç üzgün veya gülmezken görmemiştim. iyi niyetli çok iyi bi kızdı anlamıyorum gözümde her tenefüs görmeye alışmış okul küçük, konuşmasam bile kankasıyla gezmelerine kızın gülüp bağırmasına alışmışım. kankasını tek başına görüyorum moralim bozuluyor. samimi olmadığım birisi için bu kadar üzüldüm ne bileyim çok manasız geliyo herşey. yakın çevremden birisi olsa napardım ya, kızın yüzü gözümün önünden gitmiyor kendimi iyi hissetmiyorum

çok zor zamanımdayım. abim ölmemi istedi annem ona anne dememi istemiyo ki babamın zaten dünya umrunda değil sabah akşam pc de. iki hafta önce intihara kalkıştım bu sefer kararlı gibiydim. babamın ilaç kutusundan hapları avcuma doldururken annem yakaladı fakat avcumdakileri görmedi. yine tartıştık.üst kata çıktım avcumdaki on onbeş hapı attım ağzıma su içtim üstüne de. sonra korktum bi süre bekledikten sonra banyoya gidip kusmaya çalıştım. hani plastik hapların dışı erir ya onlardan ve yarısı erimiş haplardan çıkardım bi kaç. bekledim bekledim hiçbişey olmadı. sanırım daha fazla yutmam gerekti ama şuan düşündüğüm tek şey belki de bu benim ikinci şansımdır herşey hala her ne kadar boktan olsada. kimseye söyleyemedim bunu utandım bu yüzden buraya yazmak istedim kimse beni burda tanımıyo diye

dün gece onu gördüm rüyamda tam 4 sene sonra. kokusunu gülüşünü unuttuğum artık hafiften unutuyorum havasına girdiğim bir dönemde rüyama girdi be sözlük. her ne kadar unuttuğumu söylesemde buram buram kokusunu gülüşünü özlüyorum. umarım iyisindir ve kendine iyi bakıyorsundur. sevdim seni inanamayacağın kadar esmer kız

gizli gizi arabesk rap dinliyorum.ozaman arcantin rekorsdan selamlar babba sene ikibinonaltııaaahhh