asosyal itiraf

burası benim sigaraya çıktığım balkonum

hayatımda ilk kez bu kadar siktiriboktan bir ruh halindeyim şu amına çaktığımın sınavı yüzünden. sözlükte ettiğim küfür sayısı şimdiye kadar beş bile değildir ama şu anda okumakta olduğunuz entry'de küfür edebilirim. rahatsız oluyorsanız okumamanız tavsiye edilir. her şeyin ta amına koyayım, hepsinin ta amına koyayım ulan. ne bir senesi amk evlatları, ben şu sınava çok ciddi şekilde yıllarımı verdim. eşit ağırlıkçıyım, kendime göre bir hedefim vardı ve bugün baktığımda... siktir edin amk yazmıyorum hiçbir şey. emeğimin karşılığını alamamamda emeği geçen herkesi allah bildiği gibi yapsın.

sanırım ondan hoşlanıyorum, sanırım ona aşık oldum ve hayatımı yine sikmeye başladım. sanırım ona hiç açılamicam, sanırım o beni arkadaş olarak görüyor ve sanırım yine hayatımın amına koydum

herkese anlatırım burayada yazmadan edemicem. 8. sınıftayken hergün okuldan kaçıp internet kafeye gider bağlanıp gta 4 oynardık neyse havaalanındayız arabayı ben sürüyorum arkadaşta yanımda ateş ediyo bende heyecandan düz süremiyodum bu başladı tabi. sana araba vereninde sana ehliyet vereninde amınakoyum v.s. o ara kafayı bi çevirdim babam bizi izliyo ( o zamanlar internet kafeye gitmeme çook kızardı) bütün küfürleri duydu tabii. beni çağırdı parayı ödedim arabaya bindim abi evde yakın yavaş yavaş gidiyoruz eve varana kadar arabadan atlayıp kaçmayı düşündüm ( ama yemedi bunun akşamı var) evin önüne geldik arabadan indik bana bir vurdu yerdeyim yani yakadan tuttu kaldırdı tekrar yere vurdu böyle böyle devam ediyodu ki en son annem çıkıp tamam yeter demesiyle son buldu. o günden sonra gta oynamadım.

haftada bir gün okula geliyor, ondada görüşebilirsek 15-20 dakika anca görüşüyoruz. bazen bir ay görüşmediğimiz oluyor. ona, bişi olmaz deyip geçiştiriyorum ama, o kadar zoruma gidiyor ki bu durum, diğer insanlar el ele tutuşup gezerken, belki niyetleri sadece uçkur olanlar her allahın günü görüşüp dolaşırken, ben sevdiceğimi ayda bir ancak görüyorum. yazık değil mi bana. allah tan telefonu varda sesini duyuyorum en azından.

kaybediyorum sözlük.. her denememde kaybediyorum.sevgimi kaybediyorum kendimi kaybediyorum özgüvenimi kaybediyorum.kendimden çok onu düşündüğüm için kaybediyorum.sevdiğim için kaybediyorum.kazanmayı düşünemiyorum.kaybetmeye o kadar alışmışım ki.ağlıyorum.. onu bile cesurca yapamıyorum.sessiz sessiz.içime

çok özlüyorum be sözlük, fazlasıyla özlüyorum.

seviyorum sevildiğimi de hissediyorum mutluyuz darısı başınıza

küçükken, yani 8 yaşıma kadar falan insanlar nasıl doğuruyor merak ediyordum. ben nasıl oldum falan diye. sonra rüyalar görmeye başladım bu düşüncelerle birlikte. annem hep pazara gider elma falan alırdı. aklımda kalmış olacak ki rüyamda pazardaydık ve annem geziyordu. her yer insan, hiç meyve falan yok bir şey yok. küçük çocuklar seçiyor "bunu alayım" diyor ve bi bakıyorum o benim:( sonra 1 yıl boyunca sürekli çocukları öyle pazardan tek tek seçerek alıyorlar sanıyordum. o 1 yıl psikolojim alt üst olmuştu.

dertlerimi anlatamaktan,içime ata ata boğulmaktan bıktım be sözlük. resmen fake insan oldum ne gülüşlerim gerçek ne de tavırlarım. anlayamıyorum kendimi göz göre göre hata yapıyorum düzeltmek istemiyorum. işlerin boka sarması hoşuma gidiyor. cadde de, kampüs'te insanların gözlerinin içine bakıp " ne kadar sahtekar ve yapmacık hayatınız aq samimiyetsizleri" diye bağırmak istiyorum yapamıyorum. kimse de ama kimse de annemden gördüğüm sevginin %1'ni göremiyorum. delirdim be sözlük mantara bağladım iyice. sonu güzel bitse bari^^

annemle babam ayrılalı 1 yılı geçiyor.onlar evliyken hiç bi gece kapıyı kilitlediğimizi hatırlamıyorum.ama taşındığımızdan ve evde 2 bayan olarak kaldığımızdan beri her gece kapıyı 10 kez kilitliyorum.bu beni üzüyor.

sevilmeyi özledi. salak salak yılda 2 insandan hoşlanıp platonik takılmaktan bıktım. artık bunalmaya gerilmeye başladım şu 3 aydan beri. en son birine yada bir topluluğa bir boka patlayıp o insanlarin kalbini kırmaktan ve şiddet uygulamaktan korkuyorum. bilmiyorum sözlük. sonum pek mutlu görünmüyor.

ititaf ediyorum bu saate kadar uyumamamın tek sebebi "onu rüyamda görürüm de canım daha çok yanar" korkusu

her sabah camdan dışarı bakıp, koşuşturma içerisinde olan insanlara küfrediyorum. nasıl oluyorda her şeye alışabiliyorlar ? bu onların güçlü, benim aciz olmamla alakalı olabilir mi ? günde 5 saat uykuyla hayatını döndürmeye çalışan ben, anlam veremiyorum. nasıl huzurla uykuya dalıyorlar ? yada nasıl oluyor gündelik dertlerine kendilerini verebiliyorlar ? her gün 2-3 insanla belli başlı muhabbetler içerisine girsemde kafamda milyonlarca olay dönüyor. yaşananlar, yaşanma ihtimali olanlar... bütün senaryolar kafamda tekrar tekrar dönüyor. ben mi kafayı yiyorum yoksa millet mi çok gamsız ? galiba çözmek de istemiyorum. bu karmaşa beni meşgul ediyor. şikayet etcek şeylerim olmasa napardım, bilmiyorum.

8. çocuğu da kız doğmuş aşiret ağası gibi uyanmak nedir bugün anladım. günaydın sistem köleleri

kardesim dedigim insanlar tarafindan yalnizliga itildim sevdigim kisiyi kaybettim. kaybettigim degerlerimi cok ozluyorum be sozluk.. en acisi da hala cok severek onu ozluyorum

eski sevgililerimin benden sonra özgür isimli erkeklerle çıkmaları, bu biraz tuhaf ama gerçek, sanırırım ilişkilerimde diktatörlük yapıyorum

onu bugün rüyamda gördüm.hiç bitmesin istedim lan napiyım hergün bi sigaralık muhabbetle yetıniyorum...

herkesin bir hikayesi vardır illa ki sözlük. bu da doğduğumdan bu yana benim hikayem. umarım güzel bir şekilde devam eder. havacılık, evet. havacılıktan bahsedeceğiz. peki nedir havacılık ? kimisi için bir hobi, kimisi için bir tutku, kimisi için de bir hayal midir ? bilemiyorum belki de öyledir. en azından benim için öyle. ve şükürler olsun ki hayallerin gerçekleşme ihtimali var. konuşmaya yeni yeni başlıyorum. idealleri olan bir çocuk yetiştirmek istediklerinden mi yoksa beni konuşturabilmek için mi yaptılar bilmiyorum ama birisi bana "büyüyünce ne olacaksın" diye sorduğu zaman "pilot olacağım de" demişti ailem. anlamını bilmeden, soruşturmadan herkese pilot olacağım diyordum. yaş iki. büyüyordum. anaokuluna gidecek kadar büyümüştüm. "kocaman" olmuştum. dersimizi işledikten sonra kimi arkadaşım tamir köşesine kimi arkadaşım araba köşesine giderken ben kitap köşesine gidiyordum. okumayı bilmiyordum tabii ki. "uçak resimli kitap" vardı kitap köşesinde. adı uçak resimli kitaptı benim dilimde. haftanın 5 günü uçak resimli kitabı elime alıp sayfalarını çeviriyordum. okumayı öğrenmeyi çok istiyordum. abime "bu tarağa benzeyen ne ? e mi ?","bu bayrak direğine benzeyen ne ? f mi ?" diye sora sora okumayı öğrendim. takvim yaprağını okumaya çalışırken annem farketti. ertesi gün okula koşarak gittim tabii. uçak resimli kitabı elime aldım, adı "pilot olacak çocuk"tu. yaş altı. koca adam olduğumu sandığım dönemlerde üstümde mavi önlük vardı. evet, koca adam okula başlamıştı. okumayı bilmenin rahatlığıyla kendimi derslere rahatça verebiliyordum.bunun sonucunda deneme sınavında derece elde etmiştim. babam "nereye götüreyim oğlumu" diye sordu. "istanbul'a" dedim. futbola olan tutkumun yaptığı çağrışımdan "tamam, maça mı ?" dedi. hayır dedim, havaalanına. havaalanına gittik. bir ara kafile halinde uçuşa giden hostesleri ve pilotları gördüm. rüyalara daldım, gittim. karşımda üniformalı bir adam vardı. iki kez omzuma vurup "inşallah" dedi. "inşallah abi, çok sağol tabii ki inşallah da yok mu bana başka kıyağın ? uçağı sürdürsen bir tur mesela ? hem köyde araba da kullanıyorum ben. olmaz mı ? saçmalama oğlum ya. uçak onun değil, nasıl kullandırsın ?" cümleleri akıp gitti içimden, birisinin omzuma dokunmasıyla.. yaş on. ve artık uçakla tanışma vaktim gelmişti. bana sorarsanız geçmişti ile ama neyse... tek başıma bir yolculuk yapacaktım. kendim istemiştim bunu. insan tek başına olduğu zaman daha iyi hayal kurar. hayallerini kimse bilmeden sonsuzluğa kadar uzatır. havaalanına girdiğim andan itibaren kendimi oranın en havalı insanı olarak görüyordum. neden mi ? uçacağım çünkü ben. gökyüzünün eşsiz mavisini en yakından seyreden insan olacağım. hem de pilotlar kadar ! ait olacağım. yerdeyken başımı kaldırdığım zaman gördüğüm yere ait olacağım. hayallerime 3 saat boyunca ait olacağım işte be. şimdi siz söyleyin ben kendimi havalı hissetmeyeyim de kim hissetsin ? uçağa gidiyordum artık. uçağa gitmek için bindiğim otobüs dünyanın en güzel otobüsü, onu kullanan şoför de dünyanın en güzel insanıydı benim gözümde. yaşadığım anın her saniyesinden keyif alıyordum sözlük. bir şey kendine nasıl bu kadar bağlayabilirdi beni ? bağladı işte. gökyüzünün mavisi, havacı olmanın gururu bağlamıştı. havacıların uçsuz bucaksız bir pamuk tarlasına sahip olacak kadar zengin olması bağlamıştı. önlerinde mavinin her tonunu görebilecekleri bir resim olması bağlamıştı, hem de hiç çözmemecesine. yaş on iki. mavi önlüklü kocaman adam artık genç oldu. defalarca uçağa bindi ve her defasında gökyüzüne daha çok aşık oldu. fakat o, gökyüzüne aşık olmaktan ziyade gökyüzüne "ait" olmayı istiyordu. hayallerine ulaşmak için 1 senesi kaldı. önünde 2 engel kaldı. doğduğundan beri aynı hedefe nişan alan o kocaman adam ateş ettiğinde hedefi vuracağını umuyor. yaş on yedi. belki bu yazı bitti ama mavi önlüklü kocaman adamın hikayesi bitmedi. hatta yeni başlıyor. kim bilir, şu an çalışma masasında bu yazıyı yazan eller yarın kokpitte uçağı kaldırmaya çalışacak. belki iki yaşında "pilot olacağım" diyen küçük adam ileride sayın yolcularına uçuşumuza hoşgeldiniz diyecek. hayatta her an her şey olabilir ama güzel şeylerin daha çok olması dileğiyle..

hiçbir şey demeden gitti. bok gibi kaldım öyle.

arada bir bizim moderasyona coşsam da çoğunu seviyorum ciddigibiyim ve nabu hariç. yauyy yerim sizi <3 ama son meselede haklıyım...

lisede çocuğun biri gelip seni seviyorum demişti bende senin için üzüldüm demiştim. 5 yıldır başka kimse sevmedi aq ahı tuttu çocuğun.

seri eksileyen ibne benim.

bugün kendimi bile inandırdım artık o kadar iyi rol yapıyorum ama içten içe çürüyorum hissediyorum bunu önünede geçmiyorum ama bıraktım bunu yaptığım oynadığım role adadım kendimi mutsuzum çok mutsuzum ama kabullenmiyorum şuan bile kabullenmiyorum ne zamana kadar gider bu böyle bilmiyorum daha da mutsuz olucam biliyorum gittikçe batıyorum yavaş yavaş ama bir anda dibi görsem nerde olduğumu anlıcam ama olmuyor insanı hep yavaş yavaş öldürüyorlar süründürüyorlar kurtulamıcam sanki bundan belki de artık bu sondur bunun devamı yoktur artık tamamen biterim belki pes ederim artık yok olurum belki. keşkelerle yaşamaktan iyidir

ne zaman aşık olsam bu şarkıyı dinlerim.

uzun süre beraber olduğum bi sevgilim vardı. adı z olsun . bununda y ve p adında iki kankisi vardı. z den ayrıldıktan sonra önce p ile yakınlaştık onla ayrılıp y ye aşık oldum . y ile de yapamadık şimdi z ile tekrar konuşuyorum .

bazen kendime güzel bi hediye alırım, üstüne güzel bi not yazarım ve odamda biyere saklarım. hiç ummadığım bi anda hediyeyi bulunca çok mutlu olurum duygulanırım falan. başkalarına gerek yok kendi kendime süpriz yapıp mutlu olabiliyorum zaten. canım ben iyiki varım beni çok seviyorum.

10.sınıfı 8 zayıfla geçtim 9 ana dersin 8 inden kaldım eğitim sisteminin sınırlarını zorladım.o sene kalabilirdim,pişman değilim. yine olsa yine yaparım

hiç kız arkadaşım olmadı. 17 yaşındayım.

bugün daha doğrusu dün. minibüse binmek için durağa gittim. biraz sonra yaşlı bir kadın, kızı (gelini de olabilir) ve küçük bir çocuk ellerinde çanta ve poşetlerle durağa gelip beklemeye başladılar. 1-2 dk sonra türkmen veya kırgız bir kadın yanında küçük bir kız çocuğuyla durağa geldi. az önceki kadınların poşetlerinden birini alıp - bu benim poşetim niye aldınız, dedi. diğerleri bir an şoka ugradi, yanlışlıkla aldıklarını farkettiler ve yanlışlıkla almışız özür dileriz dediler ama kadın anlamadı nasıl yanlışlıkla ya siz hırsız misin dedi ve baya biseyler söyledi. nerdeyse kavga edeceklerdi. en son dayanamadım aralarına girdim. kadına dönüp bunlar normal şeyler olabilir, dalgınlık, özur dilediler işte, uzatmaya gerek yok, ben bunları söylerken onaylar gibi kafasını salladı sürekli ve içimden tamam hallettim dedim. ben sözümü bitirince tamam deyip yaşlı kadına döndü ve siz hırsız mısınız dedi. o an ben de çok sinirlendim ve yaşlı kadına dönüp -bitir şunun işini, dedim. sanki benim talimatımı bekliyormuş gibi hamle yaptı ama kızı tuttu kadını. neyse insanlar toplandı derken en sonunda kadın söylene söylene gitti. sonradan düşündüm de bitir işini sözünü nasıl dedim, hala anlamadım :)

bazen sanki süper güçlerim varmış gibi hissediyorum o süper gücünü keşfetmeye çalışıyorum kendimi testlere veriyorum kişilik testlerine sanki bi anda patlayacakmışım gibi geliyor ama hiç birşey olmuyor aynaya bakıyorum ve yine ben yaptğım her işte diyorum ki keşke süper gücüm olsa hepsini 1 saniyede yapsam diye kendimi avutuyorum. sanırım mükemmeliyetçi biriyim ama işin garip yanı değilim. yaptğım herşeyde en iyisi olmaya çalışıyorum elimden gelen herşeyi yapıyorum. ama bi adım ileriye gidemiyorum. artık bu durum beni cidden yoruyor. ve bunu farkettim ne kadarı iyi yaparsan yap insanlar hep daha iyisini istiyor. sanırım bü yüzden hep süper gücüm olsun ve olmasını umuyorum. şimdi sorsanız insanlar niye senin umrunda bilmiyorum bundan rahatsızım ama engel olamıyorum ve insanlar için yaptığımı kendim için yapmış olsaydım sanırım suan zaten en iyi konumda olurdum acayip bir ruh hali içindeyim anlayacağınız...

galiba olgunlaşıyorum. artık onun ne kadar karaktersiz biri olduğunu anladım. bir buçuk yıldır deliler gibi sevdim, tükendim ama yılmadım. bazen ne kadar nefret etsem bile çok sevdim. taaki düne kadar. neden mi?çünkü seni seven bi insana bi kere orospu çocukluğu yaparsın o bunu görmez, anlamaz, anlamak istemez saflığına verir ama sen yaptığın bu şeyi tam bir yıl sonra dalga geçer gibi tekrar yaparsan senin karakterinin olmadığını anlar bu kalp, aşktan gözü kör olmuş olsa da. artık yoksun, elveda..

kendi kendime konuşuyorum hatta muhabbet ediyorum.

benim hikayem bitip yeniden başlayanlardan. ölümden sonra hayatın olduğunu gören insanlardanım. defalarca öldüm ve hikayemi sonlandırdım. her seferinde yeniden yazmaya başladım. ama diğerlerini hiç atmadım. zaman zaman açıp okumayı da ihmal etmedim. çünkü hiçbir hikayem birbirinden bağımsız değildi. 2 hafta önce yeni bir hikayeye başladım. yine öldüğüm ve geri dönüşü yok dediğim anda önüme boş bir sayfa ve bir kalem koydular. başladım yazmaya arada eski sayfaları da karıştırmayı ihmal etmeden. bu saat oldu hala yazıyorum ama bu diğerlerinden biraz farklı olacak sanırım. mutsuz sonla biten hikayelerimin ardından mutlu sonsuzluk kapıyı araladı sanırım.

lise 1 e gidiyordum galiba aileden uzak bir ergenlik geçiriyorum böyle. bi kızdan hoşlanmışım reddedilmişim, sigara içiyorum arada kötü şeyler kullanıyorum, hayat bok gibi böyle. ergenlik tripleri felan. nerdeyse kafayı sıyırıcam insanın annesinin babasının yanında olmaması nasıl koyuyorsa insana o kadar koymuş işte. yurttayım gece saat 2 3 gibi bişi yatakta uzanmışım mal mal tavana bakıyorum bir allah'ın kulu uyanık değil. birden tavan üstüme geldi böyle. sıyırdım sıyıracağım. cüzdanımda hep bi yaprak jilet taşırım kavgada felan kullanmak için(o zamandan bahsediyorum ) kafam attı kesicem bileği aldım jileti elime çıktım koridora baktım yukarı adaletin buysa dedim girdim lafa jileti yasladım bileğe sadece çekicem kurtulacam o an onu düşünüyorum. birden bi sarsılma geldi bana jilet elimden düştü. kendime geldim bi bileğime bir jilete bakıyorum olum napıyosun sen lan dedim. gittim abdest aldım af diledim yaratandan inşallah affetmiştir beni. ondan sonra bir daha düşünmedim intihar etmeyi 4 yıl bir kızın ardını bekledim o yüzünü dahi dönmedi bana. yinede düşünmedim intihar etmeyi. niye yazdım bilmiyorum. bi yere başlamalı şimdi bunu. çok yalnızım lan.

sadece herkese çıkmaz, bana cadde olsun istedim sokağın. bu çocuk seni güzel sever dedim. senin dinlediğin her notaya gizlenecek olan kişi işte bu dedi bir seste. bilmiyorum belkide babamdan görmediğim sevgiyi sende aradım. bırakmam diyen herkeste siktir olup gitti, bu yüzden gitme diyip duruşum. pazarda annesini kaybeden bir çocuk gibi korkuyor oluşum. dedim ya sana ben daha çocuğum. herkese duvarlarını yıkması için cesaretlindiren ben, kendi duvarlarının yıkıklığında kalacak kadar da çaresizim. yanlış anlama acitasyon değil bu, bende böyle ifade edebiliyorum kendimi. çok güzel sözler söyleyemedim belki sana, affet ne diyeyim. ah be sevdicek bende hep işe yaramazın tekiydim. benim kötü olduğum bir derste, doğru yaptığım bir soruyu söyleme cesaretim olmadı. benim bisikletten düştüğümde, canım acısa bile ağlamaya cesaretim olmadı. benim babama ona ihtiyacım olduğunu söyleme cesaretim olmamıştı.benim inanmaya cesaretim olmamıştı. sevdiğimi itiraf edecek cesaretimde olmamıştı, bilmem inanır mısın? ama seni sevmeye cesaret ettim ben. içimi açmamıştım birine, ihtiyaç duymamıştım böylesine. sanki bir çicek gün ışığına muhtaçmış gibi. kimsenin nefes alışına kadar merak etmedim, ve yalvarmadım yine kimseye. biliyodum ,çünkü babası sevmeyeni kimse sevmiyodu. ama sevildiğimi hissettim, inan hissettim. en küçük hücreme kadar hemde. sen benim 17 yaşımın ilk günüsün, 17 de aşk başkaymış. hep merakla beklemiştim 17 mi. acı veriyomuş, insan göğüs kafesi parçalanırcasına acı çekiyormuş. işte bende böyle aşığım birine be sözlük.

intihar bana bir van gogh yıldızlı geceler tablosu kadar sanatsal geliyor.

ara sıra sevmediğim insanların arkasından yaklaşıp ''skilaççi!!'' diye bağırasım geliyor. sonrasında ciddi bir tavırla yürüyüp gideceğim.

benden önce tuvalete girenleri bok kokusundan tanıyabiliyorun

özlüyorum sözlük. memleketimde kötü olayların olmadığı bir günü nasıl özlüyorsam onuda o kadar özlüyorum. ayrı değiliz beraberiz. ama görüşemiyoruz. kalpler bir olunca mesafenin bir önemi yoktur diyen bir adam vardı ya, hah işte taa götüne koyayım onun. mesafe uzadıkça her uzayan yol parçası girer özleyene. bana da öyle işte bi yerlere gittiğim zamanlarda hissediyorum, onun menzilinden çıktığım her an mesafelerin bana girdiğini. otobüse bindirdiğimde gülerek gönderiyorum onu ama bilmiyor ki içimden giden otobüsün tekerindeki sibopa bile sövdüğümü. işte öyle sözlük özlemi bazen kaldırabilir insan. bazen de şuan olduğu gibi isyanlara gelip paketin sonunu görmeden dindiremez acısını.

günün en sevdiğim vakti uyku zamani. hayatimin gidisatini varin siz dusunun.

kendimle çok barışığım bazen naber lan yarram diyip kendi enseme vuruyorum.

canım sıkıldıkça küp şeker yiyorum sanırım ben bir atım

bugün yürümeyi planladığım bir kıza montumu verdim kız bana eyvallah dedi.düşünebiliyormusunuz

hani şu yılbaşılarında börek açılır içine para atılır ya börekleri yerken kime çıkarsa o yıl boyu şanslı olur diye bi gelenek gibim bir şey var bizim evde annem heryılbaşı börek açıp yapar.bundan 5 6 sene önce bana hiç çıkmıyor diye börekleri yemeden elime para almıştım annem börekleri dağıtınca benim böreğimin içine koymuştum 5 dk sonra aha bende çıktı diye bütün aileye duyurmuştum sofranın başında,bunu duyunca annem abim ve kardeşim börekleri yemeyi bırakıp başka yemeklere doğru yönelirken babam tek başına bir tepsi böreğin yarısını yedikden den sonra annemin attığı parayı bulması zor olmadı bu durumda da hemen devreye girip anne yanlışlıkla 2 tane atmışsın demiştim annemde neyse bi yanlışlık olmuş ozaman diyince bir rahatlama gelmişti pişman değilim :)

bi halısahaya gidelim dedik arabanın lastiği patladı arkadaşları aradık sagolsunlar onlar aldı yetiştik maça. maça bi rakip bulmuşlar 8-1 yendik ömrümde oynadığım en zevksiz maç. maçtan çıktık martın ortasında kar kıyamet. donumuz ıslanana kadar arabanın lastiğini değiştirdik, hava bastık. islanmayan yerimiz kalmadı. sonra okadar yolu bir şey olur mu diye 30la gittik bi saatte çünkü yedek lastik baya küçüktü. bu kadar talihsizlik bugüne yeter bence yoksa çöle gitsem kutup ayıları saldıracak.

elektrikli battaniyem bozuldu hayatımın atar damarı kopmuş gibi hissediyorum.

saat gecenin 1bucuğu. yurtta tuvalette sessizce tuvaletimi yapıyorum, sigara içiyorum. içeri biri şarkı söyleyerek girdi. tam şarkının yükselme yerinde bastım sifonu. "laaaan kim var orda!" diyip koşarak uzaklaştı. sigaramdan bi fırt alıp işime devam ettim

kendi telefonunda en fazla 5 fotoğrafı olan arkadaşlarımı tanıyorum geri kalan tüm alanı benim video ve fotoğraflar kaplıyor aq hepsi de kitap çıkınca ifşalık olacak :(

tam hatırlamıyorum da saat 20:00'a doğru olan olay. sigaramı almaya doğru asansörden inerken, zemin kata geldiğim anda bi kız gördüm, aga ama ne kız... alex'in şampiyonluk maçında sivas'a attığı gol kadar. o derece. elinde bir sürü poşet vardı gittim yanına "yardım ediyim mi dedim", "olabilitesi var" gibi silik bir cümle kurdu ettim yardımı neyse. asansöre kadar bindirdim kapısını açtık "çok teşekkür ederim" gibi bir şeyler dedi ama aga ne teşekkür etmek insanın sürekli onun "teşekkür ederim" demesini beklemesi gibi bir teşekkür... sonra mı bende afalladım tabi "asıl ben özür dilerim" gibi saçma sapan bir cümle kurdum. kız kötülük yapan hades gibi, sinsilik yapan bihter ziyagil gibi güldü be sözlük. tabi koşarak bende bakkal hüseyin abinin yanına gittim. bu da böyle salakça bir anımdı.