asosyal itiraf

sarıldıklarımdan çoktu sarılmayı özlediklerim.

başlıklara entry girme hevesiyle tıklıyorum ama eskisi gibi değilim. sanki ne yazsam hoş karşılanmayacak gibi

allahım tam sana gelecektim yine önüme bir şeyler çıkardın evet kendi hatalarım ama neden izin vermiyorsun gelmeme?

vazgeçtim sözlük. beklemekten vazgeçtim. kendime acı çektirmekten, olmayanı oldurmaya çalışmaktan.. velhasıl o'na dair ne varsa hepsinden vazgeçtim.

hâlâ geceleri sonunu göremediğim koridorlardan korkuyorum. ne mantıksa amk, sanki seri katil fırlayacakmış gibi hissedip hızla içeriye gidiyorum. millet de bu mal napıyor amk dercesine bana bakıyor.

bu hayata arkadaşlarımın kaynanası olmak için geldiğimi kabul ettim bu gece. tüm yakın arkadaşlarımı birbirine ayarlayıp iki taraf için de kaynanalık yapıyorum. ben de az şeytan değilim he. i̇nşallah gelecekteki hiçbir sevgilimin, benim yaptığım gibi, kaynanalık görevini üstlenen dostu ya da cadaloz bir annesi olmaz diyorum sadece.

bazı kelimeler vardır onları duymak istersin her şeyi göze alıp önce sen söylersin, bazı kelimeler vardır duymamak için çırpınırken kulaklarını tıkamaya çalışırsın, bazı kelimeler vardır kimin söylediği çok önemlidir, bazı kelimeler vardır her şeyi bitirebilir bazı kelimeler vardır her şeyi başlatabilir bazı cümleler vardır içinde acı kelimelerin kaosuyla kaybolursun. bazı cümleler vardır kelimeler yetmez susar. bazı paragraflar vardır çok dil dökülmüş bazı paragraflar vardır çokça yaş dökülmüş. bazı sayfalar vardır bomboş bazı sayfalar vardır boşluk. bazı kitaplar vardır anlatır bazı kitaplar vardır yarım kalır ben o kelimeleri önce söyleyip, kulaklarımı tıkayamadan her seyin bitisiyle kaousun içinde kayboldum. cümleler yetmedi sustuk , paragraflarım vardı çokça yaş dökülmüş dil bitince . sayfamın boşluğunda karanlığa karışırken, yarım kaldım

i̇çimde tam göğüs kafesimin ortasında nasıl acıyor orası anlatamıyorum. zaman dursa, yelkovan, akrep dursa, gözyaşlarım ve kalbim dursa. boğulduğumu söylüyorum. boğulduğumu

bugun de aşık olamadık be sözlük

ne kadar güçsüz olduğumu yeniden fark ettiğimde neden yaşamaya çalıştığımı sorguluyorum.

lise son civarları sanıyorum. kendisiyle birkaç hafta konuştuğum ve fakat bu kısacık sürede aşkımdan öldüğünü iddia eden bir beyefendi vardı hayatımda. kesinlikle inandırıcı gelmeyen bu durum, yakın bi arkadaşımın da ya bu beyefendi kişisi pek sağlıklı ruh hali olan birine benzemiyor dürtüleriyle bambaşka bi boyut kazandı. bugüne dek hiç fake hesabım olmadı, bu meseleyi de inanılmaz saçma bulurum. arkadaşım bana sağlıklı bi ruh hali olmadığını, ona kendimi farklı şekilde tanıtırsam kanıtlayabileceğini söyleyerek bi hesap verdi. buradan beyefendi ile psikologvari bi üslupla iletişime geçmeye başladım. bu sırada asıl ben unutulmuş, yazışmalar seyrekleşmiş duruma geldi. psikolog olan benle ise muhabbet aldııı yürüdü. en sonunda psikolog benle görüşmeyi teklif etti beyefendi. çünkü aşkımdan ölür halde... ne hikâye ama! komik olan, arkadaşımla böyle konuşmuşsunuz dediğimde, arkadaşın tam bi şizofren kesinlikle böyle olmadı gibi şeyler anlatmıştı. aklıma gelince tam bi entrika ahahha velhasıl, beni benimle aldattığını anlattığımdaki yüz ifadesini saklamak isterdim. komik. ama trajedi olanından

korkuyorum da korkuyorum.

artık konuşmamak görüşmemek acı vermiyor kimseye bir kişiye bile bahsedesim anlatasım gelmiyor anlatmıyorum da. sorun şu ki konuştuğum herkeste ondan bişey arıyorum izlediğim her şeyde bi şekilde karşıma onunla ilgili bişey çıkıyor. keşke hiç tanışmasaydım keşke

ben aslında samsunluyum

normalde buraya girmek bana iyi gelmiyor ama sırf sen varsın diye giriyorum.

doğum günü hemşireler günü vs diğer günleri bahane ederek ona hep yazıyorum ama hep bir yerlerden sonra ona açılmaya cesaret edemiyorum.

abimin beni kazandığım bölüme layık görmediğini farkettim. bu durumu anneme söylediğimde yanılmadığımı, sonuçlar açıklandığında "o kızın o bölümü kazanamazdı da nolduysa anlamadım." dediğini öğrendim. insan gerçekten hayret ediyor.

müthiş bir gelecek kaygım var. gezmek istediğim yerler, okumak istediğim kitaplar, öğrenmek istediğim bir kaç dil var ama yarın bir gün çalışmaya başla, sonra evlen, çocuk yap, geçinme kaygısıyla uğraş akışına girip bütün hayallerimin çöp olmasından aşırı derecede endişeliyim.

insan bazen, kendine bile kendi olamıyorken, birine tamamen hissettiği gibi olmayı başarıyor. sonra her nasıl oluyorsa, evrenin bu yönlü sunduğu bu hediye, kendine en tenha köşeyi seçip orada üzerine duvarlar örünce, geriye o hissedilen en saf halin özlem boşluğu mücadelesi kalıyor. bol bol su içiliyor sanırım sonra belki de sürekli şarkı değişiyor ve fark edilmiyor bilmiyorum ki ya da anımsamıyorum

bazı insanlara gereğinden fazla değer verdiğimin ve bunun beni kötü yaptığının farkındayım. ancak istemeden değer veriyorum.

kalabalığın içinde kendini yalnız hissedersin ya öyle pis bi duygu vardır şu sıralar dibine kadar yaşamaktayım.

sabahları beni mutlulukla,heyecanla uyandıracak bişey yok. bütün gün uyumak istiyorum.

birlikte olmamız hep bizi yıprattı, ayrıldık.meğerse onunlayken katlanabiliyormuşum her şeye. şimdi çok yoruyor, yalnızım. eminim o da yalnız bi şarkımız var eminim o da benim gibi dinliyordur her gün. geri dönemeyiz. unutmalıyım, unutmalıyız ama bilmyorum

hayatım elimden kayıp giderken sadece izliyorum

hayatın elinden kayıp giderken neredeydin, elini sıkmaya gayret edemeyen sadece kayışını izler.

yazılanların çoğunu okuyorum. herkesin kendine göre bir derdi bir sıkıntısı var ama üstesinden gelinmeyecek değil. yapabilirsiniz, başarabilirsiniz.

hayatım elimde

her aynaya baktığımda kendime göz kırpıp öpücük atıyorum

hep sustum kaybetmemek için. susmak kadar acı veren başka bir eylem de bilmiyorum bu yüzden. kalbimi bu çok acıtıyor. hemde çok anlıyor musun?

uzun zamandır yoktum buralarda. bi girip bakıyım dedim tam bugün 2 senemi doldurmuşum burada, tesadüfen farkettim. ne günlerdi bu hesap da yazdığım son entry olması çok üzücü.

ben kafayı yerken beni bırakıp giden herkese teşekkür ederim. bende güç falan kalmadı. artık ne yapacağım diye ağlayıp durmak istemiyorum. bu hayatta dönmesini istediğim iki kişi var. biri istese de dönemez. diğeri istemeyecek biri. o halde durmanın beklemenin bir anlamı yok. yaşamın da.

herkes çok mutlu,ben ise şişmanım.

buraya entrylerimin çoğunu düşünceler içimde kalmasın diye yazıyorum. birilerinin okuyup okumamasından medet umduğumdan ötürü değil. yazacak başka bir yerim olmadığı için kendi kendime yazıp rahatlıyorum. hepsi bu. #lol

ben yapamayacağım deyip hayatımda kenara çekilmek uzaktan seyretmek istiyorum.

değer verdiğim insana ne olursa olsun hiçbir şey diyemiyorum ya. ben buna bu sefer bunu diycem amk diyorum ama olmuyor.

bazen çevremdeki insanların çok gerizekalı olduğunu düşünüyorum ve bi süre daha bunlara katlanmam gerektiği beni sinirlendiriyor.sabır..

allahım ne yapsam geçmiyor.

mesela bir arkadaşımla dertleşiyorum ya, böyle sorunlarını dinliyorum. şey oluyo ona yaptığı yanlışları felan anlatırken aslında kendime itiraf edemediğim, daha doğrusu benim kabullenemediğim yanlışları ona anlatıyorum. sanki anlattığım yanlışları o yapmış gibi.

ben artık pişman olmak istemiyorum.

memeye biraz düşkünüm de ben

“neden” diye sormayı tam da şu vakitlerde bırakıyorum.

korkuyorum ve biraz da tedirginim. yapamayacağım sanırım.

biraz kırılmışlığım var, diyemediklerimin beni boğması var, canımın yanması kalbimin acıması var, işte bende var olan şeyler

her şeyden, herkesten kaçıp sana sığınıyorum.

orospu.orul orul orospu.

çok üzülüyorum hepimizin 'asosyal itiraf ' başlığı altına sadece dertlerimizi, sıkıntılarımızı yada kimseye söyleyemediklerimizi yazıyor olmamıza çok üzülüyorum.

aynaya uzun süre bakınca sanki karşıdaki ben bana bişeyler anlatmaya çalışıyormuş gibi hissediyorum.

i̇şsiz olduğum kadar güçsüzüm de.

son mohikan filmini hiç izlemedim.

ben fark ettim de hiçbir sorumun cevabını alamıyorum. ne anneme sorduğum soruların cevabını ne de ona sorduğum soruların cevabını. hiçbirinin yanıtı yok. bu beni öldürüyor.